In een jaar waarin binnen zitten het ons beschoren lot lijkt te zijn, zoeken we naar alternatieven om op avontuur te trekken. Gelukkig kwamen er dit jaar al heel wat platen uit die verhalen van anderen tot in onze woonkamer brachten en waar wij dan bijgevolg heel gewillig bij wegdroomden. Verhalen vertellen door muziek, het is een gave die vooral singer-songwriters is weggelegd. Hoewel er van dat soort artiesten dertien in een dozijn bestaan, verwende 2020 ons reeds met prachtige avonturen gebracht door pakweg Phoebe Bridgers, Fiona Apple of onze eigen Meskerem Mees, die zowel hier als in de rest van de wereld naam maakt.
De volgende protagonist in die rij heet Kevin Morby. Vorig jaar bracht de Amerikaan nog Oh My God uit, een langspeler waarop hij de religieuze toer op ging. Ditmaal neemt hij ons mee op een kampeertripje naar het binnenste van zijn ziel. De tent opslaan en een vuurtje aansteken doen we met opener “Valley” die vanaf de eerste noot de melancholische sfeer van Sundowner schetst.
Morby’s zeemzoete stem en eindeloos veel fijne details, zoals het kraken van het vuur tijdens “Campfire”, brengen vervolgens kleur aan over die schets. Soms zijn dit donkere kleuren, zoals tijdens het mysterieuze “Brother, Sister”, maar andere nummers bezorgen ons dan weer het volledige palet. Zo gaat de man in de buik van het album wat grotesker te werk met een elektrische gitaar en verheven stem op “Wander”. Gewapend met slechts zichzelf en een viersporenbandopnemer, tovert Morby zo een prachtige weerspiegeling van de zonsondergang die Sundowner toezingt op het doek.
Diezelfde viersporenbandopnemer vormt eveneens de basis van het album. Na een heftige relatiebreuk besloot Morby om het drukke Los Angeles in te ruilen voor thuisstad Kansas City. Zoals het een singer-songwriter beaamt sloot hij zichzelf vervolgens op om zijn gedachten in melodieën te vereeuwigen. Die gedachten waren oorspronkelijk niet bedoeld om ooit het schuurtje waarin hij ze neerpende te verlaten, maar toen Morby “Campwriter” opnam, kwam hij tot het besef dat dit en al zijn andere opnames een mooi geheel zouden kunnen vormen. Een goede keuze, want wij verwarmen er ons maar al te graag aan.
De autobiografische manier van werken zorgt ervoor dat we niet enkel een glimp krijgen van Morby’s misgelopen relatie, maar ook van de band met zijn vrienden en familie of het verhaal van zijn overleden beste vriend. ‘When he died, they sent his spirit to the sky’, weerklinkt op ontroerend eerbetoon “Jamie”. Het is diezelfde lucht die Kevin Morby doorheen het hele album een goudoranje tint toedicht. Onder die lucht vertelt Sundowner ons een verscheidenheid aan persoonlijke anekdotes waar wij ons met plezier in laten meeslepen.
Album nummer zes in slechts zeven jaar tijd is Kevin Morby’s meest persoonlijke worp. Hoewel het niet bol staat van de contrasten of uitdagende melodieën, sleept het ons mee door zijn autobiografische aspect. Meer dan drie kwartier krijgen we het gevoel dat we mogen aanschuiven aan het kampvuurtje naast Morby’s schuur in Missouri. Met heel wat iconografie en metaforen weet hij op een prachtig melancholische manier zijn ziel bloot te leggen.
Wil jij je ook laten meeslepen in de wereld van Sundowner? Dat kan vanavond (16 oktober) via deze online albumvoorstelling.
