Joe Bonamassa @ Kursaal Oostende: Van begin tot einde simpelweg omvergeblazen

© CPU – Marvin Anthony

Er is op dit moment, en de afgelopen tien jaar, geen enkele gitarist die zo’n goede livereputatie heeft als Joe Bonamassa. De Amerikaanse bluesrocker komt zowat ieder jaar naar België en dat leverde al een hoop straffe concerten op, van het Koninklijk Circus tot de Lotto Arena en headlineslots op Blues Peer en Gent Jazz. In 2020 zou Bonamassa ook in Kursaal Oostende gestaan hebben, maar het coronavirus gooide toen een maand voordien roet in het eten. Vier jaar later krijgt de zaal de gitaargigant dan toch over de vloer en wel met Blues Deluxe Vol. 2 onder de arm, het album dat twintig jaar later een vervolg vormt op zijn doorbraakalbum Blues Deluxe.

Het is bij de fans nagenoeg algemeen geweten dat Bonamassa altijd stipt begint, en dat was ook deze keer niet anders. Een paar minuten voor aanvangstijd weerklonk er funky trompetmuziek door de speakers en eens de klok acht uur sloeg, begon de Amerikaan er samen met zijn band aan. Aanvankelijk lag de nadruk nog even op de zang van Bonamassa, die zijn gitaarspel op de Gibson Les Paul tijdens openingsnummer “Hope You Realize It” naar zijn standaarden beperkte. We kregen weliswaar al een eerste gitaarsolo, maar pas daarna ging de gitarist echt volledig overstag zoals we hem kennen.

© CPU – Marvin Anthony

Zo deed hij dat meerdere keren tijdens “Twenty-Four Hour Blues”, waarop zijn twee vaste backingzangeressen bewezen dat ze soulzangeressen van hors catégorie zijn, terwijl Bonamassa’s gitaarspel heerlijk ondersteund werd door het Hammondspel van Reese Wynans. Diezelfde Wynans zou later ook een staande ovatie krijgen van het gehele publiek tijdens de introductie van de bandleden, wat gezien zijn staat van dienst binnen het bluesrocklandschap niet meer dan terecht is. Reken daar nog eens bij dat het spelen van twee verschillende Hammonds tegelijk er ongelooflijk impressionant uitziet, en je weet meteen wie naast Bonamassa de grote chouchou van het publiek was.

Natuurlijk speelde ieder bandlid op een niveau dat voor gewone stervelingen eeuwig onbereikbaar blijft. Ook bassist Calvin Turner wist op te vallen tijdens “Well, I Done Got Over It”, waarmee hij tijdens een solo met zijn basgitaar in een instrumentaal duet trad met de stergitarist. Een band die zo sterk op elkaar ingespeeld is, weet natuurlijk ook zijn momenten te kiezen, want de bas kwam net toen dubbel zo hard binnen door een in volume zeer dynamische solo van Bonamassa zelf. Je had in het publiek een speld kunnen horen vallen toen de Amerikaan heel stil begon te spelen.

© CPU – Marvin Anthony

“Self-Inflicted Wounds” werd ook ingeleid door een schitterende bassolo, maar het was Jade MacRae – die naast de eeuwig en verschroeiend snel solerende Bonamassa – de schijnwerpers naar zich toe trok met haar fantastische stem die zo uit een Motown-soulplaat leek te komen. Het was meteen ook de eerste ballad van de avond, en hoewel er nog enkele aan kwamen, werd het eerst over een andere boeg gegooid.

“I Want To Shout About It” – waarvoor voor het eerst een Stratocaster werd bovengehaald – is namelijk zo’n uiterst aanstekelijk bluesnummer, dat het meeklappen van de maat niet kon uitblijven. De gitarist waande zich een doorwinterd blueszanger zette daarmee ook nog eens in de verf hoe hij de laatste vijf jaar nog een ferme stap vooruit heeft gezet als zanger. Naast met een wat breder stembereik kon hij nu ook imponeren met een korreligere stem, die zich natuurlijk uitstekend leent voor zowel oude blues als stevigere rock.

