De New Yorkse band Interpol heeft intussen een carrière van meer dan twintig jaar op de teller, en op die tijd is er natuurlijk al heel wat gebeurd. Met hun duister en mistroostig debuut Turn On The Bright Lights stonden ze in 2002 aan de wieg van de postpunkrevival en lieten ze heel wat harten smelten. Opvolger Antics bevestigde in 2004 het talent van de groep, maar na de grootse tour rond Our Love To Admire zakte de droom in elkaar: bassist Carlos Dengler verliet de band en liet zanger/gitarist Paul Banks, gitarist Daniel Kessler en drummer Sam Fogarino uitgeblust achter. Een inspiratieloos en titelloos vierde album volgde in 2010 en Interpol verdween langzaam van de radar. Met het poppy El Pintor maakten de New Yorkers in 2014 een zelfzekere comeback als trio en met het snedige Marauder wisten ze in 2018 weer helemaal te overtuigen. Met The Other Side of Make-Believe ligt album nummer zeven in de winkel, en vanzelfsprekend waren de verwachtingen voor deze plaat behoorlijk hoog gespannen.
Door de coronamaatregelen was het trio tijdens het schrijven van de nieuwe nummers genoodzaakt om hun routine van live samenwerken en opnemen te doorbreken. In plaats van samen in de studio te werken aan nieuw materiaal, werden losse schetsen online heen en weer gestuurd en zong Paul Banks zijn teksten pas in een latere fase in. Met Alan Moulder en Flood wist Interpol alvast stevige producers te strikken om het geheel netjes aan elkaar te lijmen. Flood heeft met onder andere U2, Nine Inch Nails, Nick Cave & The Bad Seeds en PJ Harvey natuurlijk al een indrukwekkend cv opgebouwd en lijkt geknipt om een band als Interpol nieuwe horizonten te doen ontdekken. Moulder heeft evenzeer een stevige trackrecord en werkte in het verleden ook al mee aan zowel Interpol als El Pintor. Wij begonnen dan ook met objectieve vreugde aan onze eerste luistersessie.
Met een hypnotiserende pianomelodie trapt de heerlijke single “Toni” de zevende langspeler stijlvol op gang. Een topsingle die we in de toekomst zeker nog willen horen op concerten van de band, en een ideaal nummer om met een frisse wind de nieuwe plaat te openen. De singles “Fables”, “Something Changed” en “Gran Hotel” tappen uit een veel kalmer vaatje en moeten het meer hebben van sfeerzetting dan van directe impact. Het zijn uiteindelijk deze nummers die het best het gevoel van het geheel vertegenwoordigen, want al bij al is The Other Side of Make-Believe een behoorlijk ingetogen album.
Meer nog dan op vorige platen eist Paul Banks met veel variatie in zijn stem een prominente plek op. Hij croont op het beklijvende “Something Changed”, ijlt melancholisch in “Gran Hotel” en zingt zalvend in “Renegade Hearts”. In “Passenger” spant hij de kroon met loepzuivere zang en de aangrijpende smeekbede ‘save me I’m in my head’. De vocale variatie is helemaal het gevolg van Interpols aangepaste werkproces; doordat de nummers niet langer live werden opgenomen en Banks het geluid van de band niet moest overschreeuwen, kreeg hij meer ruimte om te fluisteren. En dat is eens wat anders dan de kille stem waarmee hij enkele jaren geleden het uitschreeuwde over een Poolse slager of een rover. Het bereik van de band klinkt hierdoor op de nieuwe plaat alweer wat breder.
Banks mag zijn stem dan verder laten meanderen op The Other Side of Make-Believe, de overige ingrediënten van klassieke Interpolnummers blijven verder prominent aanwezig. Zo tovert Daniel Kessler de ene na de andere repetitieve riff uit z’n gitaar om een beklijvende sfeer te scheppen. Helaas zijn niet alle melodieën voldoende sterk om de aandacht de hele tijd vast te houden. Zo dramt “Into The Night” eindeloos door op een weerbarstig drumritme en een zoutloze gitaarriedel die lijkt voort te bouwen op “Fables”, zonder naar enige variatie in melodie of een echt hoogtepunt toe te werken. “Greenwich” is even middelmatig als de nulmeridiaan en ook “Big Shot City” is geen schot in de roos.
We zullen er verder niet al te veel onnozele vergelijkingen meer aan vuil maken, want gelukkig valt er ook nog wat moois terug te vinden op Interpols nieuwste. De singles staan als een huis, net als het pakkende “Passenger” en het rommelende “Renegade Hearts”. Ook “Mr Credit” weet te overtuigen met een strakke groove en catchy riff, ook al lijkt die wel heel erg op “Rest My Chemistry”. Al bij al dus wel heel wat interessante nummers die individueel gewicht in de schaal leggen, maar wanneer we finaal de balans opmaken kunnen we stellen dat The Other Side of Make-Believe in zijn geheel iets te eentonig en pitloos klinkt om een hele zitting te beklijven.
Op Marauder klonk Interpol vlijmscherp, als een mes waarmee je een stevige beer kan vellen. Op The Other Side of Make-Believe zijn de messen ingeruild voor onschuldige eetstokjes. Overdaad schaadt, en net zoals een grote schotel vol sushi en sashimi na een tijdje eentonig gaat smaken, gaat ook de laatste van Interpol na een tijdje tegensteken. Het album klinkt ideaal om in midden in de nacht in een rokerige bar af te spelen, maar helaas verliest Interpol in al de rook de spanning en melodie af en toe uit het oog.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
