Lokerse Feesten 2022 (Festivaldag 8): Dansend de nacht in

Dag acht van de Lokerse Feesten, maar met de eindmeet in zicht was van enige vermoeidheid bij organisatie en publiek gelukkig nog geen sprake. Maar goed ook, want er stond dan ook een hoogst energiek programma te popelen om losgelaten te worden op de festivalgangers. Nadat de muziekliefhebbers op de Lokerse Feesten eerder al verwelkomd werden op een metaldag en een dag die volledig in het teken stond van punkrock, was het vrijdag op de Grote Kaai toch vooral dansen geblazen met een line-up die grotendeels uit knetterende elektro bestond. Met twee van de strafste vrouwelijke stemmen die ons Belgenlandje rijk is, Duitse pioniers en de broertjes Dewaele in het vooruitzicht, trokken we dan ook onze dansschoentjes aan om richting Lokeren te trekken.

Dat de Lokerse Feesten meer is dan de optredens op de Grote Kaai, maar een evenement dat de volledige stad een dag of tien inpalmt, ontdekten we al gauw wanneer we een korte wandeling door de stad maakten. De sfeer van gezelligheid en kermis hing er in de lucht, en dat maakte het ruimschoots de moeite waard om wat vroeger af te zakken. Tegen een uur of acht was het echter hoog tijd om richting het festival te trekken, want daar zou een van de boeiendste Belgische artiestes van het moment de festiviteiten openen.

Sylvie Kreusch

Alomtegenwoordig lijkt ze wel op de festivalpodia van de Lage Landen, maar toch kunnen we maar geen genoeg krijgen van Sylvie Kreusch. Hoe kan dat ook, wanneer je een betoverend debuut als Montbray steeds op voortreffelijke wijze aan de man kan brengen op het podium? Uiteraard leek Sylvie ietwat van een vreemde eend in de bijt op een affiche die vooral uit elektronische spielereien en pompende beats bestond, maar er valt wel iets te zeggen voor opwarmen met wat speelse hartenpijn. Zonder al te veel poespas begon Kreusch haar set en trok ze de bezoekers als een volleerde Alice mee in haar broeierige wonderland. De temperaturen op de Grote Kaai waren al pittig, maar we durfden te zweren dat het kwik tijdens het optreden nog ietwat verder de hoogte in werd geduwd.

Dat Sylvie rond een uur of acht geprogrammeerd stond in plaats van de plekjes in de namiddag die ze meestal krijgt, leek het optreden ook ten goede te komen. Nummers als “Girls” komen nu eenmaal beter tot hun recht in de zwoele avonduren. Dat Sylvie zich ondertussen ontpopt heeft tot de prinses van de Belgische indiepop, is al lang geen geheim meer, en met haar wervelende podiumprésence stak ze dan ook de Lokerse Feesten vlotjes in haar zak. Voor deze recensie helemaal ontspoort in een liefdesverklaring, is het tijd om ook even haar band enkele bloemetjes toe te werpen. Vooral de twee percussionisten bleken op de Lokerse Feesten van goudwaarde in de manier waarop ze elk nummer van reliëf en een zekere groove wisten te voorzien. Sylvie Kreusch liet het publiek een klein uurtje verdwalen in haar speeltuin en kreeg ondanks de warmte behoorlijk wat liefde van de massa terug.“Shangri La” is ondertussen al duidelijk een publiekslieveling geworden en de ‘pupupupupupupudum’ van “Walk Walk” resulteerde in een ietwat verlegen meezingmoment.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul

De Lokerse Feesten tekenden voor een machtig één-tweetje op hun laatste vrijdag, door na Sylvie Kreusch ook die andere powervrouw Charlotte Adigéry te programmeren. Samen met haar kompaan Bolis Pupul stond ze met Topical Dancer garant voor een plaat die we in veel eindejaarslijstjes zullen aantreffen en ook de livereputatie van het duo blijft maar groeien. Dat twee van de sterkste dames in onze hedendaagse muziekscene na elkaar op het podium stonden, maakte dan ook indruk. De eerste beats werden al snel over de Grote Kaai afgevuurd met de toepasselijke opener “Hey”, maar het was een erg vroeg in de set opgenomen “Blenda” dat het boeltje aan de kook bracht. ‘Go back to the country where you belong / Siri can you tell me where I belong?’, het blijft een van de sterkste liedjesteksten van het jaar, ingekapseld in een juweeltje van een nummer.

