LiveRecensies

Pat Metheny @ De Roma: Van sobere schoonheid tot vingervlugge blues

Nadat zaterdag Beach House ten dans speelde in de Antwerpse De Roma, was het zondagavond de beurt aan de Amerikaanse jazzgitarist Pat Metheny. Die tourt momenteel de wijde wereld rond met het Side Eye-project. Een project dat aantoont dat, hoewel de in Kansas geboren Metheny kan buigen op een imposant oeuvre en samenwerkingen met onder meer David Bowie (“This Is Not America”), Steve Reich en Ornette Coleman, hij zich nog steeds blijft hechten aan nieuwe impulsen en innovatieve muzikale ideeën.

Het Side Eye-project is een kleine, maar hechte bezetting. Metheny op allerhande gitaren, grotendeels elektrisch en soms ook akoestisch. En daarnaast drummer Joe Dyson en keyboardspeler Chris Fishman. Kortom: een formule die het Side Eye-trio op papier volledige vrijheid toestaat. Voor Metheny is het bij uitstek ook een manier om als gelauwerde muzikant/superster voeling te blijven houden met wat er leeft bij een veel jongere generatie jazzmusici, die met Metheny’s oeuvre opgroeide.

Nog voor het eigenlijke concert begon, werd het publiek in het Nederlands en het Engels heel even aangemaand om de smartphone te laten voor wat het is en geen foto of audio-opnames te maken. Een logische, heldere en duidelijke vraag uit respect voor de optredende artiesten die, voor zover we konden waarnemen, erg goed opgevolgd werd.

Als vervolgens om klokslag acht Pat Metheny voor een goed gevulde De Roma het podium op kruipt, krijgen we als intro een erg fraai solostuk op zijn custom made Pikasso-gitaar voorgeschoteld: “So May It Secretly Begin”. Meteen indrukwekkend, die soepele, en kristalheldere klank. Gelijk ook een uitgelezen kans voor Metheny om als een van ’s werelds meest belangwekkende en innovatieve jazzgitaristen zijn signatuur sound naar voren te halen.

Vroeg in de set krijgen we een handvol klassiekers voorgeschoteld, zoals onder meer het welbekende “Bright Size Life” (van de gelijknamige langspeler uit 1976, maar recent herwerkt naar een nieuwe versie). Wat later krijgen we een sfeervol en dromerig “Better Days Ahead” ook weer een compositie van het nieuwe Side Eye horen. Net zoals op de plaat is de inbreng en aanmoediging van het publiek een extra meerwaarde. Met die track wordt De Roma heel even een uitgelaten club, die het beste van rokerige jazz en deep blues met elkaar weet te verenigen.

Tezelfdertijd vormen net zij de essentie van dit Side Eye-project. Hoewel Metheny en co de meest bekende stukken uit het omvangrijke repertoire zeker niet links lieten liggen, diende vooral opgemerkt dat het trio héél nadrukkelijk zocht naar nieuwe energie en naar nieuwe wegen om het werk van Metheny te verkennen.

Ondanks de wat kleinere bezetting als trio, dient hierbij zeker ook gezegd dat de geluidstechniekers prima werk leverden en voor een meer dan optimale geluidsbalans zorgden. En ook de lichttechniekers verdienen net als de vele vrijwilligers zeker ook een extra pluim. De uitgekiende belichting zorgde niet zelden voor een mooie bonus bij de bijzonder indrukwekkende muziek, zoals onder meer het geval tijdens het driftige “Timeline”. Want hoewel Metheny natuurlijk erg gekend is om zijn meer dan virtuoze staaltjes gitaarwerk, bleek het dit concert in essentie toch hoofdzakelijk te gaan om de interactie en het samenspel.

Net geen volle twee uur kon het publiek zich laven aan Metheny en co, die een jonge band mee op sleeptouw nam. Grotendeels baande het Side Eye-trio zich een uitstekende weg door het oeuvre, met uiteraard grote aandacht voor de nieuwe plaat en enkele klassiekers. Evengoed speelde het trio werk dat enkel voor deze specifieke band en bezetting bedoeld was. Al kon met “Always & Forever” een knik naar de immer gewaardeerde Toots Thielemans zeker niet ontbreken.

Het fraaist waren de solopassages, zo tussen het bij vlagen bijzonder impressionante groepsgeweld (onder andere het met de teugels volledig los gespeelde “When We Were Free”) door. Er waren verstillend mooie momenten zoals “Farmers Trust” (akoestische gitaar, delicaat versterkt met streepjes ambient piano) waar je als luisteraar op emotioneel vlak volledig gevloerd werd. Aan het andere uiteinde van het spectrum kreeg je een erg bevlogen gitarist aan het werk te zien, die samen met twee jonge metgezellen het speelplezier helemaal centraal plaatste.

Naar het einde van de set toe durfde het al eens in avant-gardistisch, wat naar het gitaargefreak van Frank Zappa neigend experiment te verzanden. Leuk, maar de doelbewust gepleegde wanorde en chaos vormden ergens een kleine exuberantie voor Metheny die doorheen de set verschillende keren ruimte maakte voor solospots op drums en keyboards. In de bis kreeg het publiek onder meer nog een filmisch/atmosferisch en langzaam bedwelmend “Are You Going With Me?” toegestopt. Net als enkele akoestische toemaatjes. Erg knap en memorabel concert van Pat Metheny dus.

Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
InstagramLiveRecensies

Froukje @ De Roma: Noodzakelijk geluk

Op je tweeëntwintigste je debuutplaat tot leven wekken, concertzalen uitverkopen en al enkele jaren lang de affiches van festivals vullen? Doe het…
InstagramLiveRecensies

Sophie Ellis-Bextor @ De Roma: Live hitjesjukebox

We waren haar eigenlijk al bijna vergeten, maar opeens is Sophie Ellis-Bextor weer helemaal populair. Aanleiding daartoe was de film Saltburn, waarin…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.