Het zou een fantastisch concert zijn. De Amerikaanse band Pinegrove had net zijn nieuwe album Marigold uit en stond nog eens geprogrammeerd in de altijd gezellige Botanique. Een Nationale Veiligheidsraad besliste daar in februari 2020 echter anders over en maakte van die show een van de eerste gesneuvelden door de lockdown. Ruim twee jaar en bijna even veel platen later staat Pinegrove dan eindelijk opnieuw op een podium in ons land, en dat werd verdorie tijd.
In de tussentijd hield de band zich bezig met livestreams via Instagram en Facebook, zoals bijna elke artiest die optredens door de neus geboord zag. Ze puzzelde rustig verder aan een nieuw album en nam ook de tijd om een heuse concertfilm in elkaar te boksen. Hoezeer het vijftal zich ook creatief probeerde uit te leven, de honger naar live muziek werd niet gestild. De plek waar de nummers van Pinegrove namelijk het best tot hun recht komen, blijft natuurlijk op een podium voor een publiek dat elk woord kan meezingen. Door de jaren heen wisten de Amerikanen een fanbase samen te harken, die de band nauw aan het hart draagt.
Wie zijn set begint met de woorden ‘Mussels, oysters and clams’ en er uitziet als vier uit het Rits geplukte kunststudenten, heeft altijd een streepje voor in Brussel. De band Another Michael uit Philadelphia beleefde er zijn vuurdoop voor een Europees publiek en wist alvast een heel fijne indruk na te laten. Na enkele onder de radar gebleven ep’tjes brachten de Amerikanen vorig jaar eindelijk hun debuutalbum uit, al dekt de titel New Music and Big Pop de lading niet helemaal aangezien de band eerder richting folkrock dan pop neigt. Denk aan een goed gehumeurde Robin Pecknold, een Band of Horses die zichzelf nog minder serieus neemt of een light versie van, welja, Pinegrove. “I Know You’re Wrong” en “Shaky Cam” waren zonnige nummertjes die het publiek moeiteloos meekregen en, hoewel ze eindigden met “New music”, was voor het gros van het publiek wellicht elk nummer van Another Michael nieuwe muziek. Het bleek echter meteen een aangename kennismaking met deze eigenzinnige band.
Dit bericht op Instagram bekijken
Drie kwart ver in de set verklaarde frontman Evan Stephens Hall ons gek. ‘Bedankt om voor ons te kiezen in plaats van Mogwai, wat een geweldige band’, gaf hij toe waarna hij het intense “Swimming” opdroeg aan de Schotten die op hetzelfde moment van leer gaven op het hoofdpodium van de AB. In quasi alle opzichten hebben de jongens (en meisje) van Pinegrove meer mee van beleefde Canadezen of bescheiden Belgen, dan van arrogante Amerikanen. De band plukt dan ook nog steeds zijn inspiratie uit de dingen des levens en de dagelijkse beslommeringen, al voegt Hall er steeds dat goudkleurig en hoopvol randje aan toe. Zingt Hall ‘You don’t rely on me anymore’ op “Let” dan klinkt het eerder als een eerlijke bekentenis dan een emotioneel beklag. Hij vertelt kleine verhalen die soms een diepgaande impact hebben, maar soms schuilt de betekenis net in het banale.
Met zijn guitige blik, kort kopje en een steeds groeiende glimlach lijkt frontman Evan Stephens Hall nog altijd fris van de schoolbanken. Dat enthousiasme werkt niet alleen aanstekelijk, het typeert ook de band. De voorbije twee jaar heeft Pinegrove niet stil heeft gezeten en dat liet zich al snel merken. Met “Alaska”, “Let” en “Orange” kwamen al meteen vooral nieuwe nummers uit hun kakelverse 11:11 aan bod. Schoot het ene nummer als een speer uit de startblokken, dan trok de volgende zich wat slepend op gang, alsof de band steeds twijfelt tussen intense meezingers of kabbelende heupwiegers.
