De Australiërs van Mildlife zijn al enkele jaren bezig met de wereld blij te maken en vooral te laten swingen op hun muziek. Op de tweede dag van mei 2022 kwam het viertal eindelijk nog eens langs in ons land; het was alweer geleden van 2019. De Ancienne Belgique was de gelukkige zaal om ze te ontvangen, en de band had natuurlijk ook een nieuwe plaat voor te stellen. Afgelopen vrijdag verscheen immers Live From South Channel Island en die liveplaat konden ze niet beter voorstellen dan met een liveshow, al passeerden er ook nummers die er niet op stonden. De consensus bleef echter dezelfde: we hebben anderhalf uur gegrooved dat het geen naam had.
Zonder een voorprogramma begon Mildlife iets na half negen aan zijn set. Met een frisse psychedelische geur in de zaal, is het al meteen duidelijk wat we hier zouden krijgen. Als je niet zou weten welke muziek de band maakt, zou je bij het zien van de vier mannen denken dat het vooral heel norse muziek is. In het begin is er namelijk niet snel een glimlach te bespeuren bij de leden (enkel de gitarist laat zich constant van zijn meest meelevende kant zien). Het zal de stress geweest zijn, of de concentratie, want met “The Gloves Don’t Bite” gaat de band meteen swingend van start. Met wat zachte vocals en een mysterieuze groove is het niet de meest energieke start die een band kon maken.
De toon is weliswaar gezet voor een heerlijke set en met “Im Blau” gaat het tempo toch wat de hoogte in. De song bewijst dat liedjes ook als een kleur kunnen aanvoelen en als je de titel leest, weet je welke kleur we dan hoorden. De nummers die Mildlife brengt, worden gedragen door een heerlijke baslijn die eigenlijk altijd het tempo bepaalt. Er is echter meer dan enkel synths, gitaren en een drum; ook een dwarsfluit eist soms zijn rol op. Zo gebeurt dat voor het eerst bij “Im Blau”, waardoor er een extra dimensie ontstaat in de muziek. Het zorgt voor een extra psychedelische vibe, waar we maar niet genoeg van kunnen krijgen.
Op die manier groovet Mildlife verder door zijn set. De AB Club mag dan niet volledig gevuld zijn, iedereen die er staat, is wel aan het bewegen. Het is dan ook moeilijk om stil te blijven staan als je nummers als “Rare Air” of “Vapour” op je bord krijgt. Die eerste ontaardt in een immens lange jam, die tweede wordt door zijn korte power en vooral zijn groots funkgehalte het breekijzer in de set. Nu is iedereen mee en willen ze enkel meer. De band neemt hierna eindelijk de tijd om het publiek eens aan te spreken. De ban lijkt gebroken en ook bij de muzikanten zien we geleidelijk een glimlach opduiken. De muziek van Mildlife speelt in op de benen door zijn dansbaarheid, maar er kruipt ook af en toe experiment bij. Het is namelijk zo dat ze niet enkel de basis structuur van hun studioversies volgen, ze geven er aan de hand van jams ook extraatjes bij. Op die manier blijf ze verrassend uit de hoek komen, ook als ze nummers spelen die het publiek al kent.
Zo is “The Magnificent Moon” een nummer om duimen en vingers bij af te likken. Er is een wisselwerking tussen de meer psychedelische riffs en de iets hardere gitaarsounds, waardoor het lied uit verschillende klanken bestaat. Ook de exotische sfeer die er rond hangt, geeft het iets extra’s waardoor de warmte in de zaal zienderogen stijgt. Het is alsof we op een warme avond op het strand helemaal in een soort van zwoel feest zijn beland met gezellige lichtjes, een ondergaande zon en vooral ook een dansvloer vol halfnaakte mensen. Het is die vibe die meestal door de nummers van Mildlife schijnt en dus nam de band de zon van buiten gewoon mee naar binnen om de temperatuur altijd op punt te houden.
Met afsluiter “Automatic” kregen we nog een iets donkerder, en nog meer sexy nummer in de set. Met een vettige baslijn en een soort van effectje op de gitaar, dat je ook bij Khruangbin hoort, ontstond er een opwindende zwoele sfeer. De song bouwde op naar een epische apotheose die er eigenlijk nooit kwam, maar dat hoefde ook niet. Laagje per laagje werd er iets toegevoegd waardoor er soms wat autotune, soms een krachtige gitaar of soms een iets meer zweverige synth in het geheel kwam.
De band moest terugkomen en besloot om “Phase II”, niet op de papieren setlist, toch in te zetten. Het bleek de juiste keuze want zo kon onder meer de drummer zich onderscheiden met een geweldig krachtige drumsolo in een kalm moment. De drumsolo werd ondersteund door een mysterieuze sound, waardoor er heel wat chaos ontstond. Maar al snel werd ‘Music gets me high’ gezongen en kon er weer gedanst worden. Ook hier bleek dat de band van ”Phase II” live gewoon iets helemaal anders maakt. Hetzelfde kunnen we zeggen van echte afsluiter “How Long Does It Take?”. Doordat het publiek zo enthousiast was, konden ze niet anders dan dat nog te spelen.
Nog een laatste keer kon iedereen zich volledig smijten en dat gebeurde ook. Van voor tot achter, van links naar rechts en van boven naar onder, je kon niemand zien stilstaan. Het hoge tempo en de fijne sound zette dat alleen maar kracht bij. Mildlife was tevreden na zijn show en ook wij konden met een goed gevoel naar huis. De band bracht de perfecte remedie tegen de mondayblues en iedereen verliet de zaal dan ook heel warm en opgewekt, zoals de muziek van Mildlife het voorschrijft.
Setlist:
The Gloves Don’t Bite
Im Blau
Rare Air
Vapour
Zwango Zop
The Magnificent Moon
Automatic
Phase II
How Long Does It Take?
