Er zijn zo van die bands die in België net iets groter zijn dan in het buitenland, en neen, dan hebben we het niet over Editors. Ook Elbow, de band rond Guy Garvey geniet van een speciale band met ons Belgenlandje, niet in het minst omdat bepaalde nummers die in andere contreien zelfs geen belletje – of moeten we fluitje zeggen? – doen rinkelen, hier uitgroeiden tot grote hits. Toch moet langs de andere kant gezegd dat de Britten zich stilletjes aan in het rijtje van bands als Snow Patrol, Keane en Franz Ferdinand mogen plaatsen; ze vergane glorie noemen is te kort door de bocht, maar de successen van zo’n vijftiental jaar geleden konden toch nooit meer echt geëvenaard worden. En daarmee willen we niets afdoen aan de kwaliteit van nummers als “One Day Like This“, “Grounds for Divorce” of “Magnificent (She Says)“, maar wie herinnert zich nog Giants of All Sizes en de tegenvallende verkoop van bijbehorende show in Vorst Nationaal?
Maar goed, we leven in het nu, en daarin heeft Elbow nog eens een nieuwe plaat afgewerkt. AUDIO VERTIGO komt er in de nasleep van drie eerder uitgebrachte singles, die elk op hun beurt toch vooral vreemd deden opkijken; na meer dan dertig jaar carrière vonden Garvey en zijn gevolg zowaar de drang om hun horizonten te verbreden door hedendaagse geluiden, die je overigens niet meteen bij hen zou plaatsen, toe te laten in hun herkenbare geluid. Het is natuurlijk iets dat een band in een zelfverwikkelde midlifecrisis al eens durft te doen, maar laat één ding duidelijk zijn: Elbow doet het wél goed. Uitstekend zelfs. En daarmee blijft de constante in de discografie in stand gehouden, want hoewel niet allemaal even memorabel, blijven de Britten altijd kwalitatieve platen afleveren.
Hun tiende begint zowaar redelijk psychedelisch. “Things I’ve Been Telling Myself for Years” vindt het midden tussen een angstaanjagende onder de huid kruipende sound en een warm bad van vertrouwen. Hoofdrol is, vooral bij dat laatste, nog altijd weggelegd voor het herkenbare stemgeluid van Guy Garvey himself, maar je voelt dus wel al bij de intro: hier staat iets te gebeuren dat je eigenlijk niet meer per se zag aankomen. “Lovers’ Leap“, single van de terugkeer, slaagt erin om die stomp in de maag – weliswaar binnen Elbow-normen – wat luchtiger te maken door het geheel een dansbare toets te geven. Donker en licht gaan hand in hand, de groove groovet voort. Twee op twee.
En pas dan begint op te vallen hoe Elbow zowat permanent zijn eigenheid weet te behouden, maar er telkens iets anders mee doet. “Balu” werd zo bijvoorbeeld een rocker à la Garvey, waarin het je m’en foutisme van de gelijknamige beer voorzichtig komt piepen. En dat is overigens niet de enige keer dat de Britten zo’n uitsprongetje maken, want ook in het oerdegelijke “The Picture” hebben de gitaren het voor het zeggen; het is zelfs zo dat er een vleugje new wave doorschemert, waardoor het bijna onmogelijk is om niet meegezogen te worden in het coole en meeslepende rabbithole. En als je denkt dat je het hardste dan hebt gehad, moet “Good Blood Mexico City” nog komen. Fuzzy rock-‘n-roll op z’n best, maar belangrijker: zoals je ‘m nooit verwacht zou hebben van een band als Elbow.
Ondanks al die kleurrijke uitspattingen is daar dan toch nog altijd het o zo herkenbare stemgeluid van Guy Garvey, dat doorheen AUDIO VERTIGO misschien zelfs meer dan ooit fungeert als houvast, als rots in de branding. Waar hij zichzelf in “Very Heaven” nog maar eens ontpopt tot het dekentje waar je jezelf maar al te graag in wilt wikkelen, schudt hij zichzelf niet veel later in “Her to the Earth” van je af door het allemaal wat zwoeler te maken. En dat telkens erg metaforisch, waardoor Elbow nieuwe jasjes blijft passen in de hipste vintagewinkel van de stad. Het enige dat niet per se opgaat in die vergelijking is dat de Britten niet hergebruiken, maar verder bouwen. Beginnend bij hun eigen sound, om er dan telkens iets nieuws mee te doen.
Wat leert ons alles dit nu? Vooral dat je nooit te oud bent om te groeien; zowel als band als op vlak van sound. Na verschillende decennia levert Elbow hier namelijk een van zijn beste platen af, net omdat het met nieuwe geluiden op de proppen komt. En zo bevestigt Garvey nog maar eens dat hij en zijn gevolg in zowat elke gedaante kwaliteit kunnen afleveren. Het is nu nog maar de vraag of er enkele nummers van deze AUDIO VERTIGO hun plekje zullen kunnen opeisen tussen de klassiekers die de discografie van de band rijk is, al zal dat achteraf gezien ook niet zo heel belangrijk zijn. Wel onthouden we dat je, om Editors er dan toch eens bij te halen, je als band wiens echte succesperiode toch al even achter ons ligt, echt wel nog geslaagd kan vernieuwen. De liefde tussen de Lage Landen en Elbow is dankzij deze tiende langspeler dus bijlange nog niet bekoeld.
Op zondag 8 en woensdag 11 september staat Elbow in het Koninklijk Circus in Brussel. Op maandag 9 en dinsdag 10 september staat het Koninklijk Theather Carré in Amsterdam op het programma.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Picture”, ons favoriete nummer van AUDIO VERTIGO in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
