Coldplay is een band die altijd door gemengde meningen onthaald zal worden. Toch lukt het de mannen om een Koning Boudewijnstadion in België tot viermaal toe vol te laten lopen. Dat ze geen show in Nederland spelen, zal daar zeker ook toe bijdragen, maar toch is het straf. Het moet de jongste band zijn die erin slaagt om keer op keer zulke grote stadionshows in zoveel verschillende landen te spelen; telkens met een nieuwe show of met nieuwe muziek. Voor hun tour van dit jaar is dat Music of the Spheres, een album dat vorig jaar verscheen. Met een tour doorheen Europa waarbij ze hun ecologische voetafdruk zo klein mogelijk willen houden, zorgen ze voor verschillende stops in hetzelfde land. Bij hun eerste show in België zagen we een geroutineerde band, die weet hoe ze een echte plezante stadionshow moet spelen zonder daarbij in clichés te hervallen.
Voor het zover was, mochten twee vrouwelijke acts de debatten openen. Onze eigen Lous and The Yakuza was de eerste die het podium betrad en dat deed ze voortreffelijk. Met leuke soulvolle muziek wist ze al van bij het begin een deel van het publiek vooraan aan het bewegen te krijgen, maar toch zakte het optreden na een goeie tien minuten wat in elkaar. De aandacht verslapte en ook de nummers vervielen in saaiheid. Dat de muzikanten plots een vreemde muts hadden opgezet, was iedereen ook ontgaan. Uiteindelijk bleken “Dilemme” en “Amigo” nog steeds de meest aanstekelijke nummers in haar discografie en dus blijft de vraag of Lous and The Yakuza haar debuut nog zal overstijgen.
H.E.R. komt dan weer van aan de andere kant van de grote plas, meer bepaald uit de Verenigde Staten. De soulzangeres wist van bij het begin heel plezant uit de hoek te komen met vier backings die voor extra punch in het geheel zorgden. Haar veel te grote zonnebril lijkt een gimmick te worden bij haar persona, maar het past wel in het plaatje gezien ze soul met een erg Amerikaans, grotesk tintje maakt. Zo kwam ze na enkele nummers de catwalk op om ons van wat gitaarsolo’s te voorzien en kregen we op het eind een nogal gênante vertoning met rockcovers van onder andere “We Will Rock You” en “Are You Gonna Go My Way”. Het was haar eigen nummer “Crazy” dat ze daartussen speelde en dat klonk wel echt goed. We vroegen ons dus af of al die covers wel nodig waren. H.E.R. moet dus al dat over-the-top Amerikaanse showgehalte een beetje uit haar set halen en meer op de songs focussen om echt te kunnen overtuigen.
Maar goed, ondanks dat het stadion al goed vol zat voor H.E.R., kwam iedereen natuurlijk voor Coldplay. De band heeft zoveel hits dat ze een show met veertig nummers kan spelen en er nog mensen teleurgesteld zullen zijn dat ze ‘dat ene niet speelden’. In het Koning Boudewijnstadion moest vooral Music of the Spheres voorgesteld worden en dat gebeurde dan ook, al kregen we eerst nog een vreemd begin. Twee jongedames introduceerden de band, waarna een filmpje passeerde over hoe duurzaam deze show wel niet is. Het leek ons allemaal nogal geforceerd en aan de lauwe reacties in het publiek ook ietwat overbodig.
Gelukkig was dat allemaal snel vergeten eenmaal “Higher Power” door de speakers knalde. De band kwam met een camera vanuit de backstage het podium op en het publiek werd opgehitst. Waar we even voordien nog een boodschap voor een beter milieu kregen, schoot het vuurwerk nu wel weelderig in het rond. Bij iedere euforische uithaal kregen we zo’n kleurrijk spektakel te zien. Dit gaf aan dat echt alles bij de productie van Coldplay rond spektakel is gebouwd en dat werkt. Ook de LED-armbandjes die iedereen kreeg bij de inkom, mochten meteen hun werk doen en zo was het visuele gehalte al van bij het eerste nummer af.
