Paul Anka is een artiest die bij de oudere generatie geen introductie meer nodig heeft. In de jaren 50 zong hij als jonge knaap in een koor en op zijn dertiende had hij al zijn eerste zanggroep gevormd. Zo’n twee jaar later had hij als vijftienjarige een wereldhit te pakken met “Diana”, een lied dat vandaag de dag nog steeds als een klassieker wordt aanschouwd. Ook bij de huidige generatie doet zijn naam een belletje rinkelen, al heeft dat voornamelijk te maken met “Put Your Head On My Shoulder”. Het nummer groeide vorig jaar namelijk uit tot een TikTok-hype.
Paul Anka moet dus wel degelijk een tijdloze artiest zijn, of toch zeker wel tijdloze nummers hebben. De hamvraag was dan natuurlijk ook of hij live nog kan performen zonder problemen. De legendarische crooner viert eind deze maand al zijn eenentachtigste verjaardag en dus was het bang afwachten of zijn stem wel nog goed zou klinken live. Gelukkig zat de sfeer er al goed in nog voor de show begon. De fans klapten mee op “Jailhouse Rock” van Elvis en even later werden op het scherm achter het podium verschillende beelden van Anka’s vorige passages in België getoond.
Lang hoefden we niet te wachten op “Diana”, want Anka opende er namelijk mee. We keken even verbaasd naar het podium, want we konden hem wel horen maar niet zien. Hij stond namelijk middenin het publiek en het duurde dan ook even voor iedereen dat doorhad. De fans vonden het fantastisch dat hij doorheen het publiek wandelde. Sommigen probeerden een selfie te maken, anderen lieten hun plaat signeren en heel wat mensen dansten rondom hem heen. Zelf oogde Anka ook fris en over zijn stem moeten we zeggen dat die verbazingwekkend goed bewaard gebleven is.
Zoals verwacht kregen we ook een hommage aan Anka’s goede vriend en tevens ook ’s werelds meest geliefde crooner, Frank Sinatra. Anka vertelde anekdotes, waaronder eentje over “Strangers In The Night”, omdat The Voice dat nummer eerst niet wou opnemen. Het nummer werd dan logischerwijs ook gespeeld en werd opgevolgd door “That’s Life”, een ander nummer dat voornamelijk bekend is in de Sinatra-uitvoering. Dat Sinatra nog steeds diep in de harten zit van het publiek mag duidelijk zijn, want zowel de anekdotes als de songs werden steeds op een warm applaus onthaald.
Samen met enkele andere zanggrootheden vormden Sinatra en Anka in de jaren 50 en 60 The Ratt Pack. Een van de andere grootheden die deel uitmaakte van die groep was Sammy Davis Jr.. Ook hij kreeg zijn verdiende hommage, want hij werd op het scherm achter het podium weergeven terwijl hij “I’m Not Anyone” zong. Even later vergezelde Anka de stem van Davis en zo brachten ze, op een innovatieve manier, samen het lied. Het deed ons een beetje denken aan hoe Paul McCartney tijdens zijn liveshows samen met een digitale John Lennon “I’ve Got A Feeling” brengt. Het publiek werd er dan ook stil van en dat was niet meer dan terecht.
“Put Your Head On My Shoulder” was dan weer het enige moment waarop Anka’s stem niet meer kon tippen aan de studioversie. De zanger liet de hoge noten door het publiek meezingen en liep weer doorheen de zaal, waarna hij met een gelukkige dame danste. Op die manier wist hij het nummer toch zeer makkelijk tot een goed einde te brengen. Het publiek maalde totaal niet om het ontbreken van de hoge noten en aan de lachende gezichten te zien vond iedereen het leuk dat hij of zij zelf even kon meezingen, alsook dat Paul middenin het publiek performde.
Na op het podium te zijn teruggekeerd, vroeg de crooner het publiek of er ergens liefhebbers waren van zijn Rock Swings-album. Nog voor het publiek goed en wel zijn vraag kon beantwoorden, werd “Smells Like Teen Spirit” ten gehore gebracht. Er moet natuurlijk wel een kleine kanttekening gemaakt worden, want de song werd namelijk omgedoopt tot een swingnummer. Enkele fans keken bedenkelijk, anderen konden een groen lachje maar moeilijk bedwingen of vonden het ronduit een amusante afwisseling.
Na een cover van “Bye, Bye, Love” kreeg ook de band zijn gloriemoment. De leden speelden een muzikaal intermezzo, dat vrij lang duurde. Gelukkig werd dat ruimschoots gecompenseerd door de kwaliteit van de band. Ieder kreeg zijn solo, maar het was vooral de percussionist die met zijn zuiderse ritmes ervoor zorgde dat het publiek aandachtig bleef. Ook de gitarist en de saxofonist zorgden doorheen het optreden voor enkele verfrissende solo’s. Aan variatie was dus geen gebrek.
“My Way” werd dan weer opgedragen aan zowel Elvis Presley als Frank Sinatra. Het nummer staat nog steeds als een huis en de diepe stem van Anka wist ons tot in het diepste van onze ziel te raken. Kursaal Oostende werd er stil van en nadat Anka nog een finale vocale uithaal had geleverd, werd hij op een staande ovatie van het publiek getrakteerd. Na het applaus zo’n dikke twee minuten in ontvangst genomen te hebben genomen, kregen we ook nog “New York, New York” terwijl enkele mensen zich al naar buiten begaven. Het publiek bleef op aanmanen van Anka rechtstaan en danste dan ook gretig voor het podium. Na alweer ferm te hebben genoten van zijn applaus, verdwenen Anka en zijn band achter de coulissen.
Het was vrij onduidelijk of er nog een toegift zou komen en zo’n honderd man had de zaal al verlaten toen Anka en zijn band opeens toch weer op het podium verschenen. Wat volgde was een déjà-vu, want we kregen alweer “Diana” te horen. Het publiek vond dat helemaal niet erg en voor de laatste keer werd nog wat doorheen de zaal geschuifeld. Paul en zijn band kregen voor de tweede keer een staande ovatie en verlieten voor de laatste keer het podium.
Het concert van Paul Anka mag een groot succes genoemd worden en het Kursaal Oostende bleek tevens ook de ideale locatie. De zitplekken waren perfect voor het oudere publiek en dat zorgde ervoor dat iedereen op het einde toch nog het beste van zichzelf kon geven. Wie ook het beste van zichzelf gaf, waren de muzikanten die Paul had meegebracht; stuk voor stuk waren ze uitstekend in wat ze deden. Natuurlijk was ook Anka zelf in topvorm, want ondanks zijn leeftijd ontpopte de crooner zich tot de ster van de avond, in een show die zowel grote als minder grote hits bevatte. Goud roest niet en daar werden we door Paul Anka nog maar eens aan herinnerd.
het optreden van mijn jeugd idool was formidabel k zou zo terug gaan