2022 is het jaar waarin Simple Plans debuut No Pads No Helmets… Just Balls zijn twintigste verjaardag viert. De vijf jonge gasten van weleer zijn ondertussen een viertal prille veertigers geworden. Je kan zeggen wat je wil, uitgeblust klinken ze twintig jaar later allerminst op Harder Than It Looks, hun eerste worp in zes jaar.
We kregen reeds vier vooruitgeschoven singles te horen en die lieten een band horen die muzikaal in grote vorm verkeerde. Al was er toch een sluimerende neerslachtige ondertoon die verraadde dat zanger Pierre Bouvier niet de beste tijd in zijn leven beleefde de afgelopen jaren. ‘Make it stop, I won’t make last longer’ zingt Bouvier in opener “Wake Me up (When This Nightmare’s Over)“. Een soortgelijk geluid krijgen we ook in de eerste single “The Antidote” te horen: ‘I’m caught up in a life that I wish I could erase / I want to disappear, want to leave without a trace.’ Dit zijn het soort hulpkreten die we niet gewoon waren van de vrolijke bende uit Montreal.
Voor de samenwerking met Sum 41-zanger Deryck Whibley haalde de band een expert aan boord. Whibley heeft in zijn leven al genoeg watertjes doorzwommen om Simple Plan perfect bij te kunnen staan in deze moeilijke tijden. Met een titel als “Ruin My Life” moeten we er ook geen tekening bij maken hoe diep het snijdt. Het blijft in de teksten zoeken naar enige vorm van positiviteit doorheen het album. ‘My happiness has always been up to me / There is always light at the end of the tunnel / I live every day like it’s the best day of my life.’ Het stelt ons toch gerust dat niet alle hoop verloren is gegaan.
Je zou verwachten dat de neerslachtige teksten gepaard gaan met talloze ballads, maar niks is minder waar. “The Antidote” begint bijvoorbeeld nog vrij rustig, maar breekt vervolgens volledig open. Een recept dat meermaals gebruikt wordt op onder andere “Million Pictures of You” en “Slow Motion”. Opener “Wake Me Up” en “Two” zijn misschien nog de songs die het dichtste in de buurt komen van wat je een ballad kan noemen.
Poppunk is nooit het meest vernieuwende genre geweest en Simple Plan doet amper iets anders dan twintig jaar geleden. In tegenstelling tot de nieuwe garde hoef je hier geen samenwerkingen te verwachten met rappers of popsterren. De band doet dwars zijn goesting en vernieuwt dan ook amper. Dat hoeft echter zeker niet als negatief ervaren te worden. Ze hebben een duidelijke lijn gekozen en perfectioneerden deze over jaren. Simple Plan verstevigt zijn plaatsje in de kopgroep van het peloton poppunkbands.
De dunne poppunklijn die ze bewandelen, slaat zelden over naar de popkant. Wanneer ze wel overslaat, klinkt het zeer fout. Het refrein van “Iconic” klinkt als een boysband uit de jaren 2000. Ook op “Anxiety” laten ze de gitaren even naar de achtergrond verdwijnen en kiezen ze voor zachte beats. Het resulteert telkens in overbodige nikszeggende pop, maar wanneer ze kiezen voor de punk uit poppunk, krijgen we de beste versie van Simple Plan te horen. Op “Best Day of My Life” zou blink-182 jaloers zijn en trekken ze het tempo de hoogte in met een knaller van een refrein dat we er gratis bij krijgen. “Congratulations” is er trouwens ook eentje die moeiteloos de hoogtepunten scheert tijdens deze 35 minuten durende poppunktrip.
Ook al zijn de teksten vooral aan de donkere kant, muzikaal klinkt Harder Than It Looks zelden neerslachtig. De riffs die ze bovenhalen zijn recht van de bovenste plank geplukt en klinken even fris als twintig jaar geleden. Nieuwe fans gaan ze niet meer winnen met deze zesde plaat, maar de fans gaan zich zeker kunnen verwarmen aan deze plaat, want ze brengt alles waar Simple Plan voor staat.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
