De show van Jacob Collier in de Ancienne Belgique moet een van de laatste zijn die nog steeds op de agenda stond sinds 2020. De man ging er toen namelijk zijn derde plaat voorstellen die later dat jaar uitkwam, maar dat duurde dus tot 7 juli 2022. Het publiek had bijgevolg heel lang moeten wachten om hun idool eindelijk nog eens aan het werk te kunnen zien en vandaar ook dat de AB het bordje uitverkocht mocht bovenhalen. De zaal stond klaar voor een avond vol plezier en vooral ook leuke funky tracks met een hoek af. Jacob Collier is namelijk een multi-instrumentalist die van alle markten thuis is en dat konden we duidelijk merken in de Ancienne Belgique.
Zonder opener was het gewoon meteen Jacob Collier die om 20u30 op de bühne kwam, alleen duurde dat toch zo’n goeie vijftien minuten. Een klein akkefietje zorgde ervoor dat de lichten te vroeg uitgingen waarna ze terug aanschoten en er een ware anticlimax volgde, Jacob Collier was er nog niet. Gelukkig gaf de man later een aanleiding waarom het begin zo chaotisch was. De bassist van de band moest een halfuur voor de show wegens een familiaal noodgeval terug naar Londen. De rest van de band moest die baslijnen opvangen met synths waardoor de sound van de songs nooit volledig tot zijn recht kwam.
Al van zodra Collier het podium opkwam, wisten we waar we aan toe waren. De man is een echt podiumbeest en dat merkte je duidelijk van bij het begin. Nog voor er één noot werd gespeeld, zweepte hij het publiek op door ze te laten meezingen. Het was duidelijk dat onze stemmen ook deel waren van de show want dit was zeker niet de laatste keer dat hij dit trucje bovenhaalde. Met “Count The People” ging de set dan ook muzikaal van start en snel werd duidelijk wat voor een hyperactieve man Jacob Collier is. Geen enkele plaats op het podium werd onbenut gelaten.
Na zo’n actief begin, was het tijd voor iets meer rustige songs. Met “Feel” en “Hideaway” werden de meer smooth vibes naar boven gehaald en zo mocht het allemaal wat rustiger. Ook bij “Sun In Your Eyes” pakte hij het akoestisch aan en hierbij kon hij tonen dat hij een goeie gitarist is. Hij haalde hier zo bijvoorbeeld mopjes uit met het publiek door op het eind enkele keren te doen alsof hij ging zingen, wat natuurlijk op hilariteit werd onthaald. De man is duidelijk een podiumbeest, maar ook het podium zelf zag er mooi uit. Het leek een gezellige tuin met wat planten, een bankje en daarin wat muzikanten. Dat ze voor de exclusieve livepremière van “Never Gonna Be Alone” kozen om op dat bankje te zitten en zo dat nummer op zijn meest intiem te brengen, was eigenlijk een hoogtepunt te noemen.
Ook de band die hij bij zich had, moeten we zeker vermelden. Elk kregen ze hun moment om te shinen waarbij opviel dat de twee backingvocals zeker niet moesten onderdoen voor Collier zelf. Hij zette ze vlak voor het laatste nummer dan ook terecht in de bloemetjes, al deed hij daar maar liefst een kwartier over. Hij stelde heel de band en crew iets te uitgebreid voor waardoor heel de schwung uit de set ging. Dat was eigenlijk extreem jammer, want het was niet de eerste keer dat Collier te veel aan het praten ging. Hij moest en zou zijn publiek bespelen, maar soms is te veel bespelen net iets te overdreven. Het probleem is vooral dat hij soms iets te geforceerd grappig probeerde te doen terwijl dat niet echt overkwam. Een glimlach, dat wel, maar hij moest niet om de twee nummers proberen zijn publiek te betrekken bij de show.
Zo kwam hij met twee covers op de proppen. De eerste was er eentje van Elvis met veel vocoder waardoor het eigenlijk onherkenbaar werd gemaakt. De tweede was er eentje op de piano speciaal gebracht in Brussel en een ode aan chocolade. “Pure Imagination” begon verschrikkelijk saai, maar toen hij daar het publiek in betrok met de samenzang, werd er toch nog iets moois uitgehaald. Alleen is het jammer dat je het publiek op die manier moet proberen te verwennen en gewoon niet muzikaal met je eigen groovy songs probeert uit te pakken. Zo was afsluiter “Sleeping On My Dreams” een verademing waarbij de hele zaal na zijn gigantisch lange uitleg aan het dansen ging.
De ene keer dat hij wel slaagde in zijn opzet, was bij afsluiter “Blackbird” van The Beatles. Op het eind ging het hoog en laag met de harmonieën van de zaal en op die manier zagen we toch dat Collier zijn zaal echt kan laten zingen. Alleen had hij dit enkel op het eind hoeven te doen en niet gedurende de volledige set. Hierdoor hinkten we op het eind van zijn set op twee gedachten. Enerzijds probeert hij muzikaal te tonen wat hij allemaal in zijn mars heeft door heel veel instrumenten (gitaar, bas, drums, piano, …) tegelijk te spelen, maar anderzijds heeft hij ook een band nodig die hem ondersteunt omdat het anders allemaal niet goed komt. Tegelijkertijd probeert hij ook de zaal te entertainen al gebeurt dat net iets te veel op een geforceerde manier waardoor het bij momenten niet meer oprecht overkomt. Hierdoor is anderhalf uur van Jacob Collier zijn gezwans misschien net iets te veel, maar dat betekent niet dat zijn liveshow er eentje is die je niet moet gezien hebben. De show staat namelijk altijd vol energie en bevat hier en daar een lekkere funky track, alleen had hij in de Ancienne Belgique iets meer de cohesie mogen vinden.
Instagram / Facebook / Twitter / Website / SoundCloud
