Les Nuits Botanique begon er op 27 april 2022 eindelijk aan met een knal. Op die dag was er voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst, in iedere zaal van de Botanique een concert. Zo ook in het Museum van de Botanique dat voor deze editie weer een podium krijgt en de iets gezelligere optredens van Les Nuits herbergt. Zo ook dat van caroline, de band uit Londen bracht begin dit jaar zijn debuutplaat uit dat vol stond met experimentele indie en slowcore die alle grenzen opzocht. En dus waren we benieuwd hoe dit achttal dat live zou vertalen, het resultaat was intens en vooral zeer indrukwekkend.
Openen mocht Mabe Fratti uit Mexico. De zangeres en celliste bracht een driekoppige band mee waarvan Concepcion Huerta het meest bleef hangen. Dit vooral door haar zweverige soundscapes die een dreigende toon zetten onder de experimentele klanken die uit de muziek kwamen. Een afwisseling tussen noisy gitaardeuntjes, zware celloklanken en vooral bezwering waren ons ding. Het viel op dat vooral de iets hardere songs ons helemaal omverbliezen, terwijl de nummers waarbij de elektronica centraler stond, ons minder boeiden. Al bij al dus wel geslaagd en gelaagd, al kan er volgende keer misschien een kwartier af om te blijven boeien.
Met zijn acht staan ze op het podium bij caroline, allemaal mooi naar elkaar gedraaid. Aan de linkerkant zien we twee violisten, iemand die meerdere blaasinstrumenten bespeeld, een gitarist en een percussionist. Aan de rechterkant een bassist en nog een gitarist met in het midden een drumtoestel dat alles aan elkaar lijmt. Hierdoor zit de wisselwerking tussen alle bandleden als maïzena in elkaar. Ze moeten maar een blik geven naar de overkant en iedereen weet wat er gebeurt. Op die manier kruipt er ook verrassend veel intensiteit en kracht in de show. Een stil moment is nooit onaangenaam, omdat het ons meeneemt naar een plaats waar je met je gedachten alleen kan zijn.
De twee violisten geven het begin van de set kleur. Ze bezorgen ons rillingen, maar dan op een goeie manier want van zodra ze beginnen met sfeer scheppen op die instrumenten zit je vol overgave te kijken naar wat er gebracht wordt. Daarna volgt de gitaar erbij en komt ook de drumpartij in het geheel. Op die manier bouwt caroline iedere song op. Er begint een klein instrument met wat vreemde dingen te doen en langzaamaan komen er meer instrumenten in het geheel om uiteindelijk tot een episch en soms verwarrend geheel te gaan. Ook de omgekeerde beweging wordt gemaakt, want eens de climax bereikt is, gaat de band terug heel klein aan het werk om zo tot in de puntjes en vooral in de intimiteit te eindigen.
Na het einde van iedere song is er op die manier ook altijd een lichte aarzeling bij het publiek om te klappen. Niet omdat de band het niet verbazingwekkend goed brengt, maar vooral omdat je even moet bekomen. Het is namelijk zo dat ieder nummer heel veel aandacht vraagt van het publiek. Je moet de concentratie er altijd bijhouden omdat er telkens iets anders valt te gebeuren in de set. Bij “IWR” is dat bijvoorbeeld een betovering aan de hand van samenzang die tamelijk mysterieus, maar vooral hoopgevend is. Iedere muzikant staat op een afstand van zijn microfoon en creëert op die manier een heel desolate, maar tegelijk warme sfeer. Het is prachtig en je zou er al snel tranen van in je ogen kunnen krijgen.
Want dat is ook wat de muziek van caroline doet, het neemt je mee naar het diepste van je ziel. Je vraagt je af wat je ooit verkeerd deed in je leven, wat beter kon, hoe het nu allemaal gaat en waarom je hier nu beland bent. Die reden is er vooral omdat de overgave en kracht die in de muziek van caroline kruipt, je al die vragen laat stellen en vooral overtuiging geeft in je mijmering. Hierdoor kan je ook hoop krijgen en nadien beter met het leven verder gaan, of net eens alles loslaten en gewoon de emoties de vrije loop laten.
Het is ook verrassend om te zien hoe sterk iedere muzikant individueel is. Als je een basgitaar bespeelt, kan je ook een trompet bespelen. Als je een drum bespeelt, kan je ook gitaar spelen. Die talenten tonen ze dan ook allemaal, zo staat bij “Skydiving onto the library roof” een trompet centraal en horen we bij “Natural Death” een dwarsfluit. Hoogtepunt is misschien wel “BRJ” dat akoestisch begint om dan helemaal open te breken en uiteindelijk terug akoestisch te eindigen.
Het toont aan dat de band op die manier alles kan implementeren in zijn muziek en toch telkens de zachtheid van het leven in het achterhoofd houdt. Met zeven nummers op de setlist, krijg je niet veel, maar er werd wel telkens ruimte gegeven aan iedere song om zich te ontplooien. Hierdoor is caroline live een echte beleving, eentje die je op de best mogelijk manier beleeft alleen of met een braaf publiek zoals in de Botanique. Iedereen luisterde vol aandacht en ging nadien met een voldaan en vooral hernieuwde ziel naar huis.
Setlist:
Dark blue
IWR
Natural Death
Skydiving onto the library roof
Engine (eavesdropping)
BRJ
Good morning (red)
