Moen Feest 2022 (Dag 2): Helden van de Belpop

We kunnen niet om de grote olifant in de festivaltent heen, Moen Feest kwam de voorbije week helaas in het nieuws naar aanleiding van een tegenvallende ticketverkoop die de organisatie ertoe aanzette om een 1+1 gratis actie op poten te zetten. Aan de inzet van de organisatie noch de artiesten op de affiche kan je het in elk geval niet wijten dat het grote publiek de weg niet makkelijk vond naar Moen. Met een gloednieuw festivalterrein dat het asfalt van een transportbedrijf inruilt voor de groene omgeving langs het kanaal en met kleppers zoals Noordkaap, James Blunt en Bazart op de line-up barst Moen Feest namelijk duidelijk van de ambitie om een erg fijn festival neer te zetten. Wij hingen ons wagonnetje aan de trein der feestelijkheden op dag twee, de zogeheten Velvet Friday. Op het programma vandaag een stelletje gretige jonge wolven, een indrukwekkend aantal klassiekers uit de Belpop en heel wat foute covers.

DIRK.

De sympathieke mannen van DIRK. fungeerden als opener van de dag, maar speelden ondanks die vroege positie met de branie van een headliner. DIRK. is dan ook het soort band dat klaar lijkt om voluit de stap richting grotere podia te zetten, maar vooralsnog plezier haalt uit het spelen, ongeacht het uur of de plek. Geef Jelle Denturck en zijn kompanen een publiek en ze proberen met hun no nonsense rock het vuur aan de lont te steken. Omwille van het vroege beginuur, was de tent nog voor geen derde gevuld, maar dat leek DIRK. niet te deren. De zelfrelativerende presence van Denturck in combinatie met het vlammende gitaarwerk zorgde ervoor dat de band meermaals deed denken aan Weezer in hun beloftevolle beginjaren. Dat de Tieltse rockers met nummers als “Hit”,”Gnome” en “Toulouse” al een behoorlijk aantal publiekslievelingen op de setlist hebben staan, zorgde uiteraard voor een fijne sfeer, maar toch was het “Fuck Up” die het meest leek te bekoren. Collectief de zure gevoelens van stijgende prijzen, oorlogen en tegenvallende ticketverkopen van je af zingen, bij DIRK. kon het. Dat snedige gitaarrock ook een therapeutisch effect kan hebben, werd dus wederom bewezen door DIRK. dat met een stevig optreden de toon wist te zetten voor de rest van de dag.

The Clement Peerens Explosition

Clement, Sylvain en Lady Dave zetten er eind dit jaar zo maar even tien keer een punt achter in De Roma. Op de vraag waarom Clement en de zijnen er de brui aan geven, antwoordde het opperhoofd met een niet mis te verstaan: ‘Daar hebde gij geen zaken mee, ik ga da niet aan awe neus hangen, want ge zou da toch niet snappen’.

Gelukkig neemt CPEX een stevige omweg langs de festivalpodia op hun weg naar De Roma die hen ook langs Moen bracht. Dient het gezegd dat de cultgroep kwam, zag en overwon? Van “Boecht van Dunaldy” tot “Dikke Lu” en “Vinde gij mijn gat” passeerden alle klassiekers uit de jeugdjaren van de al iets oudere festivalgangers de revue. Uit de bol gaan op de tonen van een cover van een zekere Hugo Mathyssen over Blankenberge zat er helaas niet in, maar we kregen wel een herwerking van die andere Antwerpse supergroep in de vorm van “The Architect” van dEUS die gebracht werd met een vleugje “Sweet Child o’ Mine” erin verwerkt. Daar stopten de covers niet, want ook Lady Dave kreeg haar plek in de spotlights toen ze met haar engelenstem zowaar “De Roos” van Ann Christy mocht brengen. Dat Angèle zowat heel haar carrière te danken heeft aan het kopiëren van Lady Dave, leverde juffrouw Van Laecken dan weer een fijne ode op in de vorm van “Foorwijf”. Met een Sylvain die zowat iedereen in de tent persoonlijk probeerde te groeten en een publiek dat bleef roepen om meer, namen Clement en zijn Explosition afscheid.