Muzikaal zat er hier en daar wel het een en ander fout. Zo hoorden we soms instrumenten die we niet op het podium zagen en zong Chris Martin er al eens naast (of zong hij helemaal niet, terwijl er een bandje speelde). Het nadeel van een popact zijn, noemen we dat. Ook was het jammer dat er qua muzikaliteit een groot deel niet live werd gespeeld, al is dat bij het spektakel dat Coldplay brengt slechts een detail. Er is telkens zoveel te zien en te horen dat je jezelf er onmogelijk aan kan storen. Zo werden we in het begin getrakteerd op biologisch afbreekbare confetti en ballonnen, en duurde het niet lang voor ook iedereen in de tribune rechtstond. De gigantische discoballen en het kleurrijke geheel dat altijd bij Coldplay aanwezig is, gaven iedereen een gevoel van gelukzaligheid dat je niet zomaar elders vindt.
De eerste vier songs in de set zaten boordevol plezier en amusement, maar natuurlijk moet er bij Coldplay ook wat ruimte zijn voor drama en emotie. Met “The Scientist” kregen we een eerste breekbaar moment en ook dat bleek perfect te blenden in hetgeen Coldplay bracht. De band is dan ook een groep die iedereen aanspreekt; jong en oud verenigden zich in het Koning Boudewijnstadion om mee te brullen met deze klassieker. Eigenlijk is het straf dat er zoveel mensen zijn die laatdunkend doen over Coldplay, want je kan enkel maar sympathie hebben voor wat de band hier brengt. Zo probeerde Chris Martin ook zijn beste Nederlands uit (‘hopelijk hebben jullie nog wat knaldrang’ over) en zag je ook de oprechte vriendschappelijke band tussen de bandleden. Op één moment tijdens “In My Place” plaatste Martin gitarist Jonny Buckland helemaal links van het podium, zodat hij ook eens die kant van het stadion kon zien. Met de nodige liefde in de lyrics, wist je dat dit een oprechte ingeving was.
Het ding bij Coldplay is ook, dat als je elkaar graag ziet, je ook de ander graag ziet. En dus veranderde de band zo nu en dan eens van podium. “Viva la Vida” werd zo op het zogenaamde B-podium gebracht en de vele ‘oh oh ooh oh ooh oh’s’ toonden aan dat ook deze klassieker nooit vergeten wordt. “Hymn for the Weekend” bleek dan weer een mindere song, al zijn zelfs de iets plattere nummers van Coldplay live een feest, want ook hier was er tonnen confetti op het eind. “Let Somebody Go” bracht Chris Martin helemaal alleen op zijn piano en nadien kregen we zelfs een streepje “Santé” van Stromae te horen. De man steekt zijn liefde voor onze landgenoot niet onder stoelen of banken, want hij vermeldde hem meermaals in de set en op het eind stopte hij zelfs afsluitende song “Biutyful” om even een T-shirt met daarop ‘I love Stromae’ aan te doen.
Hoe langer de set duurde, hoe donkerder het werd en hoe indrukwekkender de LED-armbandjes oogden. Zo kleurde het volledige stadion geel bij “Yellow” en werd bij “Clocks” alles groen. Ook meer kleurrijke songs als “My Universe” of “Humankind” zorgden ervoor dat je eigenlijk alle kleuren van de regenboog kon zien. Dat werd nog eens benadrukt in “People of the Pride”, een nummer dat wat vreemd aanvoelde en live als een Muse-song klonk. Heel veel bombast en stevige riffs dus; iets wat we nooit van Coldplay hadden verwacht. Ook het vuur op podium deed ons nostalgisch een beetje terug aan Rammstein denken van de afgelopen dagen.
