Cactusfestival 2022 (Festivaldag 3): Hete afsluiters

© CPU – Cédric Depraetere

Met factor vijftig op standby waren we weer klaar om aan de laatste en warmste dag van het Cactusfestival te beginnen. Op het programma stond veel meer relaxte muziek, in tegenstelling tot de ultieme dansdag die we de dag eerder meemaakten. Met hernieuwde energie keken we hoe PVA de spits afbeet op een ietwat lege weide en het feest werd verdergezet met Nordmann, blackwave., The Tallest Man on Earth, Supergrass, Richard Hawley en de finale afsluiter Balthazar.

Nordmann

© CPU – Cédric Depraetere

Met een glas wijn in de hand kwam de Gentse instrumentale band Nordmann het podium op geflaneerd. Met de start van de zwoele saxofoon, die afgewisseld werd met een sopraansaxofoon, werden we meteen meegenomen in de mysterieuze sfeer vol jazz en rock die de band ons voorstelde. Het begin was niet geheel vlot, sinds de gitarist duidelijk al wat te kampen had met gitaarproblemen, maar eens de drum zich vervoegde, kwam het totaalplaatje samen. Nordmann had niet meteen de makkelijkste taak als tweede act op het grote podium. De weide was nog maar half gevuld, in tegenstelling tot een dag eerder waarbij diezelfde weide vanaf start ongekende drukte kende. Het volk dat wel present tekende, was laaiend enthousiast over de toch wel experimentele muziek die de band ons voorschotelde.

Bindteksten waren eerder schaars en bleven beperkt tot ‘wij zijn een band van Gent’ en het klassieke dankwoord. Op zich niet geheel vreemd, gezien we hier ook te maken hadden met een instrumentale band en Nordmann zo zijn mysterieuze aura kon blijven hanteren. Naarmate de set vorderde, was het aantal toeschouwers geslonken. Dat viel vermoedelijk te wijten aan het feit dat het warmste moment van de dag aangebroken was en de zon door vel en been brandde. De band bracht uiteindelijk wel een sterke set, waarbij In Velvet van voor naar achter werd gespeeld, maar dit op zo’n manier dat je niet wist of je nu de cd aan het beluisteren was of de muziek effectief live hoorde. Het was geen makkelijke opdracht om luistermuziek te brengen voor een diverse weide, maar Nordmann klaarde dit klusje en heeft er gegarandeerd een heel pak nieuwe fans bij.

Arab Strap

© CPU – Cédric Depraetere

De Schotse indierockband Arab Strap maakte in 2021, na jarenlange radiostilte, een comeback met zijn zevende langspeler As Days Get Dark. Niemand die ooit gedacht had dat de band zestien jaar na dat laatste album nog iets van zich zou laten horen. Gisteren mochten de Schotten de Cactusweide entertainen met een goede mengeling van nieuw materiaal en klassiekers. Voorzien van pintjes en een cider voor zanger Aiden Moffat, die er tevens uitzag als de kerstman op zomervakantie, wandelden de mannen traag het podium op. Eenmaal daar voelde het precies wat onwennig voor de groep. Ze besloten hun instrumenten voor de zoveelste keer te stemmen en te controleren voor we nog maar één volwaardige noot hoorden.

Het eerste wat hierna opviel, was het feit dat we Moffat moeilijk konden horen. Ook het enthousiasme leek wat zoek bij de band. Of het kwam door de hitte of het feit dat ze al lang niet meer gespeeld hadden, konden wij niet bepalen. Wat we wel wisten, was dat het hierdoor een ietwat bedrukte sfeer gaf. Als we enthousiasme en sfeer zochten, konden we dit gelukkig vinden bij de groep fans die zich verzameld hadden voor het podium en zich ten volle gaven. Jammer genoeg waren dit de enigen gezien Arab Strap er niet in sloeg de weide mee te krijgen. Sluimerend op het podium bood Moffat ons ook niet een scala aan bindteksten. We moesten het doen met opmerkingen over hoe warm het was en excuses voor de huidige Britse situatie bij “Fable of the Urban Fox”, waarop hij direct een kwijtschelding van schuld kreeg van een enthousiaste fan. Spoken word op rockmuziek, zoals bij “Here Comes Comus” en “Love Detective”, het was en blijft toch wel iets speciaals. Mocht dit gekoppeld gaan met wat entertainment of goesting van de zanger, zou dit al helemaal anders geweest zijn. Het dieptepunt was dan ook wanneer hij openlijk spiekbrieven moest gebruiken om zijn teksten van af te lezen. Zonder de sterke band die achter Moffat staat, zou de man het er niet goed vanaf gebracht hebben, misschien dat het dan maar beter was dat de muziek boven zijn zang uitkwam. Het was wachten tot de allerlaatste song “First Big Weekend” tot de heupen losgegooid werden op de funky beats, maar ook voor het grootste en bekendste nummer had Moffat een spiekbriefje nodig. Opnieuw een spoken word liedje, maar ditmaal werkte het volledig en smeet de weide zich volledig. Het was zeker niet het slechtste, maar ook allesbehalve het beste van de dag.

