Een soort Griekse versie van ROSALÍA betoverde ze ons ruim twee jaar geleden op ESNS in Groningen. Haar naam is Marina Satti en ze passeerde gisteren in de Grand Salon van de Botanique. Wij gingen kijken hoe haar betoverend effect zich ondertussen manifesteert. Binnen twee weken brengt ze haar debuutalbum uit, waarop ze moderne elektronische geluiden met allerhande traditionele muziek afwisselt en combineert. Waarom je haar misschien nog niet kent? Marina Satti zingt in het Grieks en dan is het toch moeilijk rekenen op een wijdverspreide fanbasis.
De avond werd geopend met een lokalere artiest. De jonge Brusselse ROZA kwam haar debuutalbum voorstellen, dat verschijnt in oktober. Enthousiasme klonk door de zaal wanneer de jongedame met een weelderige bos rode krullen opkwam. ROZA heeft een heldere, dunne engelenstem, die werd begeleid door een ingewikkeld drumstel rechts en een vleugelpiano links van haar. Voor haar stond een ngoni, een Afrikaans snaarinstrument, waar ze zelf af en toe op tokkelde. Ze zong mooie, exotisch getinte liedjes in het Frans, met een tikje folk en elektronische klanken. De muziek was afwisselend opbouwend en afbouwend en paste zo in een filmscène op een woest Bretoens strand. Tegen het einde smeet ROZA er een intense vreugdedans tegenaan en de zaal klapte ritmisch mee. Haar dansjes werkten niet meteen aanstekelijk tot ze vroeg of we nog ‘chaud’ waren. Ze nam afscheid onder een luid applaus met een stralende lach en een onvoorzien bisnummertje van haar en haar ngoni.
De sereniteit waarmee ROZA eindigde, trok zich door in het begin van Marina Satti’s show. De drummer, fluitist, het tweekoppige koor en Satti kwamen volledig in het wit gekleed op en een vredig, rustig nummer begon. Die sereniteit werd plots doorbroken met een agressief computerstemmetje. Satti en haar twee sidekicks deden een kleine, energieke choreografie met de armen wijd. De zangeres kon een stiekeme lach niet bedwingen tijdens de rest van het nummer. Het was inderdaad een gedurfde en experimentele opening, maar het vijftal was ritmisch perfect op elkaar afgestemd.
Na de intro groette Satti de zaal uitgebreid en kwamen we erachter dat het publiek voor zowat de helft uit Griekse landgenoten bestond ‘maar Belgen kunnen even hard dansen als Grieken, toch?’, jutte ze op. Er volgde een reeks onuitgebrachte liedjes, het ene zwoel elektronisch, het ander volks authentiek. Wanneer even later “PALI” klonk, een meer uptempo single, begon het publiek voor het eerst echt te bewegen. De zang kwam wel wat stil over, en dat viel extra hard op wanneer Satti een fan op de eerste rij veel te luid en vals liet meezingen in de micro. Het publiek moest een beetje lachen, en Satti ook.
Satti had gedurende het hele concert een soort stiekeme glimlach op haar gezicht, waarvan we niet konden uitmaken of het blijheid, bescheiden trots, of zelfspot was. Hoe dan ook kwam ze met-de-voeten-op-de-grond over, en bleef ze de hele tijd geconcentreerd. Vooral de driestemmige harmonieën waren bewonderenswaardig perfect uitgevoerd. Die melodieën zijn niet enkel Grieks geïnspireerd, maar ook Arabisch, Sudanees, Cypriotisch en Midden-Oosters. De dansjes leken daarnaast wel Egyptisch en Satti’s outfit had zo kunnen passeren in de Amerikaanse serie Euphoria. Ze doet ons denken aan Arachne, een soort Griekse spin die alles wat ze met haar acht poten op de wereldkaart kan aanraken, meepikt.
De drie dames bleven vooral ter plekke zingen en dansen tot “Chicovite” opkwam en ze vooraan het podium energiek dansten en sprongen en zo onmiskenbaar deden denken aan K3. Het publiek achteraan de zaal, dat wat meer ruimte had, nam het ervan om de benen ook los te schudden. Al snel werd het weer rustiger wanneer een reeks a capellaliedjes volgden. Het was mooi en foutloos, maar niet meteen waarvoor het publiek was gekomen. Wanneer Satti daarna ook nog eens een man uitnodigde op het podium die zijn vriendin in het publiek ten huwelijk vroeg, leek het allemaal even heel chaotisch, zeker tegenover die afgewerkte en doordachte openingsnummers.
Doorbraakhitje “MANTIΣΣA” betekende het meest enthousiaste moment van de avond. Voor het eerst ging het volledige publiek aan het dansen, en zingen – of wat dat laatste betreft toch de Griekse helft. Ook de uitgewerkte choreo’s op het podium waren terug. ‘Deze song is waarvoor jullie kwamen, zeker?’, grapte Satti. Wanneer daarna een cover van Björks “Crystalline” volgt, ontpopt de Botanique zich even tot een echte dansclub. De cover is bombastisch: er klinken wereldmuziekachtige belletjes, maar ook felle lichten op het ritme van een diepe beat. Het werd aanzienlijk warmer in de zaal. De show eindigde toch weer chaotisch wanneer Satti twee bisnummers speelde zonder af te gaan en ze daarna nog eens opkwam terwijl de minder energieke helft van de zaal al weg was. Na anderhalf uur waren we wel uitgeteld, maar als het aan de enthousiaste Griekse fans vooraan lag, barstte er nog een heus volksfeest los.
Marina Satti bewees dat haar debuutalbum een doordachte mix zal worden van upbeat aanstekelijk en rustig authentiek. Live kon ze de nummers foutloos brengen, en leek alles goed georganiseerd, maar de opbouw kwam nogal chaotisch over. Hoe dan ook was Satti een mooie en unieke afsluiter Les Nuits Botanique. Van haar Griekse teksten begrepen we niet veel, maar met ons Dummies-Grieks geraken we nog net tot aan: ‘Efcharistó, Marina. Kalinychta!’
Vanaf 27 mei kan je luisteren naar Marina Satti’s debuutalbum YENNA. Deze zomer staat ze op 28 juli in Floreffe op Festival Esperanzah!.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
ΜΟΙΡΟΛΟΙ
NANI
ΚΑΛΑL SVIRI
ΜΑΡΓΟΥΔΙ
ΣΠΙΡΤΟ ΚΑΙ ΒΕΝΖΙΝΗ
ΑΔΕΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΠΑΛΙ
JEEB AL MEJWEZ
ΚΟΥΠΕΣ
CHICHOVITE
ΠΙΝΕΤΕ ΝΑ ΠΙΝΟΜΕ
Acapella songs
ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΥΓΩ
ΠΟΝΟΣ ΚΡΙΦΟΣ
ΜΕΡΑΚΛΙΝΑ
ΚΡΗΤΙΚΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΜΑΝΤΙΣΣΑ
Crystalline
HABIB GALBI
ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΙ Μ’
CHICHOVITE
ΜΑΝΤΙΣΣΑ