Het publiek op de Grote Kaai was van dan af volledig mee in het verhaal dat Charlotte en Bolis brachten, en dat leverde het eerste dansfestijn van de dag op. Dit was het soort optreden waaruit het moeilijk is om hoogtepunten te belichten, net omdat elk nummer fungeerde als een clusterbom die op de dansbenen mikte. Een nummer als “HAHA” flirt bijvoorbeeld erg hard met overdreven gekkigheid, maar bewees ook live weer vooral richting genialiteit te zweven. De muziek van Charlotte en Bolis is onder de beats vaak een delicate koorddans van ideeën en boodschappen die het duo uitstekend beheerst. Ook “It Hit Me” bleek een toonvoorbeeld van de manier waarop de twee een sterke boodschap weten te verpakken in een aanstekelijk nummer die het publiek volledig wist in te palmen. Uiteraard wist ook “Ceci n’est pas un cliché” met dat fijne baslijntje richting het einde van het optreden de puntjes op de i te zetten en perfect te etaleren waarom dit een van de populairste acts van het jaar is. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul is het soort duo waar je momenteel tal van superlatieven kan aan besteden, en die zijn stuk voor stuk terecht. Op de Lokerse Feesten bewezen de twee wederom dat ze een act van wereldklasse zijn.

Kraftwerk

Hoog tijd voor wat levende legendes op het hoofdpodium, of toch in elk geval eentje. Ralf Hütter mag dan wel het enige overgebleven originele lid van het Duitse Kraftwerk zijn, het neemt niet weg dat Kraftwerk op een podium zien nog steeds een zekere gravitas heeft. Het is dan ook een pioniersgroep waarvan de impact op de muziek nu eenmaal niet geminimaliseerd kan worden. Het werk dat de band uit Düsseldorf in de jaren zeventig op de kaart zette, vond zijn weerklanken in de punk dat wel wat zag in dat Duitse minimalisme en stond uiteraard ook aan de wieg van EDM zoals we het vandaag kennen. Zonder Kraftwerk hadden we waarschijnlijk nooit groepen als Depeche Mode, Daft Punk of Aphex Twin en zovele anderen gehad. Dat is een loodzware erfenis om mee te zeulen op een podium en het is ook een mes dat aan twee kanten snijdt.

Ook in Lokeren was het behoorlijk impressionant om die nummers van ruim veertig jaar geleden live te horen, en de duidelijke bouwsteentjes te herkennen waardoor andere artiesten werden geïnspireerd. Tegelijk kun je jezelf ook niet van de indruk ontdoen dat er in al die decennia heel wat evolutie in het genre is geweest en er veel opwindendere dingen gemaakt zijn dan wat Kraftwerk vandaag op het podium bracht. Het klinkt een stuk kritischer dan we het eigenlijk bedoelen, want het is nu eenmaal een gegeven dat muziek, zeker in een constant veranderend genre als dit, met het verstrijken van de tijd wat eelt op de ziel krijgt en ingehaald wordt door jongere groepen. Het is een lot dat nu eenmaal vaker weggelegd is voor voortrekkers, uiteindelijk worden ze bijgebeend. Dat zorgt ervoor dat Kraftwerk bij momenten eerder op een fascinerende geschiedenisles leek die je terugbracht naar de geboortewieg van een genre. Op zich zijn er slechtere dingen om te ervaren.

Je voelde aan het begin van het optreden dat er iets bijzonders stond te gebeuren daar op het podium. Vier mannen in motion-capture suits, elk achter hun eigen tafeltje met muzikaal gereedschap, voor een reusachtig videoscherm. Iedereen in het publiek met een 3D-brilletje op de snoet en losgehen. Dat het 3D-effect meer dan een gimmick is, kwam al snel tot uiting tijdens “Numbers” waarbij, uiteraard, tal van cijfers uit het scherm leken te komen. Het wist de sfeer van de muziek netjes te versterken tot een immersieve ervaring die op je primaire zintuigen leek te mikken. Op die manier voelde Kraftwerk meer aan als een conceptuele art-show dan een traditioneel concert, en laat daar nu net het kwartje vallen.

Ralf Hütter weet zelf ook wel goed genoeg dat op muzikaal vlak Kraftwerk al lang voorbijgestreefd is door jongere wolven, dus zet de groep tegenwoordig sterk in op de totaalervaring. Er is een duidelijke synergie tussen de elektronische geluiden die van het podium komen en de beelden die zich in 3D een weg naar je netvlies banen, en dat leverde dus ook nu weer een memorabel optreden op. Het was amusant om de enthousiaste reacties uit het publiek te horen wanneer een geinig effect zoals langszwevende satellieten de revue passeerden. Bij momenten ging je haast in trance door de combinatie van abstracte beelden en de ooit futuristische muziek die de heren op het podium uit hun synths en vocoders toverden. Kraftwerk stond garant voor een bijzondere ervaring die in de staart van het optreden een mooie apotheose kreeg toen de groep überklassieker “The Robots” ten beste gaf. Het is een nummer dat treffend aantoont hoe ver vooruit Kraftwerk was op de rest van het muzikale peloton in hun hoogdagen en hoeveel de muziekwereld aan hen te danken heeft, en het is duidelijk het nummer dat nog steeds het meest overeind blijft live. Het meest opwindende concert van de avond heeft Kraftwerk op de Lokerse Feesten niet gegeven, maar als een ererondje en een bezwerende reis naar het verleden wisten de heren zeker de nodige indruk te maken.

