Slipknot @ Graspop Metal Meeting: Boos, bozer, boost

©CPU – Chris Stessens

Graspop headliners zijn een beetje zoals pizza: elk jaar weet je wel ongeveer wie er komt, er zijn weinig verrassingen, maar oh wat gaat het er vlotjes in. Het is ondertussen de zevende keer dat Slipknot op de Desselse bühne staat. In vergelijking met de vorige passage is er weeral een nieuw bandlid, gezien percussionist Chris Fehn dit jaar aan de deur werd gezet. Maar dat drukt de pret zeker niet; Slipknot is een wel geoliede machine, een pletwals eerder. Want nadat de laatste noot de speakers verlaten heeft, voelen we ons volledig knock out geslagen.

Omstreeks middernacht knalt op Main Stage 1 “For Those About To Rock” van AC/DC door de weide. Deze Australiërs zijn ‘heavy metal royalty’, en als we eerlijk zijn, is dergelijke titel ondertussen ook toepasbaar op de negen overalls uit Des Moines, Iowa. Na intro “(515)” valt het gigantische doek en katapulteert de band ons onmiddellijk in hun duistere leefwereld met “People = Shit”. De toon wordt direct gezet: zanger Corey Taylor rent als een bezetene over het podium, de band speelt enórm strak en de nieuwe podiumopbouw versterkt de muziek. Het visuele is altijd belangrijk geweest voor de band. Medebandleider Shawn Crahan (aka ‘Clown’) ziet Slipknot ook niet puur als een muziekgroep, eerder als een concept. Beeld en geluid gaan hand in hand.

©CPU – Chris Stessens

Na deze ijsbreker volgen in een hels tempo “(sic)” en “Get This”, twee oudere nummers die barsten van de onversneden agressie. Critici van Slipknot durven gemakkelijk te zeggen dat de band maar platte metal speelt, maar na dit openingstrio moeten ze hun mening toch maar eens herzien. Dit is simpelweg moderne metal anno 2019. Vervolgens trakteren ze ons op “Unsainted”, de tweede single van We Are Not Your Kind, dewelke je op 9 augustus bij de platenboer mag verwachten. Het moge duidelijk zijn dat de band met de jaren gegroeid is, en dat alle stadionervaring ook bijgedragen heeft tot het songschrijven. Dergelijke wijdse refreinen schreeuwen gewoon om meegebruld te worden (pun intended).

©CPU – Chris Stessens

De ganse set is een bloemlezing uit hun inmiddels 24 jaar durende carrière. Wat eveneens indrukwekkend is, is dat quasi elk nummer dat Slipknot vanavond speelt, een single is. We kennen weinig bands die zoiets kunnen flikken, metal of geen metal. “Before I Forget”, “The Devil In I”, “Duality”, “Psychosocial”, … woord voor woord brult de weide de anthems mee. Dit is volksmennerij pur sang met aan het hoofd van de operatie een van de meest charismatische frontmannen van de 21e eeuw. Elke band zou in feite een Corey Taylor moeten hebben, iemand die niet enkel een klok van een stem heeft (en moeiteloos switcht tussen hyperagressieve grunt en mooie melodieuze zang), maar ook perfect het publiek weet te bespelen. Laten ons ineens helemaal eerlijk zijn: Jay Weinberg, drummer en zoon van E-Street Band drummer Max Weinberg, heeft ons Joey Jordison al doen vergeten. Slipknot bracht voor ons de strakste show die ze ooit al gespeeld hebben.

©CPU – Chris Stessens

Na de reguliere set is het even wachten, maar kijk, Slipknot bestormt opnieuw het podium. De bisronde wordt geopend door “Spit It Out”. Sinds mensenheugenis is dit nummer een hoogtepunt van de show, niet per se om de muziek zelf, maar omdat de band iedereen aanmaant te gaan zitten. En ja, ook deze keer wanneer Corey Taylor ‘jumpdafuckup’ brult, springt gans Dessel de lucht in. Bottines, ellebogen, bierbekers, ‘maggots’ (oftewel maden, zoals Slipknot hun fans noemt) alles vliegt de hoogte in. Net zoals het optreden zelf, want dit was opnieuw een topper. Volledig afsluiten doen we met “Surfacing”, een dikke muzikale middenvinger van op hun debuutplaat. En laat dat refrein mooi samenvatten wat voor een agressieve, maar imposante show de negen heren opnieuw hebben neergezet. We kijken al uit naar de Europese tour die in 2020 meer verderf op ons zal loslaten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!