© CPU – Nathan Dobbelaere
Een tweetal jaar lang konden de ticketjes voor Donny Benét op prikborden prijken. Tijd genoeg dus om alle leutige teksten en bouncy baslijnen uit het hoofd te leren, om ze dan gisteren eindelijk luidkeels mee te kunnen schreeuwen tijdens de langverwachte passage van ‘The Don’ in Botanique. Mr Experience kwam de zaal om zijn vinger winden met dat gelijknamige album. Op “Waterfall (Love Scene)” na werd die plaat integraal gespeeld, uiteraard aangevuld met de nodige klassiekers. Het werd een memorabele avond Donnydisco, met meer dan één hoek af.
Eerst was het echter aan Greatest Hits. Met zo’n naam leg je jezelf aardig wat druk op, maar gelukkig voor het drietal werd hun zomerse poppsychedelica steeds gretiger onthaald. Als voorbode voor wat komen zou, waren reeds hier de baslijnen uiterst opzwepend. Los van het moment met de greatest verwarring, waarin de zanger even gerustgesteld moest worden dat Belgen ook zwemmen, was hun setje heel ongedwongen en sfeervol. Hun gelaagde samenzang was zonder twijfel een meerwaarde, in tegenstelling tot het werkelijk eindeloos getamboerijn. Hoe dan ook wist Greatest Hits het publiek te bespelen met kleine choreo’s, een onophoudelijke glimlach en muzikale zonneschijn. Greatest Hits’ greatest hits waren een aangename amuse bouche.
Stipt werd de volgende plat geserveerd. Nog voor de Australische discoconnaisseur was opgekomen, had de Botanique besloten dat voornaambasis hier meer dan geschikt was. Zo kwam de guitigaard op met zijn saxofonist en drummer onder begeleiding van een enthousiasmerende ‘Donny’-scandeersessie.
De danswork-out begon met het hypercatchy “Working Out”. Gekleurde zweetbandjes en spannende lycrapakjes hadden niet misstaan tijdens deze retro ode aan de sport. Nochtans bleef het zowel visueel als uitstralinggewijs vooral bescheiden op het podium. Belachelijke taferelen — zoals Donny’s muziekvideo’s absoluut te noemen vallen — moesten we niet verwachten. De focus lag op de muziek zo strak mogelijk brengen en er met z’n allen plezier in scheppen.
Donny’s pretoogjes verraadden dat dat zeker het geval was. Dat gefonkel vormde een grappig contrast met de vooral aanvankelijk onderkoelde houding van de andere twee muzikanten op het podium. De dramatische sirenesaxofoon van “Mr Experience” blazen met uitgestreken gezicht: het had iets absurds over zich. Toch bleek dat uiteindelijk de troef van het drietal, want zo werd het vooral heel erg aimabel. Niemand die de show moest stelen, ze wilden hem enkel zo goed mogelijk spelen.
Het hoeft natuurlijk niet te verbazen dat voedselliefhebber Benét baslijnen schrijft om duimen en vingers bij af te likken. Overgoten met een sausje van zweverige blazers en een zeemzoete stem die de geneugten van bitterzoete negroni’s of het heropwarmen van maaltijden bezingt. Niemand die op zijn honger bleef zitten, gezien we net geen anderhalf uur lang mochten smullen van dit discobuffet.
Zo werd de Botanique een zwoele boel met een ironisch luchtje aan. Gezamenlijk gingen we op in de breezy waanbeelden van deze zingende Don Juan, die je plastic rozen en vervallen smeersel aansmeert. We deden ettelijke uitstapjes naar de zee met “Girl of My Dreams”, “Konichiwa”, “Negroni Summer” en uiteraard de ldvd-schreeuw “Santorini” als afsluiter. Onderweg reisden we mee op verschillende funktreinen die voorbijraasden met heerlijke grooves. “Moving Up”, “Second Dinner”, “You Don’t Need Love” en het nieuwe “Le Piano” hadden een zoveelste bevreemdend Squid Game-spel kunnen zijn, want beweging weerstaan was onbegonnen werk.
Voldoende tussenstops werden ingelast voor een slok bier, de blijkbaar onmisbare handdoek en een rustig bindtekstje. Zo kreeg “Negroni Summer” een nieuwe bedenkelijke laag toen we vernamen dat het is opgedragen aan alle advocaten. Ook moest Donny’s beschrijving van zijn positieve evolutie in de knapheidsranking van plus veertigjarigen alle lelijke twintigers geruststellen. Met die relatief mooie boodschap in onze achterzak gingen we er weer voor.
Mr Experience leverde de beloofde belevenis af. Een verhaaltje hier, een hitje daar: alles kon à l’aise en dat maakte het des te charmant. Met napretjes van alle groovy lolligheden en zand tussen de tenen (onwaarschijnlijk, n.v.d.r.) verlieten de innemende Donny Benét en zijn kalme kompanen het podium.