blackwave.

© CPU – Cédric Depraetere

blackwave. is een duo waarvan je nooit weet of je live een hele goeie of een middelmatige show zal meemaken; elke keer is het dus een verrassing. Met een voltallige liveband, inclusief blazers, maakte de band zijn opwachting op de weide van Cactusfestival, terwijl de laatste felle zonnestralen over ons gezicht schenen. Na een eerder teleurstellend optreden van Arab Strap, ging het duo er direct voor met “Back on Track” waardoor de sfeer op de weide hierbij ook terug on track kwam. De zomerse beats die de band verzorgde, pasten perfect bij het weer en zorgden ervoor dat de feeststemming terug aanwezig was. Duidelijk werd dat er een groot verschil was tussen de twee mannen: rapper Jay Walker trok de hele set met zijn bewegingen en zang, terwijl Willem Ardui zichtbaar stiller over het podium bewoog. Dit was ook te horen in de zang en rap die Ardui op zich nam. Soms was het niet geheel duidelijk of we te maken hadden met de zang van Ardui of dat er toevallig een mug voorbij de microfoon passeerde.

Bij “GoodEnough” kregen ze wel heel de weide aan het zingen met de leuze ‘Ain’t I good enough for you’, waarbij iedereen uit volle borst meezong en het duidelijk werd dat deze lyrics gevoeld werden door iedereen. De bindteksten waren eerder promotieteksten voor hun nieuwe album dat zal uitkomen in september, wat ervoor zorgde dat er een schijnbaar magere connectie was met het publiek. Ardui’s zachte, maar krachtige stem kregen we pas voor het eerst te horen bij “Swish”, wat eigenlijk uit puur toeval kwam. Zijn micro werkte niet, waardoor hij genoodzaakt was de microfoon van Walker te gebruiken die overduidelijk luider ingesteld was. Vervolgens kregen we een korte, maar stevige rollercoaster van nummers. Het was vanaf “Whasgood?!” dat de set echt losbrak, om vervolgens een dieptepunt te kennen met “Desire” waarbij de gemoederen toch wat zakten. Gelukkig bracht de circle pit tijdens “Up There” een amusant hoogtepunt, waarbij het duo zich al crowdsurfend terug naar het podium liet brengen. Met “BIG Dreams” en “Elusive” kregen we een knallend en knetterend einde, waarbij het duo zelfs geen kans kreeg om het te zingen, gezien heel de weide dit voor hen deed. Een perfecte set om de middag te breken én een goed en stevig feestmoment voor zowel jong als oud.

The Tallest Man On Earth

© CPU – Cédric Depraetere

Marcelleke aan en gitaar in de hand. De Zweedse Kristian Mattson, gekleed als Freddy Mercury in zijn memorabele witte outfit en kapsel en snor à la Ruben Block, sprong dolfijn het podium op en was helemaal klaar de weide van Cactusfestival te bespelen. Hoewel er een groot aantal toeschouwers kwam kijken, was het toch maar statisch op de weide. The Tallest Man On Earth had dan natuurlijk ook ergens het ongeluk te spelen op het moment dat de meeste mensen hun maag dienden te spijzen na een lange, warme middag drinken. Een kruk en een collectie aan gitaren: meer had Mattson niet nodig om zijn show op gang te brengen en het podium in te palmen. Dit gaf natuurlijk een relaxte sfeer, wat dan ook perfect paste bij de relax-line-up die Cactus opgesteld had voor de laatste dag.

