Down The Rabbit Hole 2022 (Festivaldag 2): Nederland boven met een Brits sausje

De tweede dag van Down The Rabbit Hole ging van start onder een stralende zon net zoals de vorige dagen het geval was. Een combinatie van een hoop Nederlands talent met zeer interessante bands. Het gaf ons enorm veel variatie waarvoor we stonden te popelen om te kunnen bezichtigen. Op naar dag 2!

Olivia Dean – Fuzzy Lop

Op dag twee konden we als eerste act in de Fuzzy Lop genieten van de jonge Britse zangeres Olivia Dean. Eerder bracht deze dame al twee ep’s uit die konden rekenen op heel wat positieve responses. Ook op Down The Rabbit Hole waren er al genoeg fans aanwezig. Ze waren op tijd afgezakt om dit talent te bewonderen, dat op haar eerste Europese festival ooit speelde. Op de tonen van het jazzy “Echo” liet ze meteen zien dat haar stem gevuld is met prachtige soul, die ons doen denken aan Lauryn Hill en een jonge Amy Winehouse. Met de intieme, moderne sound kregen we te maken met perfecte zondagochtend-muziek op een zaterdagmiddag. Zo kregen we “Be My Own Boyfriend” voorgeschoteld, waarbij ze de zielen in het publiek ontdooide en vooral haar eigen stem in het goede daglicht zette.

Olivia was onder de indruk van het publiek, maar liet desondanks geen steken vallen. Daar hielpen haar jonge bandleden aan mee, die heel de set lang hun strakke partijen bleven aanhouden. Zo werd er bij “The Hardest Part” en emotionele afsluiter “Reason To Stay” zelfs vredig meegeklapt en meegezongen. De mensen die Olivia Dean nog niet kende voor deze show, zullen haar, eenmaal ze terug veilig thuis zijn, nog wel eens opzetten via Spotify. Ze liet een prachtige nadruk achter, die vele harten sneller lieten slagen.

Gang Of Youths – Hotot

De eerste klanken op de Hotot op de tweede dag kwamen van de Nieuw-Zeelandse band Gang Of Youths. Wanneer we arriveerden tijdens het begin van de set, was de wei maar half gevuld. Afgelopen jaar bracht de band hun vierde album angel in realtime uit dat vol stond met knallende nummers, echter was het live allemaal niet zo knallend. Zanger David Le’aupepe probeerde het wel door veel energie erin te knallen, maar dat werkte averechts. Zoals bij “Let Me Down Easy” vroeg hij meermaals aan het publiek om te dansen en stopte hij zelfs de set meerdere keren. Op sommige momenten kwam het zelfs erg arrogant over, wat erg jammer was want de band staat muzikaal wel als een huis. Dit was overduidelijk bij nummers zoals “The Heart Is A Muscle”, “Magnolia” en de nieuwe “In The Wake Of Your Leave”, waar de band stond te stralen op het podium. Het gevoel werd goed overgebracht naar het publiek en dat was stiekem wel een kleine overwinning voor de band. Tegen het einde aan probeerde de band het nog een beetje los te krijgen, maar ook dit gebeurde niet echt. Zichtbaar gefrustreerd werd het laatste nummer “What Can I Do When The Fire Goes Out?” gespeeld. Jammer, maar er werden hier geen punten gescoord.

Gang of Youths speelt dit jaar nog op 6 november in de Ancienne Belgique.

Easy Life – Teddy Widder

Het Britse Easy Life is bezig met een perfecte festivalzomer en dat mochten ze laten zien in de Teddy Widder. Vanaf het begin stond de tent goed gevuld met mensen die zin hadden in een feestje en na het lange wachten kwam de band dan eindelijk op. “Pockets” was het eerste nummer van de set, maar na een paar seconden werd het gestopt omdat er een technisch probleem was bij de vrolijke zanger Murray Matravers. Ondanks het probleem probeerde hij er toch maar wat van te maken en geheel toevallig vierde de gitarist die dag zijn verjaardag. Vanuit het niets veranderde de Teddy Widder in een verjaardagsfeestje en dat was zeer vermakelijk. Toch ging de set na een tijdje goed van start met “Have A Nice Day” en het swingde lekker. We zagen dat de band er veel zin in had en daardoor hing er een goede sfeer in de tent, niks te gek en vooral niet moeilijk doen. Het nummer “Daydreaming” voelde perfect aan, aangezien het in een omgeving was waar de zon en het water zijn werk aan het doen waren en we lekker konden wegdromen. Wanneer de eerste noten van hit “Skeletons” er in vielen, sprong het publiek er op los. Vooral de gitarist stal tijdens “Skeletons” de show door als een complete gek over het podium te springen. Sowieso was te merken dat de band er zin in had en daardoor maakte het allemaal een stuk aangenamer. Echter na “Skeletons” viel de energie een klein beetje weg. Bij het laatste nummer “Ocean View” werd er voor het eerst meegezongen en mensen sprongen bij elkaar op de schouders, overal popten ze omhoog en dat zorgde voor een euforisch einde. Het mocht dan allemaal wat eentonig zijn, een feestje konden de mannen van Easy Life wel maken met hun lome pop.