2manyDJs Live

Als Kraftwerk omschreven kan worden als het hoofdgerecht van de avond, dan kregen we met 2manyDJs een overheerlijk dessert voorgeschoteld. Nadat Club Stubru al een hele dag in het teken van hun label DEEWEE stond, mocht het duo het hoofdpodium afsluiten. Het was inmiddels al één uur in de nog steeds behoorlijk warm aanvoelende nacht, en de persfotografen en een behoorlijk deel van het publiek waren na Kraftwerk al huiswaarts getrokken. Het publiek dat er nog stond, was klaar voor een stevig feestje, en dat kreeg het toch, na een beetje geduld uitoefenen. Op technisch vlak liep het initieel niet echt van een leien dakje en na een wat aarzelend begin, kreeg enkel het publiek in het voorvak de muziek te horen. Gelukkig werd het euvel nog tijdens openingsnummer “I Wanna Be Your Dog” opgelost, en toen de muziek in volle glorie uit de luidsprekers knalde, ging er dan ook een heerlijke schokgolf door de dansende massa. Het concept van 2manyDJs blijft onveranderd, maar is daarom niet minder briljant in zijn eenvoud. De schimmen achter de mengpanelen lieten de ene na de andere beukende remix op de massa los, terwijl er gelijktijdig via dvd’s passende animaties op de schermen werden getoverd. Dat leverde uiteraard een feest van herkenning op.

The Stooges gingen moeiteloos over in die heerlijke Soulwax Remix van “Work It ” om even later in een nummer van Vitalic te belanden. Oude bekenden zoals “Blue Monday” van New Order en “Ma Baker” van Boney M werden van een nieuw heerlijk dansbaar jasje voorzien en toonden maar al te goed dat het concept van de Dewaeles nog steeds enorm goed werkt. Toch was het niet allemaal oude wijn in hele frisse nieuwe zakken, de broertjes lieten namelijk ook genoeg ruimte voor hip nieuw werk. Op die manier kregen we ook recente mixen zoals “Too Late Now” van Wet Leg en “Bizcochito’’ van ROSALÍA te horen. Misschien was het wel de gloednieuwe Soulwax remix van “Cliché”, dat eerder op de avond nog in de originele vorm door Charlotte Adigéry & Bolis Pupul gebracht werd, dat nog het meest treffend de kracht van de Dewaeles wist te illustreren. Het is een dot van een mix die een ijzersterk nummer omvormt tot een beukende op zichzelf staande entiteit. Je herkent er perfect de fundamenten van het origineel in, maar het is een totaal ander beest geworden. Dat de broers het afleveren van haast perfecte remixes stevig in de vingers hebben zitten, werd wederom duidelijk bewezen op de Lokerse Feesten. 2manyDJs stond dan ook garant voor een aanstekelijke eb en vloed van pompende beats en beukende ritmes die niemand onberoerd liet.

Tiga was al even aan zijn set bezig toen we Club StuBru kwamen binnengewaaid. Toch konden we niet huiswaarts trekken zonder nog even een kleine afterparty te houden bij deze ietwat onderschatte dj. Muziekfans die de man vooral kennen van zijn wat poppy studiowerk voor langspelers Sexor en Ciao! zullen zich behoorlijk verslikt hebben toen ze ontdekten dat Tiga anno 2022 toch vooral stevige techno draait, maar je kan er niet omheen dat hij er steengoed in is. Schijnbaar nonchalant, met een baseballpetje op het hoofd, staat de Canadees zijn ding te doen achter de panelen. Het klonk bij momenten oldschool, dan weer funky, met af en toe een moment van herkenning wanneer er een flard van een bekend Tiga Nummer in de mix dropt. We hebben net teveel gemist van de set om er een oordeel over te vellen, maar het leverde in elk geval een energieke sfeer op die het laatste beetje energie uit onze benen wist te loodsen. Met het zweet druipend van de muren en een t-shirt die je letterlijk kon uitwringen trokken we afgepeigerd maar o zo voldaan huiswaarts. Dag acht van de Lokerse Feesten was een viering van de ouderwetse en moderne dansmuziek om in te kaderen.