Eén ding was zeker: de man heeft een stem waarmee hij toch wel de diepste holtes van je ziel probeerde binnen te dringen en zo zeker kan rekenen op het warme welgemeende applaus na elk nummer. Hij was ook duidelijk dankbaar met de liefde die hij kreeg van het aanwezige publiek en ging dat ook meermaals uiten met de occasionele mop tussendoor zoals het ‘gooien’ van zijn banjo in het publiek na het brengen van “Somewhere in the Mountains, Somewhere in New York”. Aan het einde dook toch wat verwarring en onzekerheid op bij Wattson, nadat iemand in het publiek onwel bleek geworden te zijn en hij niet zeker was of hij wel mocht verder spelen. Na een verlengde babbel over corona gekoppeld aan een mini jamsessie op zijn gitaar en interviews met een toeschouwer met knuffel, kon de show voor de laatste twee nummers, “I’m a Stranger Now” en “The Dreamer”, gelukkig doorgaan. Zo werd de avond op een gemoedelijke, maar mooie manier weer verder ingezet.

Supergrass

© CPU – Cédric Depraetere

In 2008 kwam Supergrass’ laatste album Diamond Hoo Ha uit om twee jaar later er de brui aan te geven. Na enkele soloprojecten besloot de band in 2019 een comeback te maken en te toeren met hun greatest hits zoals we twee jaar geleden konden meemaken in de Ancienne Belgique. Anno 2022 mochten we op het Cactusfestival zien wat de mannen van Supergrass nog in hun mars hadden. Als ware rocksterren wandelden ze het podium op terwijl “Lucy in the Sky With Diamonds” van The Beatles door de speakers luidde. Dit gaf ons het gevoel dat we een goed Britpopfeest voorgeschoteld gingen krijgen, al was het eerder een koude schotel. De gebroeders Coombes en co. smeten zich vanaf minuut één met “Mansize Rooster”, maar hoe hard ze ook probeerden, het was een rommeltje.

Na enkele hits zoals “Mary”, “Moving” en “Richard III” kreeg elke kant van het podium dankjewels van Gaz Coombes waardoor je wel sympathie had voor de band. Op nieuw materiaal is het nog steeds wachten, waardoor we alleen maar oude songs kregen en het volk meer en meer andere oorden opzocht. Met “St. Petersburg” kregen we een minder gekend akoestisch nummer dat even de set brak van de rommelige Britpop. Met “Alright” in het midden van de set was het de beurt voor de publiekslieveling. Hoewel dit een van de populairste is van hun repertoire, was de sfeer niet op zijn hoogtepunt, desondanks dit wel het best gespeelde en meest heldere was van de hele set. Gaz was de enige die het woord nam en sloeg daar ook in om het publiek elke keer wel wat tevreden te houden zoals zijn anekdote dat hij voor de set een hemd was gaan kopen in een vintage dameswinkel. Het was duidelijk dat ze nog steeds de energie en wilskracht hebben om op te treden, maar desondanks slaagden ze er niet in het volk te overtuigen. Bij het laatste nummer “Pumping Up Your Stereo” was er dan ook een gevoel van opluchting te merken dat dit het laatste was.

Richard Hawley

© CPU – Cédric Depraetere

Na 23 jaar in het vak zou je verwachten dat een artiest zoals Richard Hawley wel wat timemanagement zou hebben. Vandaag leek dat wat minder het geval en kwam hij tien minuten later dan gepland het podium op met zijn band. Het voormalige lid van Britpopband Longpigs en Pulp startte zijn set direct met “Off My Mind” en toonde hiermee direct zijn rockabilly stijl aan de volle weide van Cactusfestival. Niemand stond stil en zou, al was het op de meest subtiele manier, wel wat bewegen. Zijn rock-‘n-roll stijl paste perfect bij de ondergaande zon en bracht zo zijn eigen extra sfeer aan de set. Bij “I’m Looking for Someone to Find Me” werden we ondergedompeld in een echte countrysfeer en werd de moderne basgitaar ook ingeruild voor een Hofner bas. Nadat dit nummer vol liefde verwelkomd werd, werd het publiek getrakteerd op een ‘Dankjewel’ van Richard Hawley zelf en vertelde hij hoe hij als veertienjarige in zijn nonkels band speelde en toerde in België en Nederland en enkel maar in stripclubs speelde. Hiervoor was hij België enorm dankbaar, gezien dit de mooiste tijd van zijn leven was. Hawley wist zijn publiek te bespelen en at uit zijn hand.

