© Adrian Davies
In Manchester denken ze soms niet al te lang na over een naam voor hun band. Zo kwam W. H. Lung aan zijn naam door de lokale Chinese supermarkt als inspiratiebron te nemen. Dat de band nu al eerst wordt gevonden bij de resultaten op Google, zou die hun inkomsten wel eens teniet kunnen doen, maar dat zal de band worst wezen. Het vijftal heeft al twee albums uit waarvan Vanities vorig jaar verscheen. Sinds de release van debuut Incidental Music hielden ze nog geen halt in België, dus werd het tijd om toch eindelijk eens langs te komen. De Witloof Bar van Botanique was de gelukkige en ondanks dat die niet helemaal gevuld was, konden ze wel zien dat de band heel wat potentieel herbergt.
De band kwam gehuld in het donker het podium op om met “Calm Down” erg zwoel van start te gaan. Het bleek niet echt de voorbode te zijn voor de rest van de set, maar eerder een manier om ons welkom te heten. De groep bestaat uit vijf muzikanten die elk zijn talent hebben, maar vooral frontman Joe Evans valt op. Hij heeft namelijk een heel charismatisch voorkomen dat je zo meeneemt in de wereld van W. H. Lung en die wereld is er eentje vol mysterie en donkerheid. De rest van de band zorgt voor de begeleiding en die begeleiding is er eentje van de herhaling en hypnose.
W. H. Lung maakt duidelijk gebruik van verschillende invloeden die zich in het new wave genre herbergen. Zo kan je tweede song “Gd Tym” perfect binnen dit genre plaatsen. Het nummer mag dan wel net iets meer aanstekelijk zijn, het zorgt ervoor dat het publiek zich al aan wat eerste danspasjes waagt. Hierdoor kunnen we ook stellen dat W. H. Lung binnen zijn donkere new wave ook dat dansbare aanhoudt waardoor de invloed van krautrock nooit ver weg is. Dat mag ook wel, want muzikaal weet W. H. Lung heel goed waar ze mee bezig zijn. Een vettige synth die opent, een repetitieve sound die je hypnotiseert of een frontman die begeestert, niets is te veel.
Toch zijn het pas de songs van Incidental Music die iedereen echt meekrijgen. Dat komt ook omdat de sound net iets meer dansbaar en catchy is. Hier zijn de invloeden van LCD Soundsystem nooit ver weg, maar evengoed Joy Division komt af en toe eens piepen. Het is duidelijk dat de band heel wat inspiraties bij zich haalde, maar ze allemaal in een eigen stijl implementeerde, en dat lukt uitstekend goed. Op die manier kan je ook altijd wel iets nieuws ontdekken binnen de band. De ene keer worden we verrast door een krachtige synthlijn, de andere keer is het de pulserende drum die indruk maakt.
Je merkt ook wel dat Evans het nodig heeft om een publiek te bespelen. Hij zoekt alle hoeken van zijn podium op, weet met zijn microfoon geen blijf en kan ook nu en dan eens agressief uit de hoek komen met zijn vocals (denk maar aan het furieuze einde van “Showstopper”). Daarin sluipt ook zijn talent, hij blijft altijd verrassen waardoor je met aandacht en veel nieuwsgierigheid blijft kijken naar wat hij nu weer uit zijn hoed zal toveren. Zo gaat hij bij het acht minuten durende “Nothing Is” eerst achter zijn statief staan om de rust te bewaren, om dan bij “Second Death Of My Face” door het publiek te wandelen.
Maar het is ook makkelijk om een publiek zo te bespelen als de zaal zo uit je handen eet. De groep weet namelijk als geen ander zijn synths op de meest aanstekelijke en vooral beweeglijke manier naar voor te brengen. Het is hierdoor ook dat hoe langer de set duurt, hoe meer het publiek aan het bewegen gaat. Dat is niet enkel aan hun geweldige songs te wijten, maar ook aan het hypnotiserende karakter dat iedere song heeft. Het bouwt op en neemt je mee in een eigen wereld waar je alleen maar kleuren ziet, maar waar er af en toe ook eens iets kleurloos opduikt.
W. H. Lung is op deze manier heel goed bezig om een nieuwe chouchou te worden binnen het genre dat kraut en new wave op een moderne manier combineert. In de Witloof Bar konden we alvast merken dat zelfs een klein publiek helemaal wordt meegesleept in de sound van de band en we kunnen dus niet anders dan zeggen dat dit een groter publiek verdient. Op een groter podium zou dit nog beter tot zijn recht komen omdat het muzikaal zo doordacht is. Maar voor een eerste Belgische show wist W. H. Lung alvast te imponeren en meer moet dat ook niet zijn.
Volgende maand kan je de band aan het werk zien op Sinner’s Day in Oostende.
Setlist:
Calm Down
Gd Tym
Pearl in the Palm
WANT
Bring It Up
Nothing Is
Second Death Of My Face
Somebody Like
Showstopper
Inspiration!
