© CPU – Jan Van Hecke
Sinds Big Thief in 2019 met zowel U.F.O.F. als Two Hands de eindejaarslijstjes van zowat elk muzikaal platform wist te veroveren dragen heel wat muziekliefhebbers de Amerikaanse indiefolkgroep een warm hart toe. Echte fans volgen zangeres/gitariste Adrianne Lenker, gitarist Buck Meek, bassist Max Oleartchik en drummer James Krivchenia natuurlijk al sinds de breekbare lo-fi americana van debuut Masterpiece uit 2016, maar voor een groter publiek was het toch wachten tot de creatieve explosie van 2019. Eerder dit jaar liet het viertal met Dragon New Warm Mountain I Believe In You een nieuw dubbelalbum op de wereld los, en ook dat werd weer overladen met lovende kritieken. Wij stonden dan ook te popelen om de groep live aan het werk te zien gaan met de nieuwe pareltjes.
Alvorens Adrianne Lenker en haar gevolg ons mochten onderdompelen in een muzikaal bad van gitaarriedels was het nog even de beurt aan het voorprogramma. Dat werd verzorgd door de Keniaan Joseph Kamaru, een geluidsartiest die momenteel geluidskunsten studeert in Duitsland en onder zijn artiestennaam KMRU al vijf jaar soundscapes en ambient heeft uitgebracht. Heel wat elektronica, en dus op papier een groot contrast met de aardse muziek van Big Thief. Tegengestelden trekken nu eenmaal aan, en dus namen wij aanvankelijk met een open gemoed plaats in de zitjes van het Koninklijk Circus.
Misschien hebben wij niet lang genoeg gestudeerd, maar wij begrepen de geluiden die Kamaru op ons losliet toch niet helemaal. Het ene moment herkenden we melodieuze vogelklanken en zachte synths, het andere dan weer snijdende geluiden die ons deden denken aan de slijpschijf van nonkel Eduard. Neen, KMRU was niet helemaal ons ding. We haalden dan ook opgelucht adem toen Kamaru na een half uurtje onder een beleefd applaus het podium verliet en de baan vrijmaakte voor Big Thief.
Vanuit de podiumopstelling bleek al meteen dat er bij Lenker en co geen sprake zou zijn van elektronica; buiten een kleine drumkit, een basgitaar en twee elektrische gitaren stonden er geen andere instrumenten op het podium. Iets na negenen betrad het viertal onder luid applaus de scène, al had het van Meek gerust nog luider gemogen, getuige zijn lacherige ‘you can do better’. Met een ingetogen “Sparrow” als openingsnummer werd het echter al gauw weer bloedserieus; de groep ging helemaal op in de muziek en liet meteen verstaan dat we niet al te veel franjes moesten verwachten. Geen drukke lichtshow, geen flikkerende visuals maar gewoon muzikaal vuurwerk gebracht door gepassioneerde creatievelingen.
Op enkele momenten was het vuurwerk iets te overweldigend, met name omdat de geluidsmix in enkele nummers te luid stond afgesteld. Hierdoor klonk de stem van Lenker af en toe wat schreeuwerig, bijvoorbeeld tijdens “Forgotten Eyes” en “Masterpiece”. Lenkers stem leek op enkele zeldzame momenten ook niet helemaal toonvast, misschien het gevolg van de uitgebreide tour die haar de afgelopen maanden doorheen de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Europa bracht? Gelukkig waren de uitschuivers beperkt en straalde het breekbare stemgeluid van Lenker tijdens het grootste deel van het optreden.
Gedurende de avond bleven de bandleden behoorlijk afstandelijk ten opzichte van het publiek. Het viertal sprak de zaal doorheen de set amper toe; het eerste dankwoord van Buck Meek volgde pas bij het negende nummer in de set. Lenker hield haar woorden dan weer helemaal voor zich tot de allerlaatste bedanking bij de bisronde. Door deze afstandelijkheid leek het alsof de groep stond op te treden in een afgesloten studio, zonder enig idee van wat zich buiten afspeelt. De bandleden concentreren zich dan ook op de muziek, zonder al te veel tijd te besteden aan enige connectie met het publiek. Op zich geen probleem, een topchirurg concentreert zich aan de operatietafel ook op z’n job. Persoonlijk namen wij dan wel genoegen met de welgemeende bedankingen en de brede glimlach die de muzikanten op het einde van het optreden op hun gezicht hadden.
Uiteindelijk draait het natuurlijk om de muziek en die was in het algemeen alweer van hoog niveau. Big Thief bracht in Brussel een setlist waarin voornamelijk geput werd uit het recente album Dragon New Warm Mountain I Believe In You en die verder werd aangevuld met oudere pareltjes. Heel wat nummers klonken live een stuk ruwer en ruiger dan op album, voornamelijk omdat ze gebracht werden op elektrische in plaats van akoestische gitaar. “Contact” sprong op dit vlak het meest in het oor, omdat de melodie heel wat duisterder klonk dan het grootdeels akoestisch origineel. Lenkers geschreeuw in de finale zorgde voor een extra climax en maakte van “Contact” het eerste hoogtepunt van de avond.
Er zou nog wel wat meer moois volgen. Een gepassioneerde versie van “Dried Roses” bijvoorbeeld, waarbij Lenker een akoestische gitaar omgorde en vol overgave opging in de muziek. Ook de alt-country van “Love Love Love” stond live als een huis terwijl de publiekslievelingen “Not” en “Cattails” natuurlijk weer potten braken en het publiek enthousiast lieten applaudisseren. Vlak voor de bisronde betrad Adriannes broer Noah het podium om “Spud Infinity” te versterken met mondharp. Het speelse nummer werd live extra snel gebracht en dat was voor het publiek dan ook nog even de ideale gelegenheid om mee te schuifelen met de voeten.
In het Koninklijk Circus bracht Big Thief een eigenwijs optreden waarin de muziek primeerde. De groep zocht niet veel connectie met het publiek, maar toonde na afloop toch ruime appreciatie voor de aanwezige mensen. Op zeldzame momenten stond de geluidsmix niet volledig op punt, maar in het algemeen bracht de Amerikaanse band een sterke set waarmee ze haar schijnbaar grenzeloze creativiteit nog maar eens bewees.
Setlist:
Sparrow
Real Love
Forgotten Eyes
Contact
From
Flower Of Blood
Not
Dragon New Warm Mountain I Believe in You
Dried Roses
Certainty
Love Love Love
Masterpiece
Cattails
Spud Infinity
Change
