Horst (Festivaldag 1): Keuzestress om duimen en vingers bij af te likken

Het afgelopen decennium heeft Horst Arts & Music Festival zich gevestigd als een van de belangrijkste elektronische muziekfestivals van België. Het vindt voor de derde maal plaats op het Asiat-terrein, een voormalig militair domein in Vilvoorde. Terwijl we de kazerne betreden, groeten de twee enorme koeltorens ons op de postindustriële site. Tussen al die verlaten pakhuizen, gebouwen en dansvloeren, omringd door struiken, spontane bomen en planten, staan drie dagen feest gepland. Horst is niet zomaar een muziekfestival, maar is een mix van muziek, architectuur en kunst. Wij namen de eerste dag een kijkje!

Bij Horst staat activisme centraal. Dat uit zich in de muziek, maar vooral in de kunst die op de site terug te vinden is. Overal op het terrein zijn grote en kleine kunstwerken en performances te vinden. Jonge en activistische kunstenaars worden er aangemoedigd hun kunnen ten toon te stellen. Ook de line-up heeft iets activistisch. Ze biedt een caleidoscopische blik op elektronische muziek. De artiesten representeren een amalgaan aan geluiden en vibes. Er speelden enkele grote namen zoals Palms Trax en Freddy K, maar vooral veel minder bekende, maar niet minder begaafde artiesten, die met artistieke integriteit aan hun carrière hebben gewerkt. Elk podiumontwerp moet een bepaalde sfeer creëren die dansen mogelijk maakt, en waarin je jezelf kan verliezen in het moment omringd door gelijkgestemden.

Dit jaar staat staat alles in het thema van The Act of Breeding. Curator Evelyn Simons en gastcurator Sorana Munsya lieten zich hiervoor inspireren door het gedicht l’acte de respirer van de Congolese dichter Sony Labou Tansi. Neergepend in de jaren zeventig, in de woelige jaren na de onafhankelijkheid, schrijft Tansi over ademhalen. Hij schrijft hoe een simpele actie als ademhalen activistisch kan zijn. Hij beschrijft hoe in een postkoloniale en dictatoriale omgeving mensen en bevolkingsgroepen hun recht op ademhalen moeten opeisen, voor hun plaats in de samenleving moeten vechten.

Met die gedachte gingen de curatoren op zoek naar performers alle slag. Van beeldende kunstenaars tot cineasten, van architecten tot zelfs academici. Uiteraard blijft de belangrijkste bijzaak op Horst echter de muziek. Wanneer we de site betreden, begeven we ons meteen naar een hoekje van de Asiat. Verscholen, onder de imposante koeltorens bevindt zich jht Bodies in Allience-podium. Hier is DTM Funk het beste van zichzelf aan het geven. De Antwerpenaar zijn sound is makkelijker te herkennen dan te beschrijven. Drie elementen zijn telkens aanwezig: de groove, de soul en het ritme. Ideaal dus voor een namiddag dansplezier onder een ietwat verlegen zonnetje.

Het Bodies in Aliance-podium is ontworpen door de Italiaanse Marinelle Senatore. Het doet denken aan een oude kermis. Ook de naam van het podium liegt niet: hier kunnen mensen vrij van vooroordelen zijn wie ze zijn en genieten van elkaar en de muziek. Dat geldt overigens voor heel het festival, dat een zeer gemoedelijke en open sfeer kent. Over elk podium is zorgvuldig nagedacht. Even later begint Ziùr in de Rotunda. Er is niet veel volk – de muziek is nogal bevreemdend – en we kunnen zien hoe de stage is opgesteld. In een oude chemische afvalput zijn verschillende niveaus aangebracht, waarop mensen kunnen dansen. Langs weerszijden van de put staat een dj-booth.

De Amerikaan Ziùr draait geen muziek meer. Dit is pure post en deconstructie. De twintig mensen die gekomen zijn voor dit vreemde livespektakel, zoeken tevergeefs naar een ritme op te dansen en doen dan maar, zoals de post-moderne dans het voorschrijft, wat ze willen. Wie wel weet wat doen is Kiani Del Vale. De Puerto Ricaanse danseres uit Berlijn hangt als een slangenmens in de kaders van het podium. Met een bezeten blik tuurt ze door de zaal en laat zich opzwepen door de geknispelde geluiden. Op Horst moet niet alles zomaar behapbaar zijn.

Wanneer later voor Uniiqu3 de stage vol zou lopen, is het effect van setting van het podium pas goed te zien. Wanneer je in het midden van de put staat, lijk je omgeven door een zee van dansende mensen die om je heen krioelen. De dj is dan verdwenen en draait ergens ver boven je haar beste beats. De club queen bracht haar brick city club music naar Brussel. Even waanden we ons in een donkere club te New Jersey. Uniiqu3 haar mix van r&b-samples en Caraïbische ritmes is uitermate dansbaar; een ideale opwarmer voor de headliner van de dag.

Maar welke headliner te kiezen? Zoals op elk festival met meerdere podia, kunnen we op het eind niet kiezen tussen al de kwaliteit die zich achter de verscheidene draaitafels heeft gevestigd. Daarom besluiten we het op een zwerven te zetten. Als eerste nemen we een kijkje bij Freddy K. De technolegende uit de Italiaanse scene verblijdt het publiek met de donkerste beukers. Zoals het hoort zal hij geen twee uur afwijken van de hevige 135 bpm. Daarna gaan we naar de vertrouwde Rotunda, waar Teki Latex de set van zijn leven draait. De Franse rapper/dj/producer is curator van de Franse Boiler Room en weet als geen ander populaire en bevreemdende muziek te ‘blenden’. De man draait muziek die je op een gemiddelde Vlaamse fuif zou horen, maar steekt de nummers in een danig ongewoon jasje zodat ze een hele nieuwe beleving krijgen. Als laatste trekken we naar Bodies in Aliance waar Palms Trax draait. De Duitser begeleidt ons de nacht in met zijn groovy discobeats en doet ons nog het hardst dansen van de hele avond.

Vandaag zijn we weer op Horst. Daar lees je morgen alles over.