The Chats – Fuzzy Lop

De schakeling ging over in zesde versnelling, de gaspedaal werd ingedrukt en het licht sprong op groen. The Chats gingen er vanaf de eerste seconde voor en dat zorgde voor heel veel zweet in de Fuzzy Lop. Met hun typische rammelpunk werd het publiek omgetoverd in een bende stuiterballen, die gedurende de volgende vijfentwintig nummers niet meer stil konden staan. Een gevulde tent brulde daar tijdens ook nog eens alle makkelijke, maar geniale teksten met zich mee. Voornamelijk bij publieksfavorieten “Smoko” en “Bus Money” zagen we ongeziene taferelen voorbijkomen, die stevig werden aangemoedigd door het Australisch drietal. De afsluitende nummers, “Rock and Roll All Nite” een cover van Kiss en “Pub Feed”, zorgde voor een nog zweterige finale. De job van The Chats zat er dus op: Down The Rabbit Hole achterlaten op een maximale temperatuur en met een hartstikke goed gevoel.

Eefje De Visser – Teddy Widder

De annulatie van Kae Tempest kwam bij de bezoekers van Down The Rabbit Hole als een mokerslag binnen. Gelukkig bood de organisatie een verrukkelijke invaller aan. Eefje De Visser kreeg de eer om de tranen weg te vegen en een onvergetelijke ervaring aan te bieden. En of dat lukte! Vanaf de eerste muzikale noten bij “Startschot” wisten we dat de Nederlandstalige indierock omarmd ging worden door heel de tent. Eefje nam voornamelijk de nummers uit haar laatste album Bitterzoet onder haar arm, zoals het vinnige “De Parade” en het immens populaire titelnummer. Muzikaal zat het allemaal goed in elkaar en we hoorden zelfs de woorden ‘kunst op een podium’ passeren.

Toch liet Eefje soms wat steken liggen en ging ze op sommige momenten haar eigen weg uit. Gelukkig kwam ze tegen het einde aan er weer sterker uit en kon ze de festivalgangers charmeren met haar eigen versie van de herboren hit “Running Up That Hill” van Kate Bush. Eindigen deed ze met het synthpop-nummer “Lange Vinnen”, waarbij ze samen met haar achtergrondzangeressen mysterieuze dansmoves bovenhaalde. De grote massa, die zelfs tot ver buiten de tent stonden, kreeg er zichtbaar kippenvel van. Het was een spektakel om u tegen te zeggen, al kunnen we de conclusie wel trekken dat deze set beter zou passen in een intieme zaal dan op een groot festival.

My Baby – Hotot

My Baby uit Nederland mag op zijn zacht gezegd naast De Staat één van Nederlands beste livebands zijn. En dat mochten ze laten zien op het hoofdpodium van Down The Rabbit Hole. Met hun bezwerende bluesrock kwamen ze het grote podium veroveren. Wanneer het openingsnummer erin knalde, ging de temperatuur mee omhoog. We merkten dan ook dan ook dat de weide langzamerhand voller begon te raken voor de band rondom Cato Van Dijck, Joost Van Dijck en Daniel de Vries. Het publiek vooraan het podium danste alsof hun leven ervan af hing ook al was het loeiheet op dat moment van de dag. Tijdens “Gasoline” vormden de broer en zus een front en lieten ze zien hoe talentvol de band is. De set voelde aan als een grote geordende jamsessie. Dit merkten we pas echt aan het einde van de set wanneer “In De Club” gestart werd en de weide van Down The Rabbit Hole veranderde in een grote danszaal. Ze namen het publiek helemaal over en “My Baby” bewees zo dat ze dit soort podia makkelijk aan konden, maar het effectieve hoogtepunt van de show was “Uprising”. Vanaf de heuvel was te zien dat een zee van mensen begon met dansen en dit stopte niet meer tot aan het einde van de set.