Flip Kowlier

Flip Kowlier is nog steeds een van de hardwerkendste creatievelingen in de Vlaamse muziekscene. Van de Izegemse hiphop met ’t Hof van Commerce tot de boysband voor meerwaardezoekers die Ertebrekers uiteindelijk is en televisiewerk voor De Ideale Wereld. De man heeft de voorbije jaren niet stilgezeten. Dat hij in april onder zijn eigen nom de plume Flip Kowlier met September een breekbaar pareltje van een plaat wist uit te brengen, herbevestigt enkel waarom Kowlier al jaren een sterk begrip is in de Vlaamse muziekwereld. Dat de meer ingetogen nummers van September uiteraard meer op maat van een Cultureel Centrum of intieme concertzaal zijn dan een rumoerige tent op een festival, hoef je een vakman als Flip uiteraard niet uit te leggen. Daarom werd er resoluut voor de wat stevigere nummers gekozen die netjes verspreid zaten in een setlist die gretig plukte uit de vele memorabele nummers die de West-Vlaamse troubadour de voorbije jaren op zijn palmares wist te schrijven. Kowlier had het publiek op zijn hand en wist vooral richting het einde van de set indrukwekkend te pieken met nummers als een vlammende “welgemeende” dat netjes wist over te waaien naar “In de Fik” en een speelse “Smetvrees”. Zoals de traditie het dicteert bij een optreden van Kowlier, werd de grootste collectieve zangstonde uiteraard voorbehouden voor een langgerekt “Min Moaten”, het soort klassieker van formaat waarmee je een warm uitroepteken kan zetten achter een bijzonder gesmaakt optreden.

Novastar

Klassiekers, ook Joost Zweegers van Novastar heeft er uiteraard een stevig aantal van op zijn setlist staan. Novastar opende dan ook behoorlijk sterk zijn set met nummers als “Closer to You” en “Because”. Joost Zweegers is nooit de man van grote woorden geweest en liet dan ook vooral de muziek in dialoog gaan met het publiek. Dat leverde krachtige versies op van bijvoorbeeld “When the Lights Go Down on the Broken Hearted” en vooral “Mars Need Woman”. Die laatste komt live een stuk pittiger het podium op dan op plaat en werd voorzien van een instrumentaal middenstuk waarin de gitaristen en drum fijn samenspel etaleerden.

Uiteraard zaten er ook enkele nummers van het vorig jaar verschenen Holler and Shout op de setlist, een langspeler die heerlijk kabbelt op het vaarwater waar Novastar al een kwart eeuw op vaart. Zweegers is een artiest die nooit zijn liefde voor The Beatles onder stoelen en banken heeft gestoken, en die invloeden hoor je duidelijk terug in die nummers. Onbekend is echter onbemind en dat resulteerde ietwat in onverschilligheid bij het publiek, ook een mooi “Cara Mia” wist de onverdeelde aandacht van het publiek niet terug te winnen. Dat lukte uiteraard wel wanneer de herkenbare eerste tonen van “Wrong” uit de luidsprekers kwamen en het voltallige publiek de zang van Zweegers leek over te willen nemen. Het daarop volgende “Never Back Down” leek ei zo na wat te ontsporen omdat het initieel een tikje te chaotisch gebracht werd, maar eindigde gelukkig alsnog op de rails. Afsluiten deed Novastar, hoe kon het ook anders, met dat ene nummer dat hem in de Belgische muziekgeschiedenis lanceerde. “The Best is Yet to Come” bracht hij in zijn eentje aan de piano in een langgerekte versie die begeleid werd door een zangkoor van honderden mensen. Het beste zat er misschien inderdaad nog aan te komen, maar op Novastar viel weinig af te dingen.

Noordkaap

Noordkaap anno 2022 live op een festivalpodium aanschouwen, voelde haast miraculeus aan, ruim twee decennia nadat de groep de pauzeknop indrukte. Ondanks het gegeven dat frontman Stijn Meuris eind 2020 de dood even in de ogen keek, stond de groep haast levendiger dan ooit op het podium. Een reünie als dit zou makkelijk kunnen aanvoelen als een rondje langs de kassa passeren onder het mom van nostalgie, maar Noordkaap smaakte op het podium van Moen geen moment als opgewarmde kost. Dit Noordkaap voelde dan ook energiek en geïnspireerd aan, als een band die eerder voor tijdloosheid ging dan louter te blijven hangen in herinneringen aan lang vervlogen tijden.

