@ CPU – Joost Van Hoey
Sinds 2014 manifesteert Horst zich als een kwaliteitslabel voor de elektronische muziek. Naast het aanbieden van een vooruitstrevend muziekaanbod, probeert het de ruimte, zowel publiek en privé, te herdefiniëren. Probeer je de stad van morgen voor te stellen; dat is de denkoefening die Horst probeert te maken op haar festival. De Asiat-site, aan de oevers van de Zenne en onder de schaduw van twee enorme koeltorens, is hiervoor een ideale speeltuin. De site lijkt er op het eerste zicht verloren bij te liggen. Door de creatieve geesten van Horst wordt er een nieuwe invulling gegeven aan deze anders verloederde gebouwen.
Achter Horst schuilt Studio Onkruid. Het zijn deze mensen die van bovenstaande vraag hun levenswerk hebben gemaakt. Zo gaven ze de oude stelplaats van de Lijn in Leuven een nieuwe invulling. Zo ook geven ze het concept muziekfestival een nieuwe invulling. Voor het bouwen van de podia is telkens beroep gedaan op een architectenbureau. Onder de aanwezigen zijn dit jaar de Milanezen uit Salottobuono, de Brusselaars uit Traumnovelle of de Londenaren uit JAM. Zij creëren jonge en baanbrekende structuren die de traditionele codes willen doorbreken en de festivalganger een buitenaardse ervaring bieden.
@ CPU – Joost Van Hoey
Op de Asiat-site ontstaat een nieuwe Vilvoordse wijk. Tien jaar lang zal Onkruid hier haar creatieve hersensspinsels mogen botvieren. Na het festival wordt de site vier weken lang omgetoverd tot Horst Atelier. Hier zullen professionele kunstenaars in samenwerking met het Centre Pompidou van Brussel mogen werken en tentoonstellen. Daarnaast alludeert de organisatie op een club die er het hele jaar door te bezoeken zal zijn. Maar dat zijn toekomstverhalen, terug naar gisteren, de laatste dag van het Horst Festival.
Het feest is in volle gang in de hallen en op de koeren van de Asiat-site. Op het Bodies in Alliance podium laat Lefto de zon schijnen. De koning van de Belgische nacht is niet aan zijn proefstuk toe. Lefto weet als geen ander eclectisch en innovatief te spelen. Zijn set gaat alle kanten op; van hiphop tot techno tot schijven die niet in een hoekje te plaatsen zijn. In volle jungle neemt de Britse Shy One de decks over.
@ CPU – Joost Van Hoey
Wij gaan een kijkje nemen om de hoek. Normaalgezien zou Blawan een liveset spelen op Hovering Caress Amère-podium. De Brit had blijkbaar forfait gegeven en ineens stonden we te dansen op de beukende ritmes van GiGi FM. De Franse intergalactische zeemeermin, (zo noemt ze zich graag), misstaat niet in deze hal. De zaal wordt voor de gemakkelijkheid de walvis genoemd door het festivalpubliek. Aan het plafond lijkt een walvissenskelet te hangen. De beelden voor deze installatie maakt kunstenaar Laure Prouvost met het afval dat ze vond op de site. Tijdens de set beweegt de buik van de walvis, alsof die ademt, het afval dat in de binnenkant van de balein hangt, danst mee op de wind en de stijgende hitte van de dansende mensenmassa.
Na onverwachte zonnestralen valt de avond en bezoeken we de Tropo Friso (aka het hoofdpodium). Elkka is er aan het draaien. Ze draait een heerlijke mix van elektronische muziek die doet denken aan Four Tet en Floating Points. Eindigen doet ze verrassend met Mavin Gaye’s “Ain’t No Mountain High Enough”, het zorgt voor een collectief meebrulmoment. De decks worden naar rechts verrold en Midland neemt over. Hij opent met “Crazy Things” van Tems. De toon is gezet, een zwoele vibe rolt zich uit in de enorme hangar. Verschillende niveaus zijn toegankelijk in de zaal van beton en staal: je kunt een trap opklimmen en de menigte zien krioelen op de dansvloer, zwierig dwalen tussen de in elkaar verstrengelde trappen en verdiepingen. Je voelt je nooit onderdrukt door een enorme menigte. Dit is de magie van de Horst: een groot en scherp feest weten neer te zetten en de ruimte op een ‘leefbare’ manier monopoliseren, zonder de festivalganger ooit te verstikken.
@ CPU – Joost Van Hoey
Even later begint Le Motel aan zijn set in de Rotunda. De producer die zijn pluimen verdiende bij Roméo Elvis is geheel zijn eigen weg gegaan. Zijn hiphop sound is nooit ver weg, maar tijdens zijn set verkent hij meer en meer het wijdere muzikale spectrum. De Rotunda is een uniek podium. Het publiek danst als het ware in een put. Wanneer iemand in het midden van de cirkel een toorts aansteekt, is de kampvuurallegorie het sterkst. Opeens is de wemelende menigte één, als een collectief wordt hier gedanst met elkaar.
Ergens speelt DVS1, de technolegende van Minneapolis. Maar wij hebben ondertussen al genoeg techno gehoord dit weekend. Eindigen doen we met Mala op de Bodies in Alliance stage. Hij draait een set van puur goud, vol nostalgie en massieve bangers. Het is een set die we nog niet gehoord hebben. Van dub tot reggae tot jungle tot de vuilste dubstep. Het passeert allemaal de revue. De Brit weet het publiek onder de torens tot extase toe te beroeren. Op het eind weet iedereen het: Horst, we’ll be forever lovin’ Jah.
Drie dagen Horst bleken een buitengewoon geslaagde operatie. Waar je je ook bevond, over alles was nagedacht, elke detail van de muziek tot de kunst paste in het totaalplaatje. Elke performer of kunstenaar had zijn plaats op de affiche verdiend. In een festivallandschap verzadigd van nauwelijks doordachte kunstprogrammering, onderscheidt Horst zich als een evenement waar muziek en kunst elkaar aanvullen, in plaats van afleiden.