Viagra Boys – Teddy Widder

Met een sigaretje in de mond en een ‘Don’t Give A Fuck’-attitude kwam zanger Sebastian Murphy en de rest van zijn Zweeds collectief, op het podium van de Teddy Widder aangestormd. Viagra Boys lieten dan ook meteen zien wat ze in hun mars hadden. Zo werden “Research Chemicals” en “Ain’t Nice” omarmd en deed de dansbare postpunk menig harten sneller slaan. De band kan al een tijdje rekenen op een indrukwekkende live-status en loste die hoogstaande verwachtingen ook op Down The Rabbit Hole meteen in.

Naarmate het concert voorbij raasde als een trein, kreeg elk bandlid zijn eigen plekje binnen de setlist. Zo kreeg saxofonist de hoofdrol toegekend in “I Feel Alive”; een rustiger nummer dat met zijn sexy jazzvibes uitdraaide tot een tof intermezzo. Daarnaast nam Viagra Boys ook veel ruimte om live nieuwe nummers uit te testen van hun opkomend album Cave World, dat deze vrijdag, 8 juli, uit zal komen. Bij “Ain’t No Thief” liet de volle tent zien dat ze deze wel kunnen smaken en dat gaf het zestal duidelijk een extra boost. Met een amusant en explosieve eindsprint, met topnummers als “Sports” en “Shrimp Shack”, sloopte ze de keet nog voor een laatste keer. Het zweet dat achter is gebleven in de Teddy Widder, zullen we morgen zeker nog ruiken en dat vinden we deze keer niet zo erg!

Celeste – Hotot

Wanneer de avond aan het vallen is treed Celeste aan op de Hotot. De Britse zangeres brak door in 2020 met de hit “Stop This Flame” en daarna volgde het album Not Your Muse. Voor het eerste sinds Eurosonic stond de Britse weer in Nederland. Nog voordat Celeste op het podium stond, maakten haar bandleden hun entree gevold door een trompetsolo die de intro vormde voor haar set. Na de solo volgde Celeste die aantrad met haar prachtige stem. Wat gelijk opviel was dat Celeste als een soort Bambi in de koplampen op het podium stond. Angstig voor alles en daardoor vielen de eerste nummers van de set ook een beetje weg. Past echt vanaf “Tell Me Something I Don’t Know” werd de boel een beetje opgetrokken. Een saxofoonsolo zorgde ervoor dat de mensen voor het eerste echt begonnen te dansen en dat is voor de eerste keer sinds het begin. Kort daarna volgde de megahit “Stop This Flame” en dat werd van voor naar achter meegezongen. De energie van “Stop This Flame” kwam vooral door de blazers en de drummers die de basis vormde voor de megahit. Tijdens het middenstuk van de set werden twee nieuwe nummers gespeeld, alleen dit was wel het stuk waar het publiek weer verloren ging. Vanaf dit moment werd het niet echt spannend of prikkelend, maar toch pakte ze zich terug tijdens “Love Is Back”. Hiervoor liep ze wat meer naar de mensen toe en maakte het haar iets minder onzeker. Het hoogtepunt van de set kwam met “Strange”, haar doorbraak. Het kippenvel stond op de armen en de tranen vloeiden. Celeste wist half niet hoe goed zij is en dat liet ze meer dan zien tijdens het laatste nummer.

Little Simz – Teddy Widder

Wanneer het epische nummer “Introvert” uit de boxen begon te knallen, wist de menigte hoe laat het was: Little Simz ging een uur lang het beste van haarzelf geven. De Londense rapster Simbi Ajikawo legde meteen haar oprechtheid op tafel en deed alle monden openvallen. Haar tweede wapenfeit “Two Worlds Apart” kwam jammer genoeg iets te vroeg in de set voor, waardoor de gaspedaal even los werd gelaten. Eens de tent het volledige concept begreep, werden nummers als het veelzijdige “I Love You, I Hate You” en het verwarmende “Speed”, volledig geaccepteerd en kon Simbi het publiek makkelijk inpakken. De show bleef interessant en was niet zomaar een rapconcert, want ze kon haar met gemak onderscheiden van haar lotgenoten.

