Een jaar nadat het Noorse elektronicaduo Röyksopp de twintigste verjaardag vierde van zijn sterk debuut Melody A.M., kwam het eerder dit jaar verrassend met een nieuw album op de proppen. Nochtans hadden ze in 2014 aangegeven geen nieuw materiaal meer op plaat uit te brengen, maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Profound Mysteries is hier eerder geruisloos uitgekomen, maar was best een fijn terughoren van hun klanklandschappen die zich tussen pop en ambient bevinden. Blijkbaar heeft hun tussentijds pensioen voor veel inspiratie gezorgd, want enkele maanden later zijn ze al terug met deze sequel.
De plaat opent niet onaardig met “Denimclad Baboons”. De speelse synths roepen meteen herinneringen op aan de melodielijnen van “Eple”, een tijdloze oorwurm terug te vinden op hun debuut. Dat is meteen ook het probleem: wanneer je een nieuwe plaat opzet, wil je niet de neiging voelen om naar een sterkere voorganger te willen teruggrijpen. Maar goed, het toont alvast aan dat Röyksopp nog steeds de kunst beheerst om degelijke elektropop in elkaar te flansen. In dat rayon heeft dit duo zich altijd op zijn plaats gevoeld. Hun vederlichte soundscapes glijden heel zachtjes in je oren, en op hun best blijven ze zich daar ook heel lang nestelen.
Naast de instrumentale nummers werkt Röyksopp heel vaak samen met bevriende stemmen. Niet zelden zijn dat zangeressen met een ijl en zoet geluid. Denk bijvoorbeeld aan hun grootste hit “What Else Is There?”, met de spookachtig mooie stem van Karin Dreijer van The Knife, uit 2005 alweer. Ook hier passeert een rits schoon volk die vocale steun levert. Die stemmen zorgen voor een trio popliedjes die heel catchy binnenkomen, maar helaas even snel weer vergeten zijn. De beats klinken te braaf en de stemmen missen karakter. Op “Sorry” wordt de sfeer wat bedrukter en toont Röyksopp dat het niet altijd heel glad hoeft te zijn, gelukkig maar. Een intieme piano begeleidt gast Jamie’s klaagzang vol wroeging. Spoiler alert: het spijt hem.
De kwaliteit op dit album is dus wisselvallig. Ondanks de inbreng van enkele glasheldere Noorse sopranen die de plaat met nostalgie injecteren, blijven sommige nummers teveel op het oppervlak en kunnen zo niet beklijven. Wanneer de zachte beats voor te weinig afleiding zorgen, wordt ook pijnlijk duidelijk dat aan Röyksopp geen grote tekstschrijvers verloren gegaan zijn. ‘Oh lover / You made feel like no other / Touching me deeper than others / Making me feel I was wanted’, het soort karamelverzen die wij sinds onze puberteit zelf niet meer durven neerpennen. De teksten zijn nooit bedoeld geweest als hoofdingrediënt, maar ze mogen uiteraard ook niet op tenenkrullende wijze de aandacht opeisen.
Na een bezoekje aan een club uit de jaren ’90 met het pompende “Control” laat Röyksopp zich van zijn meer ingetogen kant zien. De hoeken van de synthriffs worden afgevijld en hun soundscapes flirten met ambient. Ze scheppen voor ons een wereld waarin we graag vertoeven. De lichtjes hese stem, de boeiendste op dit album, van Pixx op “It Was A Good Thing” helpt hier zeker bij. Jammer genoeg ontaardt die gemoedelijke sfeer naar het einde toe in melige taferelen op “Tell Him”, waarbij zoete strijkers al eens de bovenhand nemen. Afsluiter “Some Resolve” maakt de volledige zit uiteindelijk wel de moeite waard. Met gezwollen dramatische synths die doen denken aan het Franse M83, worden we in een weemoedig bad ondergedompeld waarin we zonder probleem nog een uurtje konden blijven liggen.
Al bij al geen onaangenaam vervolg van hun comeback dus, waarin we terug de kwaliteiten van Röyksopp horen. Helaas dreigen die verloren te gaan tussen te veel matig en inwisselbaar materiaal. Maar wie nog moois zoekt om in de dagdroomafspeellijst te plaatsen, zal op dit album zeker enkele geschikte kandidaten vinden.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