Het kon weliswaar nog vreemder en daar zorgde “Infinity Sign” voor. De bandleden zetten allemaal speciale maskers op waardoor ze eruitzagen als aliens en Chris Martin stond gewoon wat in het rond te lopen en bewegen. Of de muzikanten ook echt muziek speelden, leek een vraag die enkel zij konden beantwoorden en niet veel later volgde uit dat alles “Something Just Like This”. Niet gezongen door Chris Martin, nee, hij beeldde alles uit in gebarentaal. Een beetje absurd, zeker omdat het zo lang aansleepte en het allemaal te veel op een playback-/verkleedshow leek. Ervoor hadden we ook al een vreemde ontmoeting gehad met een pop die tijdens “Human Heart” ‘meezong’, wat we voor even door de vingers zagen, maar nu bleek al die absurditeit toch net iets te veel van het goeie. Het eindigde zelfs in een kleine rave met een remix van “Midnight”, waarbij Martin in een oneindig kleurrijk gat leek te lopen dat deed denken aan Star Wars. Kortom iets te veel sci-fi en net iets te weinig muziek.
Gelukkig kwam de vlam daarna terug in de pan en wel met “A Sky Full of Stars”. Het nummer werd ingezet en stopte al snel omdat Martin wilde dat iedereen zijn gsm wegstopte en ten volle genoot van de song. Dat gebeurde ook en het bleek meteen een hoogtepunt in de set te zijn doordat iedereen zo wild meedanste en bewoog. Dat de band nadien zijn derde podium opzocht voor een intiemer moment, was welgekomen. Met “Sparks” kregen we nog eentje uit het debuut, maar het was de Nederlandstalige versie van “Magic” die het meest charmeerde. De helft van de tijd verstonden we niet wat Chris Martin zei, maar ‘ik noem het magisch’ begrepen we maar al te goed. Het was tegelijk grappig en charmant, en op die manier win je ook een publiek voor je.
Het bleek de voorbode van een prachtig einde van de set. Dat Coldplay hier nog twee gloednieuwe nummers in parkeerde, toont durf, maar het werkte wel heel goed. Toch was het “Fix You” dat als dijk van een song het best uit de verf kwam. De gitaren, de lichtshow en vooral de opbouw: alles werkte bij het nummer en maakte dat afsluiter “Biutyful” een beetje overbodig aanvoelde. Coldplay weet perfect een mix te brengen tussen bombast, intimiteit, plezier, catchyness en drama, én doet dat op zo’n manier dat niemand zich eraan stoort als er eens een foutje in kruipt of als er eens een minder nummer in zit. De mannen hoeven ook geen moeite te doen om een publiek op te zwepen, dat gaat gewoon vanzelf. Ook de manier waarop de band aan het milieu denkt, door bijvoorbeeld fietsen in het stadion te plaatsen die podium C van energie voorzien of door gebruik te maken van twee ringen waarin mensen kunnen springen en zo energie opwekken, toont dat ze ook verder denken dan enkel muziek.
Dat was in het Koning Boudewijnstadion niet anders. Alles zit bij een Coldplay-show zo goed in elkaar dat je meer krijgt dan een optreden: je krijgt een ervaring waarbij de band je even meesleept in zijn wereld. Chris Martin is een prachtige en oprechte frontman en de rest van zijn bandleden brengen alles op de meest strakke manier mogelijk. Het plaatje is compleet en Coldplay kan zijn status als wereldband alleen maar verder bestendigen. Het is een band die altijd prachtige liveshows verwezenlijkt en dat was nu niet anders. De band speelt nog drie keer in het stadion en als je nog geen ticket hebt en eentje kan bemachtigen, twijfel dan zeker niet, want je zal iets meer dan twee uur in een andere, kleurrijke wereld vertoeven waarbij plezier, liefde en authenticiteit centraal staan.
Op 6, 8 en 9 augustus doet Coldplay zijn kunstje nog eens over in het Boudewijnstadion. Daarvoor zijn nog beperkte tickets beschikbaar via deze link.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
(Music of the Spheres)
Higher Power
Adventure of a Lifetime
Paradise
Charlie Brown
The Scientist
Viva La Vida
Hymn for the Weekend
Let Somebody Go
Politik
In My Place
Yellow
(Sunrise)
Human Heart
People of the Pride
Clocks
Infinity Sign
Something Just Like This
Midnight (Remix)
My Universe
A Sky Full of Stars
Sparks
Magic
Humankind
Fix You
Biutyful
(A Wave)