Little Simz nam ons dus mee op een trip, die ons naar diverse stijlen binnen haar muziek bracht. Zo konden we intiem genieten van de experimentele neo-soul tijdens “Protect My Energy” en werden we daarna meegenomen naar haar roots in Noord-Londen tijdens “101FM”. Het feest was ontspoord en dat kwam voornamelijk door de energie de volledige band over zich had hangen. Onze heupen werden zo bijvoorbeeld op de proef gesteld door een interactieve tocht door de jungle tijdens “Fear No Man”. Met een glimlach overal rond ons, werd op het podium het laatste creatieve geweld verzameld om haar grootste hit “Venom” als een kanonskogel af te vuren. De band ging, wij gingen los en iedereen genoot zichtbaar nog een laatste keer van een van de beste en meest diverse optredens van het weekend

Little Simz speelt op 24 november in de Trix.

Hang Youth – Fuzzy Lop

Hang Youth werd uitverkoren om op dag twee de Fuzzy Lop op een geniale manier af te sluiten. De Amsterdamse punkers staan voornamelijk bekend om hun korte nummers met wel heel bijzondere songteksten. Zanger Abel Van Gijlswijk zong zo gedurende hun set van 45 minuten maar liefst 38 nummers met thema’s als sekswerkers, openbaar vervoer, Shell, vrouwenrechten en Bill Gates. Wie dus langskwam voor een optreden vol experimentele, langdradige muziek, kon zijn dromen al snel terug in de kast opbergen en gewoon mee genieten van hun rechttoe-rechtaan songs. Het aanwezige publiek kon dit alvast wel smaken en zong zo elk kort punknummer van begin tot einde mee. De sfeer kwam daardoor nooit onder nul met hier en daar een leuke ingeving van de band, zoals een danschoreografie op “DE DIJKEN MOETEN HOGER (GEEN GELUL)”. Merci heren om ons ook live te doen laten genieten van jullie Nederlandstalige, politiek-getinte punk.

Gorillaz – Hotot

Na een drukke dag met een programmatie die al vroeg in de ochtend begon, konden we met z’n allen lekker vertoeven aan de Hotot voor een headline-show van Gorillaz. Na een mindere beurt op Werchter Boutique, waren onze ogen des te groter gericht op de Britse band. Gelukkig was de oefenronde voorbij en kon Damon Albarn en co. nu wel overtuigen.

Op de tonen van “The Stattic Channel” liep de band in een fluoroze outfit het podium op. Al snel komt er interactie los met de festivalbezoekers en dat deed beide kanten aanzienlijk veel deugd. Met hitjes “M1 A1” en “Last Living Souls” kon Gorillaz rekenen op een onweerstaanbaar enthousiasme, dat duidelijk naar meer deed verlangen. Zo nam Damon tijdens het fijne “Tranze” een kijkje van dichterbij en zag dat er duidelijk gedanst en gefeest werd. De band had al snel de schoonheid van het festival door en weerspiegelde dit in hun gedrag. Zo werd er tijdens het feestelijke “Rhinestone Eyes” goed gelachen op het podium en werden er tijdens “Private Jet” zelfs enkele knuffels uitgedeeld aan de voorste rij.

Zeker tijdens “On Melchanoly Hill” aten de aanwezigen uit de handen van de band. Die laatste kon naast aanstekelijke muziek ook genieten van de virtuele band op de projectieschermen. Een warm applaus had zeker op zijn plaats geweest voor de succesvolle productie die werd uitgevoerd. Gelukkig waren de beelden maar een toevoeging, want speelvogel Damon Albarn toverde steeds weer iets interessants uit zijn hoed. Zo kwam tijdens “With Love to an Ex” Moonchild Sanelly mee van de sfeer proeven. Een leuke samenwerking, dat de dansbenen wat meer aanscherpte voor wat nog komen zou. Zo hoorden het heupswingende “Andromeda” en het fleurige “Désolé”, met special guest Fatoumata Diawara, tot hetzelfde vaarwater.

Met nog een kwartier op de teller, konden de grootste hits natuurlijk niet missen. Deze vijftien minuten werden ingezet door een aangemoedigde versie van “Feel Good Inc.”, die nog extra werd ingekleed door De La Soul. En hij speelde met het publiek alsof het handpoppen waren. Met een scherpe “Momentary Bliss”, publiekslieveling van hun laatste langspeler Song Machine Season One: Strange Timez, en hun grootste hit “Clint Eastwood” sloot Gorillaz de tweede dag van Down The Rabbit Hole op een onwaarschijnlijke manier af. De straffe performance die Damon Albarn en co. hier neerzette op de Hotot, zal er eentje zijn die we niet snel zullen vergeten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Luuk Sterk en Robbe Van Hool.