Wie had in 2005 Silent Alarm niet op repeat staan? Wij ieder geval wel. Vandaag de dag dreunt het debuutalbum van Bloc Party nog altijd na. Een hele generatie danste op bands als Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, The Libertines en dus ook Bloc Party. Anthems als “Banquet” en “Helicopter” vlogen ons om de oren en deden festivalweides veranderen in een zee van moshende mensen. Het succes van Silent Alarm wisten de Britten echter niet vast te houden en, zoals het altijd gaat bij succesvolle bands, ontstonden er na het debuut enigszins wat kreukels. De geniale drummer Matt Tong stapte uit de band in 2013 en twee jaar later gaf ook bassist Gordon Moakes er de brui aan. Het Bloc Party van 2005 was nergens meer te bekennen, want ook rest van de bandleden gaven hun leven naast het muzikant zijn meer aandacht. Frontman Kele Okereke werd vader en zocht zijn heil in het maken van soloplaten.
De platen die volgden na Silent Alarm waren allemaal goede pogingen om dat magistrale debuutalbum te evenaren, maar dat lukte nergens echt heel erg goed. Toch lukt het met het nieuwe Alpha Games enigszins om het niveau te halen van de begindagen. Met een geheel nieuwe band zorgt het album voor het enthousiasme dat we hadden toen Bloc Party voor het eerst zijn neus aan het venster stak.
Alpha Games schuurt constant tegen het randje, en daar is de albumopener meteen een goed voorbeeld van. “Day Drinker” start met een roffel en geeft het startschot. Het nummer valt op door de snelle en vluchtige zang van Okereke in de coupletten, maar in de refreinen valt hij terug naar een meer poppy geluid. Je kunt goed horen dat de band op scherp staat. Vooral in de singles “Traps“, “Sex Magik” en “The Girls Are Fighting” laat Okereke het achterste van zijn tong zien. De energie van deze nummers werkt aanstekelijk. Vooral tijdens “Traps” en “Sex Magik” is de kans dat je stil blijft zitten vrij klein. Het grimmige “The Girls Are Fighting” zorgt dan juist weer voor een stukje melancholie. Al deze nummers voelen aan als anthems, die het erg goed zullen doen op de festivalweides komende zomer.
De altijd maatschappijkritische Okereke zag met lede ogen aan hoe zijn land veranderde tijdens de Brexit. Elke dag weer las hij in de krant de verhalen over Boris Johnson die de democratie deed verdwijnen in het Verenigde Koninkrijk. Die angst en boosheid zit diep gevestigd in Alpha Games. Zoals bij “Callum Is A Snake” waarin uitgezoomd wordt op het verraad van een vriend. Hier stoeit hij met drum-’n-bass in een nummer dat is doordrenkt met boosheid. “By Any Means Necessary” is een aanval op het hebben van succes, wat altijd een prijs kost. Het nummer heeft zijn moody kanten – zeker in de coupletten gromt Okereke – maar de refreinen zijn speels. “By Any Means Necessary” geeft Bloc Party 2.0 perfect weer: vol nieuwe aanstekelijke energie die af en toe van zich af gromt.
De twee beste nummers van Alpha Games herbergen zich in aan de onderkant van het album. “In Situ” en “If We Get Caught” zijn pareltjes in de dop. Vooral het postpunkachtige van “In Situ” jaagt ons op de kast; het knalt van begin tot eind en bevat een zeer aanstekelijk refrein. Op “If We Get Caught” wordt het gas dan weer terug genomen, maar het is een zeer fijn liedje dat productioneel erg goed in elkaar zit. De puzzelstukjes die Okereke bij elkaar heeft gezocht, komen samen op dit nummer. Vooral de achtergrondstukjes van drumster Louise Bartle maken veel goed.
Alpha Games is de geslaagde terugkeer van een band die eigenlijk een beetje vervloekt is door een legendarisch debuutalbum. Zo zullen ze nooit meer dat niveau halen, en dat is ook niet erg. Met Alpha Games heeft Bloc Party weer eens album gemaakt dat van voor naar achter goed in elkaar zit: het zoekt elke keer dat rauwige randje op, maar nooit te veel.
Op 12 mei speelt Bloc Party in het Koninklijk Circus.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.