Wanneer je Noordkaap zegt, dan denk je uiteraard meteen aan Stijn Meuris. De logica dicteert uiteraard dat het flamboyante uithangbord van een groep met de meeste aandacht gaat lopen. Toch kon je bij Noordkaap nooit om de invloed van gitarist Lars Van Bambost heen. Door problemen met het gehoor moest Van Bambost het noodgedwongen wat rustiger aandoen, wat in theorie ook zijn invloed moest hebben op de manier waarop de nummers tijdens deze nieuwe reeks concerten gespeeld zouden worden. In de praktijk viel het met dat rustiger aan doen echter reuze mee, want Van Bambost toonde meermaals dat hij nog steeds een enorm begenadigd gitarist is die nummers als “Een heel klein beetje Oorlog” dat broodnodige stukje doorleefdheid bezorgde met gitaarsolo’s die recht in je ziel leken te kerven.

De set die Noordkaap bracht, was er uiteraard eentje op maat van een festival, wat concreet betekent dat enkele verborgen parels zoals “Laat ons bidden” afgewisseld werden met de hits die bij veel jonge veertigers in het publiek een tijdreis naar hun jeugd veroorzaakten. Van dat soort hits heeft Noordkaap er een behoorlijk indrukwekkend aantal op hun conto staan. Een “Panamarenko” die al in het begin voor een haast liefdevolle aanvoelende dreiging wist te zorgen of “Arme Joe” die als een intens lofgedicht voelde? Het antwoord op de vraag wat kunst nu eigenlijk is? (De blik in haar ogen dus.) De heerlijke opbouw naar een schreeuwende climax in “Gigant”? Het bleken stuk voor stuk hoogtepunten in een sterk opgebouwde set waarin heel af en toe ook ruimte was voor emotie zoals bij het wondermooie “Het zou niet mogen zijn”.

Dat het publiek met “Ik Hou van U” richting het slot werd begeleid, was uiteraard een binnenkopper van formaat. Het mag dan wel een atypisch nummer zijn voor Noordkaap, het stond na “Min Moaten” van Flip Kowlier wel garant voor het tweede grote meezingmoment van de avond. Stijn Meuris wist bij dit nummer te vertellen dat drummer Nico Van Calster enkele weken geleden bij een potje tennis zowaar een lelijke breuk had opgelopen en er daarom al de hele set een vervanger klaar stond in de coulissen indien nodig. Deze substituut mocht tijdens de apotheose van “Ik Hou van U” nog even de drumvellen beroeren en met deze laatste wals knoopte Noordkaap een mooie strik rond hun eerste festival in tweeëntwintig jaar. Noordkaap bewees in Moen dat het meer dan klaar is om terug harten te winnen op de landelijke festivalpodia, ga dat zien.

The Dirty Daddies

Naar goede gewoonte heeft Moen na de headliner nog een feestelijke afsluiter gepland om nog even de dansbeentjes mee los te schudden. De eer op deze vrijdag was voorzien voor The Dirty Daddies, een Nederlandse coverband die er prat op gaat ruim zestig nummers per uur te spelen. In Vlaanderen zijn ze nog relatief onbekend, maar in Nederland trekken ze volle zalen en wisten ze in 2018 zowaar de AFAS Live uit te verkopen. Veel artistieke waarde kun je er uiteraard niet aan vast hangen, maar als een soort kermis waarin de ritjes elkaar snel opvolgen valt er uiteraard wel pret te halen uit wat de zeven heren op het podium aan een hoog tempo afvuren. Nummers van Bon Jovi, Toto en zelfs Prinses Elsa van Frozen passeren aan een rotvaart de revue en worden vergezeld van de nodige confettikanonnen, vlammenwerpers en andere CO2-kanonnen. Muzikaal valt het allemaal wel erg licht uit, maar het hoge tempo in combinatie met het vuurwerk en de vele herkenbare nummers zorgen uiteraard voor het nodige entertainment. Het voelt ietwat aan als een Bicky Burger geserveerd krijgen na een kwalitatief diner, maar een vettige hap kan af en toe ook wel smaken. Het publiek van Moen Feest ging in elk geval stevig uit zijn dak, meer kun je niet verlangen van een afsluiter als dit.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!