© CPU – Joost Van Hoey
Oorspronkelijk zou Elbow op 25 maart 2020 naar Vorst komen, maar een besmettelijk beestje besliste er anders over. Meer dan twee jaar later kwamen Guy Garvey en co dan toch eindelijk de Brusselse bühne beklimmen. Dat wil niet zeggen dat de groep in tussentijd stilzat. Een nieuwe plaat, Fly Dream I, werd gelanceerd en enkele weken geleden speelde de band nog op het koninklijke verjaardagsfeest van Hare Majesteit de Britse Queen. Later deze maand staat Elbow ook nog op de affiche van Glastonbury, maar hun concert in Vorst was voorlopig het enige aangekondigde optreden op Belgische bodem.
Aangezien we twee jaar moesten wachten op dit concert, besloot Guy Garvey ons op twee voorprogramma’s te trakteren. Of dat per se nodig was, is hoogst onzeker. Jesca Hoop mocht de spits afbijten. Haar folknummers klonken initieel nog wat te dertien in een dozijn, maar naarmate haar korte set vorderde en de nummers wat dreigender van toon werden, kon de zangeres op meer applaus rekenen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van Peter Jobson. De man was duidelijk ingehuurd om de pauze tussen het voorprogramma en het concert te overbruggen, terwijl de roadies het podium klaarzetten. Het publiek negeerde Jobson quasi volkomen toen hij in het Frans zijn intrede maakte. Pianonummers waarin hij bezong hoe hij in alle Europese metropolen aan seks dacht, waren ook eerder bizar te noemen. Dat Vorst Nationaal hem aan een gezellige pianobar deed denken, moet ook echt de meest lachwekkende vergelijking zijn die we in lange tijd hoorden.
© CPU – Joost Van Hoey
Stipt om 21u kwam Guy Garvey in een zomers hemdje het podium op. Aan de aarzelende reactie van het publiek te zien, was “Dexter & Sinister” niet de opener waar iedereen op gehoopt had. Guy Garvey is evenwel geen zanger die je vraagt om mee te klappen. Hij beveelt het. ‘It’s stupid and that’s why it’s fun’. We durven de man niet tegenspreken, want tijdens het fijne “Fly Boy Blue/Lunette” zorgde die verplichting al meteen voor de eerste harmonieuze klapmomenten. Dat warme bad waarin we ineens vertoefden, werd nog wat extra gevuld door de traditionele strijkers die Elbow altijd live meebrengt. Het geeft de muziek van de band altijd iets meer verfijnd.
Het was evenwel het duo “Station Approach”/”The Loneliness of a Tower Crane Driver” dat de vlam voorzichtig in de pan deed slaan. We zouden willen zeggen dat deze voorzichtige climax alleen maar verdergezet werd, maar externe redenen beslisten daar anders over. Aan de linkerkant van de zaal kreeg een vrouw een flauwte, wat begrijpelijkerwijs de aandacht van een deel van het publiek afleidde. Hulde aan de omstaanders die zich meteen ontfermden over de vrouw, die gelukkig op eigen benen de zaal kon verlaten. De band had evenwel niets in de gaten en speelde onverminderd door.
© CPU – Joost Van Hoey
Het concert bleef ondertussen de fijne momenten aan elkaar rijgen, zonder dat publiek noch de band in extase verkeerde. Nummers als “Magnificent (She Says)” en “My Sad Captains” hebben een speciaal plekje in het hart van vele fans, maar zorgen niet noodzakelijk voor euforische taferelen. Pas bij afsluiters “The Bones of You” en “Grounds for Divorce” veranderde Vorst Nationaal opeens in het decor van een rockoptreden. Het was het shot adrenaline dat iedereen nodig leek te hebben. Tijdens bisnummers “Lippy Kids”, waarbij we soms meer het gevoel hadden in een volière te zitten dan in een harmonieus fluitconcert, en “One Day Like This” ging het dak er finaal af.
