Onlangs was op Canvas de documentaire PUNK te zien. Ben je een beetje thuis in het genre, dan hoeft het niet te verbazen dat Iggy Pop geschetst werd als de voorvader van alles dat vandaag vaag geassocieerd wordt met punk. In de Verenigde Staten draaide het vooral om ‘fun’, zo gaf hij zelf aan. Maar in het Verenigd Koninkrijk? Daar mocht het allemaal wat scherper en politieker getint klinken. Die traditie is doorheen de jaren steevast blijven plakken bij de Britten, zo ook bij de postpunkers van Mush. Het viertal uit Leeds maakte haar debuut in 2017 met “Comment Section Creeps” en later “Alternative Facts”, dat tien minuten lang in het rond strooide met cynische en humoristische uithalen naar het politieke wereldje van vandaag.
Vorig jaar nog imponeerde Mush met haar debuutalbum 3D Routine, een strak geheel van vlijmscherpe songs die desondanks een gebrek aan thematische coherentie wel hintten naar het doel van de band: de elite pijn doen. Op Lines Redacted raken de obussen die Dan Hyndman en de zijnen afvuren consequent doel. De villa’s van de Jef Bezossen van deze wereld daveren op hun grondvesten door de met humor doordrenkte, dansbare postpunk die Mush aflevert op haar beste werk tot nog toe.
De eerste explosieve inslag ervaar je op de tonen van “Drink The Bleach”. ‘What kills the virus?’ vraagt Dan zich luidop af, hintend naar de intussen legendarische bleekwaterflater van Donald Trump. De traag rollende, maar wild stomende pletwals van een riff die de tekst kracht bijzet, duwen we gretig binnen, en geeft honger naar meer. In dat opzicht komt “Blunt Instruments” erg gelegen: het tempo vliegt de hoogte in, en een zenuwachtig ijsberend gitaarlijntje probeert je wanhopig te waarschuwen voor een dreigende wereldwijde ineenstorting. Het staat in schril contrast met de grappende, zwalpende stijl waarmee Dan de zaken minimaliseert terwijl hij ze benoemt, alsof alles al lang om zeep is.
‘What the fuck happened?’, herhaalt Dan tot twintig keer toe op “Dusting For Prints”. De spottende toon die het nummer aan neemt terwijl de gitaren op de achtergrond de chaos in sukkelen, is bevreemdend en intrigerend, al klopt het plaatje pas écht op “Lines Redacted”. De titelsong van het album veegt alle geheimzinnigheid van tafel en stormt de censuurcultuur tegemoet met het mes tussen de tanden. De hakkelende, kort stotende punk die we van Mush gewoon waren, evolueert ook op “Seven Trumpets” zienderogen naar een melodischer en completer nummer dat erg goed in elkaar zit. Veralgemeen het gerust naar het volledige album wanneer we zeggen dat de complexiteit van de nummers nergens de impulsieve, springerige energie van de band maskeert, en dat zou wel eens de grootste verdienste van Lines Redacted kunnen zijn.
Mush heeft een talent om de foute noten te spelen op de juiste momenten, en buit die gave ook volop uit op “Clean Living” en “Bots!”. De dissonante, knellende flarden gitaar zweven ergens tussen vals en gestemd, en versmelten met het meest expressieve alter ego van Dan tot experimentele nummers die werken als een soort prikkelende wake-up call voor de zielen die bij wonder hun aandacht verloren zouden hebben.
Nu je brein weer op scherp staat, leek het voor Mush het perfecte moment om je een flinke dreun te verkopen met “Hazmat Suits”. Doen alsof haar neus bloedt, staat niet in het spreekwoordenboek van de band, en terwijl jij de jouwe probeert te stelpen, blikt Dan in zijn typerende dronken, maar kritische predikantenstijl vooruit op het dystopium dat ons in de toekomst te wachten staat. Op “Bots!” gaat de boel er traag, zwaar en machinaal aan toe: de ideale soundtrack bij de door AI gereguleerde wereld die Dan zich voorstelt.
Op “Morf” slaat de slinger echter te ver door naar de kant van de onbeluisterbare chaos, en het is dan ook fijn om weer in vertrouwd vaarwater terecht te komen op “B2BCDA” en “Lines Discontinued”. Het is dat laatste nummer dat je met absolute verstomming slaat wanneer je tegelijk de meest dansbare, catchy, optimistische en activistische uithaal van Lines Redacted te horen krijgt. Het nummer schippert tussen ingetogen passages waar Dan de tijd neemt om te reflecteren, en scheurende stukjes melodische postpunk, waarop de trippelende bas de tijd van zijn leven beleeft en de riffs zich doorheen je oorkanaal naar het kleinste hokje van je bovenkamer persen. Wanneer het stof neerdwarrelt en Dan spottend opent met ‘It’s a shithole country we live in’ kan je niet anders dan grijnzen. De muur van vlezig gitaargeluid die je daarna raakt, resoneert tot in je kern, en bombardeert “Lines Discontinued” tot het ideale nummer om het establishment omver te werpen en je meest kronkelige dansmoves te oefenen. Tegelijkertijd.
Lines Redacted is een keerpunt voor Mush. De attitude en het talent hadden ze al, maar op haar tweede album lijkt de band voor het eerst ook een consequent hoopje nummers bij elkaar geschreven te hebben dat qua thematische puntigheid, complexiteit en instrumentale slagkracht niet meer moet onderdoen voor meer gevestigde waarden als Parquet Courts. Fans van postpunk zijn absolute hoogdagen aan het beleven, dat staat vast!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
