Afkomstig uit het Ierse Limerick kon het bijna niet anders dan dat Sinead O Brien geboren werd om poëtische teksten te schrijven. Gedichten delen op Instagram of via een ouderwetse dichtbundel was niet goed genoeg voor de artieste. Sinead O Brien haar teksten worden vergezeld door muziek, met een gitarist en drummer aan haar zijde bracht ze intussen een ep en een hoop losstaande nummers uit. Vier jaar nadat ze haar eerste muziek uitbracht is het nu tijd voor eerste langspeler.
Spannende klanken open Time Bend and Break The Bower. De eerste strofe, waarin bepaalde woorden ritmisch terugkeren, wordt meteen herhaald. Het voelt als een magische mantra. Doorheen “Pain Is the Passion of the Spirit” wordt de spanning alleen maar groter en groter en wanneer de drums invallen aan het begin van “Salt”, voelt dat aan als verlossing. Bij het zesenhalve minuut durende “GIRLKIND” onthult Sinead O Brien voor het eerst al haar kunnen. De gesproken tekst en doordravende muziek hebben iets weg van Patti Smith in haar beginjaren. Sinead O Brien en haar muzikanten gaan hier lang door en blijven gaan, maar zowel de muziek als teksten gaan op bepaalde momenten helemaal anders klinken. Het ene moment volgen de A-klanken elkaar op en wat verder lijkt O Brien een kleine ode aan de O te houden. De teksten vloeien natuurlijk over in elkaar en in de muziek, waardoor de twee soms één lijken te worden.
‘The demon with two heads does not know it from itself.’ Je kan het je visueel meteen voorstellen en zelf kiezen hoe angstaanjagend je het maakt, maar je denkt meteen ook aan mensen uit je kennissenkring waarop de uitspraak uit “End of Days” op van toepassing is. Een frisse gitaarrif zorgt hier voor verlichting, maar het is zeker niet de enige horror wekkende zin op het album. Tijdens het daaropvolgende “Like Culture”, een disco-achtige song waarop je met gemak uren op kunt dansen, zegt O Brien: ‘The street has absorbed us, eaten our bodies and consumed our minds.’ De donkere ondertoon die constant aanwezig is, wordt met momenten duidelijk naar voren geschoven.
De elektronische invloeden die op “Holy Country” worden geïntroduceerd en zo de sound van de band opfrissen, worden op “Spare for My Size, Me” ten volste gebruikt. De elektronica klinkt op eerstgenoemde als oude computer en ook op die tweede voelt het ouderwets aan. “Spare for My Size, Me” klinkt een beetje als een oude arcade game terwijl Sinead O Brien het woord verkondigt. Op albumafsluiter “Go Again” gooien Sinead en haar muzikanten het ook over een elektronische boeg, maar dan eerder met een zachte beat en ambient klanken.
Tussendoor vinden we ook nog enkele rocknummers terug met een vleugje punk. ‘For love or for money there are good times coming,’ we kunnen niet wachten op dat mee te schreeuwen wanneer we Sinead O Brien – eindelijk – live aan het werk zien. De Ierse en haar muzikanten zouden tijdens deze “There Are Good Times Coming” net niet helemaal los en we weten niet wat hun tegenhoudt. Het is jammer genoeg niet het enige moment waarop we aanvoelen dat het trio meer kan, dat ze het onderste niet uit de kruik halen.
Sinead O Brien zet met Time Bend and Break The Bower zeker een sterk eerste album neer. De teksten glijden over en door de muziek en klinken aanlokkelijk, abstract en angstaanjagend. De ene keer weet je exact wat ze bedoelt en op andere momenten lijkt inhoud slechts bijzaak, maar klinkt het vooral goed. Muzikaal tonen de twee muzikanten aan de zijde van O Brien aan dat ze veelzijdiger zijn dan we misschien aanvankelijk dachten, maar soms mogen ze er toch een schepje meer bovenop doen. We voelen dat er meer kracht in zit, maar de kern zit zeker al goed.
Misschien wordt dat extra schepje kracht er live wel bovenop gedaan en wie dat te weten wilt komen kan op 26 september naar Trix in Antwerpen of naar een van de verschillende data in Nederland, waaronder tijdens Into The Great Wide Open. Meer info vind je hier.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
