©CPU – Joost Van Hoey (archief)
Dat Gent net zoals andere grootsteden een broeihaard is aan buitensporig talent, vereist amper of geen opzoekingswerk. Het wordt daarentegen pas interessant wanneer scenes zich vermengen die op papier muziekpuristen doen huiveren. Van de afgelopen vier jaar werd PAARD. ongetwijfeld het beste Gents exportproduct. Wat eerst begon als een ludiek experiment voor het geprinte magazine 35-45 werd op slag een van de meest opwindende liveacts. Toen ze nog enkel instrumentaal speelden, schoten woorden tekort voor de magie die Wim Segers (vibrafoon), Sigfried Burroughs (drum) en Owen Perry Weston (bas) onderling opriepen. Gemakshalve wordt hun universum gecatalogeerd onder experimentele jazz waar ook STUFF. en Dans Dans een beetje rondzweven.
Na een rits liveshows bleef een officiële release niet uit. Toen W.E.R.F. Records ZALM (2020) vastklikte aan het zadel verliet PAARD. voorzichtig zijn stal om buiten Gent zijn sporen te gaan verdienen. Zodoende kreeg de groep meer en meer gestalte, waardoor een debuutalbum een verrijking zou zijn voor het Belgische muzieklandschap. Wim, Sigfried en Owen serveerden op danki (2021) een verdomd straffe cocktail, waarin ze alle grave subculturen uit de nineties een hedendaagse interpretatie gaven. Dankzij de polyvalentie van de Ancienne Belgique kon PAARD. vorig najaar dan toch zijn tien gloednieuwe manen laten schudden voor een zittend publiek. Wij zagen het trio toch liever in zijn thuisstad staand de boel opjagen, en trokken daarvoor naar ons ‘favoriete oord van verderf’.
CPU – Joost Van Hoey (archief)
Voor een doordeweekse avond was de Charlatan aangenaam goed gevuld en dat leek niet alleen ons, maar ook PAARD. enorm te plezieren. Dat deze show al op voorhand een gewonnen match zou zijn, stond in de sterren geschreven. Niettemin belette dat de drie geschoolde muzikanten om hun experimentele virtuositeit te laten botvieren. De aftrap werd gegeven met het flirterige “Dentiste Virtuose”, maar bleek achteraf de soundcheck te zijn. Het vierde groepslid of eerder dé mascotte van PAARD. viel immers nergens te bespeuren. Pas wanneer Wim het plastiek paardje vanachter de coulissen haalde, bovenaan de drums knoopte en opwond, was de kudde voltallig. ‘Ik denk dat we klaar zijn om te beginnen’, werd ons nog vlug toegefluisterd.
De gedempte geluiden die Wim uit zijn vibrafoon tokkelde, gonsden loungy door op “Slipstream”. Vanuit een verhoogde driehoeksformatie ontging het de bandleden niet hoezeer er vooraan werd gedanst op hun buitenaards klankenspel. Wim of Siegfried hoefden maar hun percussiestokjes kort in de lucht houden of er kwam een spontaan applaus. In welke mate dat de sound van PAARD. verwant is aan 20ste-eeuwse jazzmuziek laten we liever over aan musicologen. Dat terzijde viel het sterk op dat de jongens elkaar strak in de gaten hielden en zo hun tracks er niet rap-rap doorjoegen. Ze speelden daarentegen op hun gevoel voor ritme en timbre. Die instinctieve aanpak viel ook in de smaak bij het publiek, want vooraan leken niemand zijn gedachten af te dwalen naar zijn/haar smartphone of de tapkraan. Zélfs de streep klassieke muziek van “DVO” veroorzaakte geen aandachtspanne waardoor de track de vaart er niet uithaalde.
CPU – Joost Van Hoey (archief)
Mettertijd werd het zo klaar als een klontje dat er bij de groove van PAARD. geen speld tussen te krijgen was. Owen kletterde zodanig hard op zijn bassnaren dat hij verschillende keren het ‘duel’ aanging met Siegfrieds heftig drumspel. Door wat extra tegengewicht te bieden, ontpopte hij zich met zijn rapskills tot een lokale Haile Selassie die liefdevol de blijde boodschap predikte. Zijn ‘I like us‘-parlando mocht tijdens deze internationale feestdag (kuch) rekenen op veel bijval. Ook zonder hallucinerende middelen lieten we onze heupen wiegen op de eindeloze stroom aan funky baslijnen en vibrafroonriedels. Bij “Aktoof” gaf de groep ons een blik in de diepte van z’n eigen muzikale jungle. Owen nam met zijn basgitaar opnieuw het voortouw, en zoals een rasechte Rebel Without A Pause spitte Wim de ene bar na de andere.
Wanneer de ronkende basriff van “Cluster” door de PA knalde, kregen we de indruk dat we aan het luisteren waren naar een groovemetalband. Hierbij een welgemeende proficiat aan de geluidstechnici want elke noot klonk loepzuiver. Dat lijkt bij PAARD. geen sinecure. Eenmaal Wim elke lat terug een pedagogisch verantwoorde tik gaf, begaven we ons terug in de manege waar het heerlijk dansen was. “Bembe” zette andermaal de toon voor een zwoele zomeravond die eindeloos leek te zijn. “2020 Rainbow Problems” liet als toegift iedereen nog eens goed van de grond gaan waardoor de vonken er uiteraard vanaf vlogen. Zodra de laatste noten lichtjes ruisten, kwamen we terug tot ons positieven. Met bakken speelervaring in de Gentse scene wist PAARD. kortom alle toeschouwers voor zijn kar te spannen. Daarbij konden we ons niet van de gedachte ontdoen hoever deze gangmakers het zouden schoppen in het buitenland. De vibe die de groepsleden uitstraalden, past immers binnen het imago van pakweg Primavera Sound of Best Kept Secret.
Woensdag 11 mei draaft PAARD. rondjes in Het Bos te Antwerpen.
