Novastar @ Kursaal Oostende: Het beste moest nog komen

Sting, Roger Waters, Joni Mitchell; het is maar een greep uit het resem aan artiesten die hun beste werk in een nieuw jasje stak voor een nieuw album. Bij Sting en Waters leverde dat met voorsprong hun slechtste en meest tenenkrommende plaat ooit op. Zo erg is het bij The Best Is Yet To Come, het nieuwe album met heruitgevoerde nummers – en ook één nieuw nummer – van Novastar niet, maar een interessante of nuttige toevoeging aan zijn discografie is het ook allerminst. Wat dan wel weer interessant is de bij het album horende tournee, waarbij Joost Zweegers onder meer wordt bijgestaan door muzikanten met ferme adelbrieven van onder meer Noel Gallagher, Robert Plant en David Gray.

Na een optreden in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam en een reeks optredens in Bourla in Antwerpen, bracht die tournee hem ook naar het Kursaal Oostende, waar iets na acht de zaallichten uitdoofden en “I’ll Be Back” van The Beatles door de speakers galmde. Nog voor de band op het podium stond, hoorden we al de eerste noten van “Wrong”, dat in een ambientachtige jasje gestoken werd. Eens Zweegers en zijn band op het podium stonden, werd het lied al meteen wat steviger gespeeld, al was het geluid tijdens de eerste nummers verre van perfect.

Zo waren de drums storend hard, met name tijdens “Light Up My Life”, waardoor de rest van de instrumenten wat verdronk in het geluid en de zang van Zweegers ook niet echt te onderscheiden viel. Vanaf “Look At You Now“, waarvoor de Nederlandse Belg zijn gitaar aan de kant legde en zijn beste danspassen bovenhaalde, kwam er gelukkig wel betering en daarna viel er ook maar weinig meer op aan te merken. Ook de zang werd daarmee een pak duidelijker en het viel daardoor ook op dat Zweegers nog hoger zong dan we van hem gewoon zijn, wat sommige nummers ten goede kwam, maar voor andere dan weer niet zozeer nodig was.

Met “Because” bleef hij in het aanstekelijke hogere tempo die ook “Look At You Now” kenmerkte en hij ging zowaar nog wat vrolijker dansen ook. Met veel trots stelde hij daarna zijn band, die nagenoeg vol Britten zat, voor, wat hij eerst in het Nederlands deed, om dan te beseffen dat zijn band niet echt doorhad wat er gebeurde en over te schakelen naar het Engels. Die band liet zich niet veel later nog eens extra hard opvallen door een zeer mooi, harmonieus en muzikaal crescendo op het einde van “Kabul”.

Ook tijdens “Mars Needs Woman” trok de band de aandacht finaal naar zich toe, al waren alle blikken volledig op Zweegers gericht tijdens de intro, die enkel met pianobegeleiding op gang werd getrapt. De hogere zang van Zweegers zorgde in combinatie met de de aangrijpende piano voor een waar kippenvelmomentje, dat zowaar nog werd overtroffen door enkele ferme gitaarsolo’s op het einde, die werden afgewisseld door Andy Britton en Skin Tyson. De sterren van de hemel spelen bij een nummer over de ruimte, veel toepasselijker dan dat kon het niet worden. Reken daar nog eens de intense en zeer fraaie lichtshow bij en je was haast vergeten dat we wel degelijk naar Novastar zaten te kijken.

Tussen de grote hits van weleer was er ook plaats voor recentere hits, waaronder ook “Velvet Blue Sky“, waar op geen enkele radiozender ontkomen aan was bij de release drie jaar geleden. Ook live had het het potentieel om uit te groeien tot een van de smaakmakende nummers op de setlist, maar een overdaad van galm op de vocals zorgde er net zoals in het begin voor dat we wat gehinderd werden bij het luisteren.

Zweegers bekende zelf nog dat hij en de band op The Best Is Yet To Come toch zeer trouw gebleven zijn aan de originele versies van de liedjes, met uitzondering van “Never Back Down”. Het nummer werd op een ander tempo gespeeld, de frasering van de tekst lag ietwat anders en de zang was zoals bij het merendeel van de liedjes hoger, maar helaas leverde dat vooral het gevoel op dat we naar een mindere uitvoering aan het luisteren waren van een van zijn grootste hits. De gitaarklank van Britton maakte het wat dat betreft wel nog een beetje interessant, maar geef ons toch maar een versie van “Never Back Down” die trouwer blijft aan het haast gecanoniseerde origineel.

Het publiek was doorheen de hele avond wel zeer enthousiast, zelfs bij de wel heel anders klinkende hits. Tijdens een nijdige versie van “When the Lights Go Down on the Broken Hearted” werd dan ook enthousiast meegeklapt, waarna Zweegers aan het begin van de toegift even gas terugnam. Helemaal solo bracht hij met zijn akoestische gitaar “Ten Eleven” en hoewel hij er Humo’s Rock Rally mee won, was dat zelfs niet het hoogtepunt van het korte akoestische intermezzo. Hij coverde namelijk ook nog “Like A Hurricane” van Neil Young, dat door het haast agressief klinkende akoestische gitaarspel zeer beklijvend werd.

Natuurlijk werd de boel van de korte The Best Is Yet To Come-tour afgesloten met het gelijknamige nummer en zoals Zweegers dat altijd doet, werd het lied aan het einde ferm gerekt. Deze keer leek hij het akoestisch af te ronden, terwijl het publiek al gaan rechtstaan was voor een staande ovatie, om dan even a cappella – samen met het publiek – verder te gaan en vervolgens met de gehele band af te sluiten. Na anderhalf uur optreden bedankte Zweegers nog eens uitvoerig het publiek, om daarna samen met zijn band achter de coulissen te verdwijnen.

Novastar opende door het mindere geluid niet overdonderend in het Kursaal Oostende, maar het beste moet nog komen, zoals de Nederlandese Belg dat zou zeggen. Dat was ook deze avond waar, want eens het geluid beterde, werd volledig duidelijk dat Zweegers een band had weten samen te stellen die zowat iedereen naar huis zou kunnen spelen. Dat de hits dan ook nog eens redelijk verspreid werden doorheen de set zorgde ervoor dat we geen enkele keer in een sleur belandden en uiteindelijk bij het beste uitkwamen.