Red Zebra @ Strayay Adinkerke: Terug smachten naar de jaren 80

Red Zebra kennen we allemaal wel door hun grootste hit “I Can’t Live in a Living Room”, die 40 jaar na release nog steeds niet is weg te slaan uit verschillende eindejaarlijstjes. Het was met diezelfde hit dat de Brugse band doorbrak in 1982 alvorens ze vier jaar later voor de eerste keer uit elkaar gingen. We mogen gerust stellen dat Red Zebra een hobbelig parkoers heeft gekend. De band splitte namelijk meerdere keren waarvan de laatste keer in 2010 was. Vijf jaar geleden verzoenden de bandleden zich, maar enkele weken voor hun eerste reünieconcert stapten gitarist Geert Maertens en drummer Johan Isselee alsnog uit de band.

In een vrij nieuwe bezetting zakken de mannen van Red Zebra af naar de westkust, meer bepaald Adinkerke. Omstreeks kwart voor negen krijgen we een eerste verrassing voorgeschoteld. Augustijn Vermandere -ja de zoon van Willem Vermandere- verschijnt op het podium. Hij brengt het nummer “OSSAN ZEER” dat een Nederlandstalige herwerking is van “I Can’t Live in a Living Room”. Vermandere draagt het liedje op aan vzw Breinstorm. Het is een mooie start van de avond.

Daarna is het de beurt aan Suncreek die ons een dikke maand geleden nog wisten te imponeren met hun optreden in JOC Ieper. De verwachtingen zijn zeer hoog en de Ieperse band maakt ons meteen duidelijk dat ze doorgaan op hetzelfde elan. “Bars in the Door” is de opener en die klinkt loeihard, net zoals “Only Thing We Knew”. Met een grote dosis panache wervelen de jongemannen doorheen hun optreden en op het einde wordt naar goede gewoonte “Ordinair Gelukkig” van De Kreuners gecovered. Het publiek is nog niet voltallig maar de afwezigen en de laatkomers hebben ongelijk. Suncreek wist jong en oud aan het dansen te brengen, wat hier en daar een hilarisch tafereel opleverde. Zo haalt een oudere vrouw haar dancemoves weer eens van onder het stof, tot groot jolijt van de andere fans.

Om klokslag 23 uur is het dan eindelijk zover. De mannen van Red Zebra verschijnen op het podium en bij opener “Polar Club” is het al meteen duidelijk dat we een sfeervol uur tegemoet gaan. Het publiek, dat voornamelijk uit veertigers en vijftigers bestaat, gaat volledig los op wat voor hen jeugdsentiment is. Vlak voor het podium gaan heel wat mensen aan het dansen terwijl Slabbynck op het podium net zozeer zijn danspasjes demonstreert. Ze krijgen al meteen een luid applaus, dat zich ongetwijfeld nog wel enkele keren zal herhalen.

Vlak voor “Pony Girl Punishment” trekt de Brugse frontman zijn jas uit en daaronder draagt hij een shirt van voetballegende Eric Cantona. Aan nostalgie dus geen gebrek, al weerhoudt dat Slabbynck er niet van om even later met het statief van de microfoon te paaldansen, wat op veel gejoel en gelach van het publiek kan rekenen. Hij weet als geen ander hoe hij een publiek moet bespelen, zoveel is duidelijk. De toeschouwers lijken met vlagen in een trance te zitten en we begrijpen heel goed waarom.

Halverwege het optreden breekt dan eindelijk het moment aan waar iedereen op zit te wachten. Slabbynck kondigt “I Can’t Live in a Living Room” aan als het Belgisch volkslied en we willen hem gerust geloven. Bij het horen van de intro ontstaat al een kleine moshpit en het mag geen verbazing wekken wanneer er enkele biertjes de lucht in vliegen. Het publiek blijft wild dansen en we hebben zo’n licht vermoeden dat sommigen dat morgenochtend wel zullen voelen. De remmen zijn eraf, zowel bij het publiek als bij Red Zebra.

Er is ook plaats voor een cover op de setlist van de Bruggelingen. “Winning” van The Sound past perfect binnen het plaatje van catchy new-wave zoals we die al even krijgen voorgeschoteld. “Spit On The City” is nog zo’n catchy nummer en dat wordt door de fans ruimschoots bewezen. Ze zingen het refrein luidkeels mee terwijl ze nog steeds onvermoeibaar staan te dansen. Na “God Is Not A Dj” houdt Red Zebra het voor gezien. Het publiek schreeuwt ‘we want more.’ en dat krijgen ze ook.

De band verschijnt terug op het podium met uitzondering van hun frontman en dat is ook logisch want ze brengen “Graveyard Shuffle”, een volledig instrumentaal nummer. Het publiek maalt er niet om en nu ze niet kunnen meezingen, gaan ze gewoon nog wat harder aan het dansen. Slabbynck verschijnt voor slotnummer “Agent Orange” weer op het podium en dat doet hij met een Hawaiiaanse krans rond zijn nek en een hoed op zijn hoofd. Diezelfde hoed trekt hij even later volledig over zijn gezicht om zo vrolijk verder te zingen. Het publiek weet erom te lachen en trakteren hem op applaus. Helaas verlaat de band deze keer definitief het podium. Enkele fans schreeuwen weer om meer, maar tevergeefs.

Red Zebra wist ons terug te brengen naar de belpopscene van de jaren 80 en dat is op zich al een heel mooie prestatie. De band speelde dan ook in een droomsetting die werd gecreëerd door een laaiend enthousiast publiek en een voorprogramma dat erin slaagde om de boel al aan het dansen te brengen.

Setlist:

Polar Club
The Ultimate Stranger
Pony Girl Punishment
Shadows of Doubt
TV Activity
I’m Falling Apart
I Can’t Live in a Living Room
Innocent People
Winning
The Art of Conversation
Spit On The City
God Is Not A DJ

Graveyard Shuffle
Agent Orange