De schwung kwam er pas echt helemaal in met het oudere duo “Rings” en “The Metronome”, dat Evan handig aan elkaar lijmde. Wellicht de eerste en enige keer dat hij dit in stilte kon doen, want het publiek in de AB Club hield vaak zijn adem in tot op het absolute einde van de nummers alvorens in enthousiast applaus uit te barsten. Met “Rings” en “The Metronome” liet het publiek echter merken dat het een aardig stukje kon meezingen. Daarna leek Pinegrove helemaal vertrokken en bracht het de ene prachtsong na de andere zonder achterom te kijken. Het speelse “Flora” bracht het fijne avondzonnetje binnen en “Old Friends” werd innig omarmt als een lang verloren vriend. Op “Respirate” slikte Hall haastig die ene lyric over covid in om de sfeer toch maar niet te verpesten. Hij beseft ondertussen ook wel dat iedereen dat liever in het verleden laat. De band had immers nog voor de show op haastig geprinte A4’tjes het publiek vriendelijk verzocht om een mondmasker te dragen, toch werd dat advies unaniem in de wind geslagen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Had je ons op voorhand verteld dat Pinegrove zijn laatste album integraal zou spelen, dan had ons enthousiasme wellicht een knauw gekregen. Niet dat 11:11 een slecht album is, verre van zelfs, meer omdat het daarmee de tijd voor oudere nummers zou inkorten. De band bewees ons echter ongelijk en toonde dat het nieuw werk moeiteloos overeind blijft naast het oudere. Meer zelfs, “Habitat” steeg live ver boven zichzelf uit met messcherpe gitaren, en op “Iodine” greep drummer Zack Levine zijn kans om uit te blinken met zijn inventieve drumfills. Ook “Swimming” dreef gestaag het tempo de hoogte in en groeide langzaam uit tot een onverwacht emotioneel hoogtepunt. ‘I wanna be alive’, zong Hall en deze keer klonk het alsof hij het echt meende.
En dan had Pinegrove nog enkele kleppers achter de hand gehouden om laat in de set mee uit te pakken. Het leek op een slotoffensief dat niet meer nodig was om de wedstrijd te winnen, maar louter om de score nog wat op te drijven. Met de nietsontziende drijfkracht van een Duitse mansschaft sneden de Amerikanen ons de adem af met het meeslepende en heerlijke trio “Endless”, “Darkness” en “Skylight”. Ook het prachtige en nieuwe “Cyclone” verdiende zijn plaats zo diep in de set helemaal. Met “Size of the moon”, “Peeling off the Bark” en het onverwoestbare “New Friends” werden uiteindelijk ook de fans van het eerste uur op hun wenken bediend. Een ontevreden fan vinden in het publiek van de AB Club, was als zoeken naar een niet bestaande speld in een hooiberg.
Na alle tegenslagen van de voorbije jaren (een uitgestelde album release in 2018, een pandemie in 2020 en tussendoor enkele personeelswijzigingen) lijkt de band nu echt opnieuw gelanceerd. Het nieuwe album 11:11 scheerde dan nog niet zo’n hoge toppen, het kwam live helemaal tot zijn recht en overdonderde de enthousiaste AB Club meer dan eens. Op een podium weet Pinegrove zijn nummers te injecteren met zoveel meer punch en emotie dat het haast onmogelijk is om niet overtuigd te worden. Na twee jaar afwezigheid was het meer dan tijd om de band opnieuw in de armen te sluiten en de set in de AB klonk dan ook als een warme omhelzing tussen lang vergeten vrienden.
Setlist:
Alaska
Intrepid
Let
Orange
11th Hour
Rings
The Metronome
Flora
Respirate
Old Friends
Habitat
Iodine
The Alarmist
So What
Angelina
Swimming
Endless
Darkness
Skylight
Cyclone
Size of The Moon
Peeling off the Bark
New Friends
