© CPU – Nathan Dobbelaere
‘Hey jongens, wat willen jullie eigenlijk horen?’ Voor hij aan zijn derde nummer van de avond begint, peilt de Australische singer-songwriter Jordan Rakei even naar de wensen van zijn publiek, alsof hij nog een dik uur verzoeknummertjes gaat spelen. Het is die kenmerkende zondagskindsfeer die Rakei zo typeert. Want verder dan dat blijkt hij bitter moeilijk te categoriseren. Rakei groeide op in Nieuw-Zeeland, maar verblijft sinds 2015 na een tussenstop in Australië voornamelijk in zijn stekje in Londen. Zo was zijn muziek die hij vooral in het begin van zijn carrière maakte een mix tussen een lossere ongedwongen Nieuw-Zeelandse stijl en een strakkere, afgelijnde serieuze Londense invloed, met daarop een toefje Engelse undergroundjazz.
Die mix is vooral te horen op Rakei’s debuutalbum Cloak. Zelf zegt hij daarover dat de A-kant vooral die zwarte, strakke, afgewerkte Britse stijl is die hij oppikte in de Londense underground, en het B-kantje al heel wat frivoler en losbandiger wordt. In zijn volgende drie albums – Walflower (2017), Origin (2019) en What we Call Life (2021) – werkt Rakei vooral zijn eigen stijl uit, waar niet echt een etiket op te plakken valt, maar tussen jazz, soul, experimentele pop, hiphop en een vleugje rock past. Een stijl die hij in de Ancienne Belgique tot zijn volle recht liet komen.
De jonge Britse zangeres Olivia Dean mocht het voorprogramma verzorgen en deed dat met verve zonder al te veel poespas. Dean is een popartieste pur sang, zo eentje waarbij midden in de set al eens een emotionele ballade als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn durft komen, om zo heel het ritme te breken. Bij momenten leek het alsof er een Disneysoundtrack werd afgespeeld, compleet met een onwennige, maar desondanks vrijgevochten Disneyprinses op de voorgrond. Haar set was er op een klein halfuur doorgeduwd, maar ze heeft zeker het potentieel om een volwaardige avond te vullen.
Een halfuurtje nerveuze pauze later kwam de hoofdact opdagen: Jordan Rakei. Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het niet van de bovenste plank was wat de Nieuw-Zeelander op het podium liet zien. Zo voelden zeker de eerste twee nummers – “What we Call Life” en “Family”, beide uit zijn laatste album – aan als een pure routineklus. Zijn vier bandleden waren eerder deel van een heel statisch decor en samen boomden ze zonder enige emotie door het repertoire. De vrees begon te borrelen dat Rakei gewoon zijn laatste album ging afhaspelen en er vervolgens de brui aan ging geven.
Het was dan ook een verademing toen de Nieuw-Zeelander voor het derde nummer even bij het publiek polste wat zij wilden horen. Even ging het keurslijf uit, viel de barrière om. Helaas: een blik op de setlist leert ons dat ook dit ongedwongen moment volledig in scene is gezet. Het was tekenend voor de avond in de Ancienne Belgique: ‘Just another day at the office’. Diezelfde eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat de muziek van Rakei de bijzondere gave heeft eenieder mee te sleuren in een bijzonder dromerige warme en relaxte ervaring. Rakei zelf kan dan weer die muziek heel organisch van onder zijn vingers laten stromen.
Het duurt een dik halfuur vooraleer we Rakei een beetje uit zijn schulp weten komen en zelfs lichtjes zien genieten van zijn eigen muziek. Het enige probleem zijn dan de babbeltjes tussendoor, die slechts een deel van het publiek weet te appreciëren. Er is geen volksmenner aan de man verloren gegaan. Wanneer Rakei een van zijn nieuwste nummers begint te spelen, “Bruises”, komt ook de zaal zachtjesaan los. Het tweede deel van Rakei’s optreden breekt dan aan.
Dat tweede deel begint met de eerste verplaatsing van de Nieuw-Zeelander van de avond: hij schoof een metertje naar links om een gitaar te nemen. “Bruises” is namelijk een reggaenummer, afgewerkt met een laagje van Rakei’s huisstijl natuurlijk. Het resultaat lijkt bij momenten een goedkope imitatie, maar het schudt wel de beentjes los. De bal gaat aan het rollen en stopt daar niet meer mee tot de laatste noot van het tweede bisnummer uit de boxen galmt. Het gaspedaal gaat pas helemaal plat wanneer Rakei een nummertje uit de oude doos brengt: “Add the Bassline”. Het wordt een experimenteler samenspel tussen Rakei en zijn bandleden, die zorgen voor een fenomenale opbouw naar een pover hoogtepunt van de avond. Om dan, net als Olivia Dean eerder, het ritme weer helemaal om te gooien met een sobere, doch strakke versie van “Send My Love”. Och, het kan er nog mee door.
Over het algemeen kunnen we kort zijn. Rakei’s stem mag dan wel de grote ster zijn wanneer je zijn muziek digitaal beluistert, live mist hij te weinig volume en timbre om een volle zaal te begeesteren. Zijn stem is vaker wel dan niet een vertragende factor, zowel zingend als sprekend. Ook de zaal lijkt lang te wachten op wat we soms bij Rakei missen: dat ene moment dat hij de teugels laat vieren. Ook al staan de drums en de percussie achter hem te briesen als een bende wilde paarden, toch houdt hun temmer hen in toom. Het eerste bisnummer van de avond – “Clouds” – komt dan nog het dichtst in de buurt van een ontknopping waarbij hij even alle voorzichtigheid en strakke opbouw overboord gooit. Het volstaat echter niet om nog echt te overtuigen.
Rakei barst van het muzikale talent, daar mag geen twijfel over bestaan. Zijn muziek is organisch en klopt gewoon als een bus. Helaas lukt het hem niet al die kwaliteiten ten volle te brengen en daarbovenop een publiek van naaldje tot draadje te begeesteren. De oorzaak ligt misschien in het feit dat zijn stem gewoon te licht is om op een podium te passen, en veel beter tot zijn recht komt in een geluidsdichte studio. Wat niet wegneemt dat we hem graag nog wel eens willen horen op Belgische bodem, eventueel in een andere setting. Wanneer dat zal zijn, is nog niet bekend.
Setlist:
What We Call Life
Family
Say Something
Wind Parade
Alright
Bruises
Eye To Eye
Unguarded
Borderline/Tawo
Add The Bassline
Send My Love
The Flood
120bpm Medley
Clouds
Minds Eye