‘Eind goed, al goed,’ zou je dan denken en misschien klopt dat ook wel, want we zagen wel degelijk een fijn optreden. Toch was dit geen concert zoals we het van Elbow al zagen op bijvoorbeeld Rock Werchter 2015. Het publiek bleef toen minutenlang, stampvoetend op het ritme van “Grounds for Divorce”, om een encore vragen. Enkel organisatorische verplichtingen weerhielden de organisatie er toen van om toe te geven aan de volkswil. De toon van dit concert een tiental jaar later was makker. Pas in het derde deel van het optreden, toen alle publieksfavorieten de revue passeerden, had de band de hele zaal te pakken.
© CPU – Joost Van Hoey
Elbow is intussen een geoliede machine, maar de machine is wel al redelijk lang draaiend. Getuige daarvan was ook de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers, ver onder de veertig zal die niet gelegen hebben. Toch slaagden ze er niet in om de volledige zaal te vullen. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn. Elbow is nog steeds een garantie op vakmanschap, spelplezier en een handvol ondertussen iconische nummers. De groep heeft een unieke plek in het hart van haar trouwe, Belgische fanbasis en vice versa. Dat is veel meer dan de meeste groepen ooit kunnen zeggen.
Setlist
Dexter & Sinister
Fly Boy Blue / Lunette
Mirrorball
Empires
Station Approach
The Loneliness of a Tower Crane Driver
What Am I Without You
White Noise White Heat
Magnificent (She Says)
Kindling
The Birds
My Sad Captains
The Bones of You
Grounds for Divorce
Lippy Kids
One Day Like This
Beste Heer Surquin,
eerst en vooral : Dank voor deze recensie.
Ik kan beamen dat de zaal – wij fans niet 100% in het zadel zaten, het was dan ook al een lange “wachttijd” dankzij het genoemde beestje,, met agenda’s dat geen vastigheid meer hadden.
Wel is het zo, dat de Pracht en Gevoel dat bij Elbow de revue passeert langzaam aan bij iedereen naar binnen glipte, dus met graagte geef ik mee dat we misschien iets stiller waren, enkel dat dit bij vele van ontroering was om na deze lange tijd weerom zo iets moois als Elbow te ervaren. Het zat diep. Ook bij de 40+ers 😉
Nu naar de voorprogramma’s toe,, dat het publiek niet of nauwelijks opkeek naar Peter Jobson toe, had naar mijn mening 2 redenen : als drogreden geef ik graag aan dat velen al “druk” bezig waren met binnenlopen en hun voorbereidingen qua plaats – drank & aanverwante voor dat Elbow rond 21u zou starten. Als echte reden geef ik liever mee dat nergens op de officiële timing van Vorst uit Peter Jobson vermeld stond, dus velen rondom ons vroegen zich af wie dat juist was, want “Het” voorprogramma volgens de Timing was al de revue gepasseerd..,,, nu graag geef ik hier ook mee dat Peter Jobson voor mij de “man met ballen” award van de avond verdient², hoe deze in het hoekje met enkel z’n synth puur z’n ding deed, met ja, teksten over Sex. Zonder enig zweten of verpinken bracht hij z’n ding, met passie en het bijhorend natje; het was klein, maar fijn. Zoals ze bij StuBru in de tijd zeiden : Parels voor de Zwijnen.
Ik vond het persoonlijk alvast een Zaligheid dit in Vorst te mogen smaken, en Peter heeft dan ook mijn Cheers naar hem toe terug gekregen. ( ik Geef toe, ik was misschien de enige )
Gans de Elbow avond geef ik zelf een recensiescore van 8/10.
Naar het onbeschrijfelijke Elbow gevoel toe geef ik een 12/10, het kwam Binnen, na deze lange tijd, een, Z A L I G H E I D.
Breng deze woorden ook graag naar de band over.
En, Dansende Beren : blijven Gaan !