Horst (Festivaldag 2): Een daad van activisme

Horst profileert zich als zijnde meer dan louter een muziekfestival, en gelijk hebben ze. Op het post-apocalyptische terrein is er plaats voor installatiekunst, workshops en meditatie en dat alles tussen een zeer aangenaam publiek. Hieronder een bloemlezing van dag twee:

Alvorens ons over te geven aan de muziek trekken we op ontdekkingstocht door de Asiat-site. Overal op de voormalige legerkazerne – achter een struik, in een vervallen barak… – zijn kunstwerken verstopt. In samenwerking met het Brusselse Centre Pompidou werden diverse Brusselse en Belgische kunstenaars opgetrommeld om ten toon te stellen op het festival. Als werktitel is The Act of Breeding gekozen, gebaseerd op het gedicht van Sony Labou Tansi. Neergepend in de jaren zeventig, in de woelige jaren na de onafhankelijkheid, schrijft Tansi over ademhalen. Hij schrijft hoe een simpele actie als ademhalen een daad van activisme kan zijn. Daarnaast alludeert de titel op de schreeuw die uitgaat van Congolezen, die hiermee willen aantonen dat zij mee het land bepalen.

Een mooi voorbeeld van dit thema is de installatie van mountaincutters. In een van de voormalige werkstations vertrekt een langgerekte glazen adem uit een ventiel. De glazen buizen werden vervaardigd door glas rechtstreeks in een uitgegraven putten aarde te blazen. Elk segment weerspiegeld de adem van een persoon; opeenvolgend en verbonden vormen ze een collectieve adem, als een opgegraven schat.

Zo vinden we een tiental installaties op Horst. Elk met hun eigen visie op The Act of Breeding. Er is duidelijk zeer hard nagedacht over de setting van het festival. Muziek is nog steeds de hoofdzaak van het festival, maar de kunst en architectuur zijn een evenwaardig element in de beleving. Waar sommige festivals hier en daar een kunstinstelling neerzetten, staan die bij Horst er niet zomaar. Alles is geïntegreerd in een geheel.

Na onze kunstige omzwervingen belanden we in de Rotunda. Daar nemen de koningen van FOR ALL QUEENS! de decks drieënhalf uur over. De organisatie is de vertegenwoordiger van de ballroomgemeenschap in Brussel. De hedendaagse ballroom culture ontstond in New York. Daar kwam een jong en queer Afro-Amerikaans publiek samen in danszalen om er zich in al hun diversiteit uit te drukken. Vandaag is het genre veel groter dan dat, maar behoudt het zijn karakteristieken. Het is bij uitstek een manier voor non-heteronormatieve personen van de Suhsaharaanse diaspora om zichzelf te uiten.

Het is een privilege dit te mogen aanschouwen in de Rotunda. Langs twee kanten van de put worden we audiovisueel bestookt. Achter de dj-booth worden de hardste ballroombangers op het krioelende publiek losgelaten. Langs een andere kant wordt de put opgejut door een MC en queerdansers/-essen. Het is een heet en maf feest. Telkens wanneer de bassen door de speakers knallen vervalt de Rotunda in een uitzinnig dansen. FOR ALL QUEENS! brengt een krachtige boodschap, die op Horst niet in dovemansoren valt.

Na al dat queergeweld begeven we ons naar de Moon Ra-stage. Het podium is ontworpen door de Zwitserse architect Leopold Bachini. Het lijkt op een grote tipi, met een groot rond dak. Dat dak kan geroteerd worden, zodat de maan perfect zou kunnen binnenvallen. Zo laat was het echter nog niet. Gedurende het hele festival wordt het podium gecureerd door de Brusselse radio Kiosk. Luisteraars thuis kunnen dus alle sets integraal volgen op sociale media. Wanneer wij arriveren begint Aroh aan zijn set. Een gemoedelijke dubsfeer verandert, zonder dat we het opmerken in een acid-dansfeest.

Na een uur hard knallen, zoeken we rustigere oorden op in de Bodies In Alliance. Daar is DJ Fett Burger zijn zwoele house op het publiek aan het afvuren. Dat danst gretig in de schaduw van de koeltorens van de energiecentrale van Vilvoorde. De Noor doet tegelijk denken aan zijn getalenteerde landgenoten Todd Terje en Lindstrøm en aan house/hiphoplegenden als KAYTRANADA. Op deze vrolijke mix van stijlen is het heerlijk dansen. Over het algemeen is de muziek op Bodies in Alliance de meest toegankelijke. Soms is dat eens nodig na een halve dag bevreemdende tonen en verhakselde ritmes.

Toch willen we op het eind nog eens het bevreemdende opzoeken. Op het Turning Circles podium is upsammy aan het draaien. De Amsterdamse draait, op zijn zachtst uitgedrukt, rare muziek. Op haar muziek is het moeilijk dansen, maar dat heeft ze graag. In interviews vertelt ze dat ze een dj-set pas geslaagd vindt wanneer ze mensen raar heeft zien dansen. Wij wagen ons aan enkele pogingen.

Op Turning Circles kan de muziek echter ook op een andere manier beleefd worden. Overal in de hal liggen grote zitzakken. Mensen kunnen er gaan liggen en zo de muziek helemaal in zich opnemen, zonder iets anders te doen dan te luisteren. De laatste minuten van de tweede dag van Horst brengen we zo door. Helemaal verdwenen in de muziek, met de bassen die ons liggende lijf doen vibreren.