Vorig jaar vierde de Amerikaanse formatie POLIÇA hun tienjarig jubileum. Sinds hun start in 2011 groeiden ze uit tot een ware favoriet van alternatieve muziekliefhebbers door hun intrigerende melodieën die perfect gepaard gaan met de gemanipuleerde vocalen van zangeres en bezielster Channy Leaneagh. Bon Iver noemde hen niet voor niets de beste band die hij ooit gehoord heeft en zelfs rapkoning Jay-Z bleek fan te zijn. Nadat er een gewisse routine sloop in hun muziek, kwam er naar aanloop van hun vierde album When We Stay Alive de nodige herbronning. Leaneagh verwerkte op het album een bijna-doodervaring en ook muzikaal zochten ze nog meer diepgang dan ooit te voren op. Hun zeven nummer tellende nieuwe project Madness is het langverwachte vervolg en gaat verder waar ze met hun vorige album gestopt zijn.
De opvallende afwezige op Madness is hun single “Rotting“, die ze eind februari nog uitbrachten en meteen onze aandacht trok. Waarom de single niet op hun nieuwe ep te vinden is, blijft een raadsel. Qua sfeerschepping zou het een toegevoegde waarde voor het project kunnen zijn en een fijne dynamiekwissel kunnen inleiden. Als er iets is waar POLIÇA namelijk in uitblinkt, dan is het namelijk opbouwen naar een zinderende apotheose. Op de opener “Alive” weergalmen meteen dreigende geluiden die steeds meer openbreken en ons volledig bij het nekvel grijpen door de typerende vocale vervorming van Leaneagh’s stem. Het angstaanjagende en het verbluffend hoopgevende gevoel dat “Alive” ons bezorgt, zullen we niet snel meer vergeten en zorgt er ook voor dat we onze verwachtingen voor de rest van de nummers nog wat verhogen.
In “Violence” zijn ze aanvankelijk iets subtieler in de sfeerschepping en banen samples van strijkers hun weg naar onze gehoorkanalen. Maar naar mate het nummer vordert, neemt de spanning toe en voegen zich steeds meer elektronische elementen bij het nummer waarna het nummer zijn titel alle eer aandoet en onze ziel bereikt. De emotionele geladenheid wordt alleen maar intenser op “Away”, waarin we even abstracte geluiden horen die elkaar afwisselen en het dreigende in iets hoopvollere melodieën laat transformeren. De magie van POLIÇA is nog niet uitgewerkt en lijkt in kracht enkel toe te nemen.
De overweldigende producties worden in het midden van het album even onderbroken door de zachte, etherische geluiden in het hypnotiserende “Madness” dat met een ontroerende vioolpartij het tweede deel van Madness inleidt. “Blood” heeft een minder bloedstollende opbouw, maar wel een opvallende insteek die het nummer een verrassend catchy identiteit geeft en terug het tempo oppikt. Het is dan ook opvallend dat met “Fountain” daarna het meest serene nummer volgt. Daarin horen we de meest subtiele samples en een pianoriedel die ons bij de hand neemt om ons door de duisternis te begeleiden. Trompetten leiden uiteindelijk op “Sweet Memz” de finale in, waarin ze nog eens groots en overweldigend uitpakken met een arsenaal aan synths en repetitieve drums.
Luisteren naar POLIÇA is vaak even spannend als kijken naar een Scandinavische thriller en zo zaten we ook deze keer meer dan een halfuur gekluisterd aan onze stoel terwijl we hoorden hoe ze in zeven nummers onze zintuigen prikkelden. Madness is geen album om zomaar op shuffle te zetten, maar moet je volledig in volgorde kunnen beleven om de puurheid en sensibiliteit ervan volledig te kunnen laten doordringen. De hypnotiserende elektronica van POLIÇA blijft telkens opnieuw intrigeren. Niet omdat ze zich heruitvinden, maar omdat ze steeds nieuwe elementen weten toe te voegen aan hun succesformule. De ene keer laten ze je bedeesd achter door een betoverend bombast aan geluiden, de andere keer krijg je een krop in de keel door de emotionele geladenheid. Het wordt dus tijd dat algemene appreciatie voor POLIÇA eindelijk opnieuw stijgt.
Op een Europese tour is het nog even wachten. In de zomer trekken ze alvast door de Verenigde Staten.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
