Het is inmiddels alweer even geleden sinds we voor het laatst hoorden van Paolo Nutini. Zijn laatste album, Caustic Love, verscheen maar liefst acht jaar geleden en de laatste keer dat de Schot op een podium in de Benelux stond, dateert ook alweer van 2015, toen hij op zowel Lowlands als Pukkelpop optrad. In de jaren die volgden was het akelig stil rondom Nutini, totdat hij eerder dit jaar uit het niets terug op onze muzikale radar verscheen. Hij kondigde zijn eerste langspeler sinds 2014 aan, Last Night in The Bittersweet, én een najaarstour in Europa waarvan de shows in Brussel en Amsterdam inmiddels hopeloos uitverkocht zijn. Dat is niet de eerste keer dit jaar dat Nutini weer voet zet in de Lage Landen, want in De Helling in Utrecht maakte hij kort voor de release van dat nieuwe album zijn langverwachte rentree in Nederland.
Vijftig minuten is niets op zeven jaar, moet Nutini gedacht hebben. De Schot betrad bijna een uur na aanvang, zonder opwarmer van een voorprogramma, het podium in De Helling. Dit vond het publiek echter absoluut niet erg: deze barstte in luid gejoel en hard applaus uit bij zijn opkomst. Samen met een zeskoppige band opende hij met het onuitgebrachte “Afterneath”. Zijn fans aanschouwden Nutini in vol ongeloof, alsof ze een god voor ogen hadden en dit niet konden bevatten.
Halverwege het tweede nummer, “Lose It”, maakte dit initiële ongeloof ruimte voor enthousiasme en beweging. Dit groeide toen Nutini en zijn band de eerste noten van de hit “Scream (Funk My Life Up)” inzetten. De Schot genoot zichtbaar van het optreden en leek oprecht dankbaar weer in een volle zaal te mogen staan na flink wat jaren aanwezigheid. Die dankbaarheid was wederzijds, want het publiek scandeerde vrijwel meteen na het einde van het nummer zijn naam op de beat van “Seven Nation Army”.
Het maakte niet uit of Nutini oudere nummers als het misschien wel iconische “Iron Sky” of de nieuwere “Through The Echoes” of “Shine A Light” deed, want het publiek at toch uit zijn hand. Misschien ook wel logisch, gezien het feit dat Nutini overduidelijk nog steeds een artiest van jewelste is en het vak na een lange afwezigheid zeker nog niet verleerd is.
Hoewel hij absoluut ijzersterk was tijdens de meer uptempo nummers, waren het de rustigere, emotionele nummers in zijn repertoire waarmee hij het meest indruk wist te maken. Zijn rauwe stem leek beter dan ooit in nummers als “Acid Eyes” en het wonderschone, onuitgebrachte “Everywhere”, dat zelfs mensen met een hart van steen zou kunnen ontroeren. Ook tijdens de setsluiter “Writer”, dat ook op zijn nieuwe album te horen zal zijn, waren de emoties en kwetsbaarheid bij de zanger hoor- en voelbaar. Hiermee bewees hij een publiek ook vast te kunnen houden zonder zijn zeskoppige band, met alleen een kruk en een akoestische gitaar. ‘Thank you and goodnight,’ zong Nutini liefdevol naar de aanwezigen in De Helling, die hun handen bont en blauw klapten toen hij het podium verliet.
Het optreden van Paolo Nutini in De Helling bewijst ons dubbel en dik dat deze man al het wachten waard is. De vos is zijn streken nog niet verleerd: een publiek bespelen kan de Schot na jarenlange afwezigheid nog als geen ander en zijn stem klinkt misschien wel beter dan ooit. Het belooft meer dan goeds voor Last Night In The Bittersweet en de optredens die hij dit najaar op de planning heeft staan in Nederland en België.
Aanstaande vrijdag verschijnt Last Night In The Bittersweet. Deze zal hij op 5 oktober introduceren in het Koninklijk Circus in Brussel en op 8 en 9 oktober in de Amsterdamse Paradiso, die allen dus helaas uitverkocht zijn.
Setlist:
Afterneath
Lose It
Scream (Funk My Life Up)
Cherry Blossom
Acid Eyes
Petrified In Love
Radio
Candy
Coming Up Easy
Through The Echoes
Everywhere
Pencil Full Of Lead
Desperation
Iron Sky
Shine A Light
Writer