© CPU – Marvin Anthony

Het was toch ook niet allemaal blues wat de klok sloeg, want “The Last Matador of Bayonne” – dat vooruitgeschoven werd als single voor het aankomende livealbum – werd voorzien van een smakelijk jazzy stukje, dat zich natuurlijk verder ontwikkelde tot een verschroeiend snelle doch gevoelige gitaarsolo. Dat de gitarist een ferm applaus mocht opstrijken na die solo en nog steeds halverwege het nummer, was niet meer dan normaal. Je zou bij Bonamassa het liefst van al een staande ovatie geven na iedere noot die hij uit zijn gitaar perst, maar dat gaat nu eenmaal niet. Om het in de woorden van de man achter ons te zeggen: ‘nie normaal vint’.

Net wanneer we dachten dat het niet sneller kon, besloot de gitarist dan maar om nog eens een versnelling hoger te schakelen. Het inmiddels tot een vaste waarde in de set uitgegroeide “The Heart That Never Waits” explodeerde haast van het gitaargeweld, terwijl de geest van Gary Moore werd opgeroepen tijdens de wondermooie en meeslepende solo’s van de epische ballad “Is It Safe To Go Home”; misschien wel het beste nummer van Blues Deluxe Vol. 2.

© CPU – Marvin Anthony

De set werd afgesloten met een ongelooflijk lange versie ZZ Tops “Just Got Paid”, dat overvloeide in Led Zeppelins “Dazed and Confused”, waarop Bonamassa zijn innerlijke Jimmy Page naar boven haalde met psychedelisch gitaarspel. Het publiek was intussen ook gaan rechtstaan op teken van de gitarist en dat past volledig bij de epische rock en het verschroeiende tempo op het podium. Daarbovenop kregen we ook nog een minutenlange drumsolo van de alleen op het podium zittende Lemar Carter, die precies even in John Bonham veranderd was.

Voor de toegift werd, zoals bij Bonamassa inmiddels standaard is geworden, om zijn grootste klassieker “Sloe Gin” geschreeuwd, maar voor de derde keer op rij werd aan die wens van het Belgisch publiek geen gehoor gegeven. Hij stond dan ook al klaar met zijn Fender telecaster en niet met zijn Gibson Les Paul, maar wat hadden we graag gehad dat hij het nummer toch eens gebracht had. In plaats daarvan kregen we gelukkig wel een heel mooi “Mountain Time”, waarvoor hij nog eens dicht bij het publiek – dat inmiddels ook in de gangpaden stond – ging staan aan iedere kant van het podium en door het trucje met zijn volumeknop precies viool speelde met zijn gitaar. Na nog een diepe buiging met de hele band en het signeren van enkele plaatjes zat het er alweer op.

Joe Bonamassa bewees samen met zijn band waarom hij al jaren het record houdt van het meeste albums op nummer één in de bluescharts. De Amerikaanse stergitarist blies ons simpelweg van begin tot einde omver met wervelende solo’s zoals er nagenoeg niemand – durven we gewoon niemand zeggen? – ze kan spelen. Het enige negatieve dat er te zeggen valt, is dat het na twee uur afgelopen was, terwijl we er  simpelweg nog steeds geen genoeg van hadden, en misschien was er wel nog tijd voor een “Sloe Gin”.

Setlist:

Hope You Realize It (Goodbye Again)
Twenty-Four Hour Blues (Bobby “Blue” Band cover)
Well, I Done Got Over It (Guitar Slim Cover)
Self-Inflicted Wounds
I Want to Shout About It (Ronnie Earl and The Broadcasters cover)
The Last Matador of Bayonne
I Feel Like Breaking Up Somebody’s Home Tonight (Ann Peebles cover)
The Heart That Never Waits
Is It Safe To Go Home
Lazy Poker Blues (Fleetwood Mac cover)
Just Got Paid / Dazed and Confused (ZZ Top / Led Zeppelin cover)

Mountain Time