© Steve Dinneweth
Bij sommige bands rijst al snel de vraag ‘bestaan die nog steeds?’ en 10cc is daar zonder meer een van. De Britse popgroep, waarvan enkel de zevenenzeventigjarig Graham Gouldman nog overblijft uit de originele bezetting, gaat op die manier al meer dan vijftig jaar mee en het lijkt erop dat ze nog niet meteen van plan zijn om er de brui aan te geven. Vorig jaar trad 10cc namelijk maar liefst zeven keer op in België, terwijl ze ook dit jaar naast het Kursaal Oostende ook nog De Roma en Labadoux aandoen. België houdt dus nog steeds van 10cc en die liefde moet wel wederzijds zijn.
Om iets na achten doofden de zaallichten uit en begon 10cc er met “The Second Sitting for the Last Summer” aan. Het waren meteen de vocale harmonieën tussen Gouldman en zijn gitaristen Nick Kendall en Iain Hornal die de aandacht naar zich toe trokken, terwijl Kendall ook al een eerste keer tekeer ging als de fantastische leadgitarist die hij is. Adelbrieven kunnen voorleggen van onder meer Mike Oldfield, Rick Wakeman en Pink Floyd-drummer Nick Mason is dan ook niet niks.
Die Pink Floyd-invloed was ook duidelijk hoorbaar op de grootse gitaarsolo die “Art For Art’s Sake” inleidde, die werd vervolgd door een net zo coole bassolo van Gouldman zelf. Kendall mocht dan weer nog enkele keren zijn duivels ontbinden op gitaar en imponeerde tijdens “Good Morning Judge” ook nog met vlekkeloos slidegitaarspel, dat hij op een bepaald moment afwisselde met enkele kwieke gitaarlicks van Gouldman zelf.
Visueel had 10CC met vlagen niet zo heel veel te bieden. Het spelplezier spatte er met momenten wel van af bij Gouldman en zijn kompanen, maar waar de lichten nog in esthetische vormen tot in het publiek schenen tijdens “The Dean and I”, moesten we tijdens “The Wall Street Shuffle” bijna gaan zoeken naar wie er allemaal op het podium stond. De keuze werd gemaakt om telkens degene wiens instrument of zang het nadrukkelijkst doorklonk in de spotlight te zetten, maar dit werd vooral gedaan door de lichten op de rest van de band ferm te dimmen en dat duurde in zijn totaliteit gewoon te lang.
Gelukkig werd het gebrek aan visueel spektakel wel ruimschoots gecompenseerd door de virtuositeit van de muzikanten. Zo kregen we tijdens “Feel the Benefit” solo’s van gitaar, bas en finaal ook drums, die allemaal even imponerend waren en perste Kendall met zijn slide een ruimteachtig geluid uit zijn gitaar voor “Floating In Heaven”. Het solonummer van Graham Gouldman werd ingeleid met een verhaal over Brian May die gitaar speelt en de backing vocals doet op de studioversie, waarna de Brit zodanig lang wacht tussen het zeggen van ‘Brian May’ en ‘is not here tonight’, dat er in het publiek ongetwijfeld enkele mensen op een gastverschijning van de Queen-gitarist hoopten.
10cc had al enkele kleine klassiekers gebracht, maar bewaarde zijn allergrootste hits voor het einde en dat zorgde – naast wat voorgaand applaus en aangespoord meeklappen – voor de eerste echte reactie van het publiek. “The Things We Do for Love” werd bij de eerste noten op ferm applaus onthaald en net zoals bij “The Wall Street Shuffle” al het geval geweest was gingen er meteen een hoop smartphones horizontaal de lucht in.
Het opzwepende “I’m Mandy Fly Me”, met episch klinkend akoestisch gitaarspel van Hornal bleek het ideale opstapje naar een ingetogen desalniettemin zeer mooi “I’m Not In Love” en vooral de reggaeklassieker “Dreadlock Holiday”, dat een jonger publiek sowieso aan het dansen had gekregen. Het leverde de band een staande ovatie op, waarna ze het even voor bekeken hielden en al snel terugkeerden voor de toegift. Die werd geopend met een a capellaversie van “Donna”, waarbij Hornal immens hoog zong en de mannen ook even rond elkaar stonden te dansen en te geinen. Het was zonder meer het hoogtepunt van de avond, al had “Rubber Bullets” dat zonder technische problemen misschien ook kunnen zijn. Na het a capellanummer kregen de verantwoordelijken de microfoons niet meer aan, waardoor het lied al snel moest worden stopgezet. 10cc trachtte dat op te lossen door het nummer instrumentaal te brengen met enkele fraaie solo’s, en ondanks dat we de laatste drie zinnen wel nog konden horen door de microfoons was het toch een wrange manier om een concert af te sluiten.
10cc gaf een meer dan aardig concert in het Kursaal Oostende en bewees waarom ze hier zo graag gezien zijn. Echt overrompelend goed was het zelden, maar met uitzondering van het “Rubber Bullets”-debacle was het wel voortdurend smetteloos en onderhoudend. En wie kan teren op classics als “Dreadlock Holiday”, “I’m Not In Love” en “Donna”, die kan sowieso voor een avond vol amusement zorgen.
Setlist:
The Second Sitting for the Last Summer
Art For Art’s Sake
Life Is a Minestrone
Good Morning Jugde
The Dean and I
Old Wild Men
Feel the Benefit
The Wall Street Shuffle
Floating In Heaven (Graham Gouldman)
The Things We Do for Love
Silly Love
I’m Mandy Fly Me
I’m Not In Love
Dreadlock Holiday
Donna
Rubber Bullets
