AlbumsFeatured albumsRecensies

Mush – Down Tools (★★★½): Scherpzinnige afwending van het postpunkcliché

Gek hoe de tijd vliegt. Het is alweer dik twee jaar geleden dat het uit Leeds afkomstige Mush haar debuut maakte met 3D Routine, een niet te missen postpunkplaat dat jaar. In een genre dat dermate barst van het opkomend talent was het best wel fascinerend om te zien hoe zeer het Britse viertal haar eigen muzikale territorium wist af te bakenen, met haar scherpe sociale commentaar en haar instrumentale bezetting die erg melodisch, zwalpend en homogeen overkwam. Topnummers als “Poverty Pornography” en “Revising My Fee” waren een teken aan de wand voor wat een jaar later zou volgen: Lines Redacted. Het conceptalbum baadde in cynisme en (zelf)spot, onderbouwd door een buitengewoon strakke set hoekige riffs in de karakteristieke hakkelende stijl die Mush zo herkenbaar maakt. Het was makkelijk een van de betere albums die de postpunkscene dat jaar te bieden had, dus dat de verwachtingen voor Down Tools hoog liggen is tamelijk vanzelfsprekend.

Het is alleszins al geruststellend om te horen hoe Mush op openingstrack “Grief Thief” haar hortende en stotende zelve is gebleven. De dronkenmansstijl waarmee frontman Dan Hyndman zijn smalende teksten onze richting uit spuwt lijkt integraal onderdeel uit te maken van Mush’s identiteit, welke thematische hobbelweg de band ook in slaat. De slinger kan echter ook té ver doorslaan, want op “Karoshi Karaoke” klinkt de band als een karikatuur van zichzelf. Alsof een griezelig goede AI erg goed geluisterd heeft naar de twee voorgaande albums en daaruit een op alle vlakken gemiddelde song heeft gedestilleerd. Niet slecht, maar wel erg vergetelijk.

Gelukkig is “Get On Yer Soap Box” niet in hetzelfde bedje ziek. Een dikke laag twang en chorus verbuigen en ze kreukelen de riff in bochten die je zelfs olympische turnatleten nog nooit hebt weten maken, terwijl de gladde bassen en strakke drums elk gaatje in de mix zorgvuldig afdichten. Terwijl Hyndman verdacht recht voor de raap zijn gedachten weet over te brengen, zijn het ditmaal de sologitaren die een druppeltje teveel op hebben en zwalpend over elkaar struikelen in een mist van noise en distortion. Het is een geweldig nummer, hetzelfde geldt voor “Human Resources”, dat een pak soberder en groovier vooruit walst dan zijn voorgangers. Ritmisch pakt Mush je hier helemaal in, sterk onderbouwd met een synchroon kronkelende massa aan bas en leadgitaar.

“Northern Safari” kwam eerder al uit als singletje en klonk toen eigenlijk als rondslingerend bonusmateriaal van Lines Redacted. Feit is dat dat helemaal niets slechts hoeft te zijn, want geenszins klinkt het nummer gerecycleerd, flauw of gratuit. Het schichtige temperament van “Northern Safari”, aangedreven door een hyperactieve riff, geeft het nummer een urgente en paniekerige ondertoon. Alsof je verondersteld wordt om al ijsberend en overpeinzend een moshpitje open te trekken. Daarmee vergeleken is “Dense Traffic” een oase van rust zoals we die nog niet vaak te horen kregen van Mush. Zangerig, zomers en zorgeloos peddelt het nummer de kaap van de vier minuten voorbij zonder te vervelen, om zich daarna volledig het verderf in te storten onder het juk van een loodzware dosis gitaargeweld.

Uit de assen van die laatste eruptie zie je “Ink Block & The Wedge” herrijzen, een onverwacht impressionant tweeluik. Het eerste deel gaat gehuld in noise en sjouwt springerig en beukend in het rond, waarna halverwege een opvallende omslag volgt naar sterk doorgecomponeerde en melodische garagerock. De drums klinken hard en koud en de gitaren die anders zo warm en zwalpend in het oor liggen klinken hier beenhard en gevaarlijk. Ook Dan Hyndman’s brein kookt er soms van over, getuige de oerkreten die het einde van het nummer kleuren.

Bij wijze van contrast blussen de akoestische knuffelakkoordjes van “Group Of Death” meteen alle brandjes die zijn manische voorganger had aangestoken. Het is best wel cool om te zien hoe Mush op dit album experimenteert met haar eigen sound. De zachtere, maar daarom niet minder prikkelende, nummers vinden perfect hun weg tussen typerende duw-en-trekpassages zoals “Ground Steel”. “Burn, Suffering!” is dan weer een hybride van beiden, waarin de beste vocale performances van het album samenkomen met een enorm bevlogen Phil Porter op de cymbalen. Stiekem is de coolste riff van de plaat ook op dit nummer te vinden, maar hem echt uitbuiten doet Mush niet. Titeltrack en rode lantaarn “Down Tools” is een adembenemende staalkaart van alles dat de band op dit album aan de dag gelegd heeft en meer. Het Velvet Underground-gehalte ligt hier erg hoog, met een psych-folky riff die noot voor noot de spanning opdrijft om verderop al zwalpend weer als een kaartenhuisje in elkaar te zakken. Die spiraal herhaalt zich op fascinerende wijze tot de boel op het einde agressief vervalt tot een dystopisch klinkende noisestorm.

Mush blijft haar grenzen stapje voor stapje verleggen op Down Tools. Het is niet dezelfde voltreffer als het beukende Lines Redacted, maar het is desalniettemin indrukwekkend om te zien hoe de identiteit van Mush volop evolueert, in dit geval richting meer lichtvoetige artrock en minder duisternis.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
LiveRecensies

Left of the Dial (Dag 3): Rotterdam(n)

Op de laatste dag van Left of the Dial zijn de benen al wat vermoeider, de oogjes kleiner en de stemmen al…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Mush - "Get On Yer Soapbox"

Als we het over postpunk hebben, zijn er maar weinig bands die zo uniek en eigenzinnig klinken als het uit Leeds afkomstige…
AlbumsRecensies

KIEFF - KIEFF (★★★½): De absurditeit voorbij

Sinds vorige week weten we dat onze noorderburen niet de allerbeste voetballers zijn, maar gelukkig is voetbal niet het enige dat het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.