Presentatrice van dienst Kirsten Lemaire kondigde de band aan de start van de set aan als melancholie ten top en hoe meer liedjes de revue passeerde, hoe meer je je daarin kon vinden. Zoals met “Tonight the Streets are Ours”, een nummer waarbij je met een geliefde wil dansen in de lege straten terwijl er lichte sneeuw rond je neervalt. Je kreeg bij elke song een melancholisch gevoel naar een herinnering die je gehad hebt of wil hebben. Het tweede deel van de set werd gestart met “Coles Corner” waarbij er eerder het gevoel was alsof je in een Disneyfilm zat, maar hoe langer het nummer duurde, hoe meer je verwikkeld zat in zijn magische compositie. Met “Down in the Woods” maakten we weer de switch van country naar eerder rocknummers waardoor de swoonende bewegingen van de toeschouwers omschakelden in kleine hopjes en zo een sterk einde van de set werd ingeluid. Gepaard met een stevige en schelle gitaarriff merk je dat het Britpop verleden nog niet vergeten is en een belangrijk deel uitmaakt van zijn achtergrond. Met “Heart of Oak” kregen we dan een schitterende versie die door het enthousiaste publiek nog extra schwung kreeg en we nog langer konden genieten van de muziek. Richard Hawley en zijn band slaagden erin tijdens elk nummer de harmonie mooi tot volbrenging te brengen en bewees hierbij waarom hij nog steeds zo geliefd is in België.

Balthazar

© CPU – Cédric Depraetere

Balthazar was dit jaar dé afsluiter van het Cactusfestival en samen met camionette vol extra lichten, wisten we dat in orde zou komen. Wie had gehoopt op een ander soort show dan we gewoonlijk van de West-Vlamingen krijgen, was teleurgesteld. Zoals we twee weken geleden te vertellen hadden over hun set op Rock Werchter, vallen hier opnieuw dezelfde commentaren dat Balthazar een goed geoliede machine was. Hierbij hoopten we stiekem dat er zich een herhaling van het kapsalon moment zou plaatsvinden, maar daar moesten we helaas forfait aan geven. Het was een show die Balthazar gewoon was om te spelen waardoor de persoonlijkheid toch wat zoek was gedurende de show. En een show dat was het zeker.

Vanaf de eerste noten van “Hourglass” was heel het veld mee en had Balthazar ons exact waar ze ons wilde hebben: al smullend uit hun handen. Ze knalden elk nummer er extra lang uit en toonden hierbij met de nodige gitaarsolo’s dat zij de ultieme afsluiter waren. Met “You Won’t Come Around”/“Leaving Antwerp” kregen we dan weer een rustiger intermezzo waarbij Simon Casiers thuismatch meegedeeld werd en ze vermeldden dat hun families aanwezig waren. Waar de families ook zeker aanwezig waren, was bij omringenden die tijdens de set belden naar familie zodat ze zo wat konden meegenieten van de show.

De rest van de show kregen we de ene hit na de andere met af een toe een bindtekstje waarin ze Brugge vermeldden. Na “Fever” kregen we een klassiek peek-a-boo moment van de artiesten om aanvullend met frisse gerstenatjes op te komen en zo het nummer volledig tot een einde te brengen. Hierop volgde  “Entertainment” waarna we voor de tweede keer een aflopende Balthazar zagen, om dan weer het podium op te kruipen voor de laatste twee bisnummers “Bunker” en “Losers”. Als er één iets duidelijk was, was het dat niemand een loser was na het beluisteren van deze set. Een geslaagde afsluiter voor een geslaagde dag.

Cactusfestival 2022 zit er weer op. Het was een uiterst warme, hete dag, maar niet van iedereen werden we even warm. Arab Strap en Supergrass waren grote namen in het rockveld, maar konden hun reputatie niet hoog houden. De sets van blackwave., Richard Hawley en Balthazar maakten dit dan weer helemaal goed en brachten ons in hogere en soms nog warmere sferen. Het is en blijft een familiefestival waarbij bewust de keuze wordt gemaakt om een brede variatie aan artiesten de revue te laten passeren zodat iedereen elk wat wils heeft. Dit zorgt er natuurlijk ook voor dat het niet met iedereen samen te brengen valt, al kan je altijd even rustigere oorden opzoeken als er een artiest speelt die minder je dada is. Cactusfestival blijft dus gewoon gezellig zijn ding doen en ondanks een kleine tegenvaller op de eerste dag van het festival, kunnen we ook dit jaar terug spreken van een geslaagde editie.

We kregen dan ook al op het einde een save the date voor volgend jaar. Het festival zal in 2023 doorgaan 7-8-9 juli in het vertrouwde Minnewaterpark.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!