Nothing But Thieves @ Ancienne Belgique (AB): Toegankelijk energiebommetje

Je had het misschien al gemerkt, maar de afgelopen dagen vertoefden de mannen van Nothing But Thieves binnen onze landsgrenzen. Nadat de Britten dinsdagavond een uitverkochte De Roma voor hun neus kregen, was gisteren een tot de nok gevulde Ancienne Belgique aan de beurt. Dat de band zo’n trouwe fanbase heeft opgebouwd, is op zich dan ook geen verrassing te noemen. Sinds hun debuutplaat worden ze al ‘de headliner van de toekomst’ genoemd, wat zeker te begrijpen valt. Conor Mason en zijn kompanen vonden dan ook de ideale manier om rock toegankelijker dan ooit te laten overkomen, waardoor ze zowel jong als oud kunnen bekoren. Het is ondertussen wel al dik anderhalf jaar geleden sinds derde langspeler Moral Panic uitkwam, maar die plaat live voorstellen lukte vooralsnog niet. Na veel uitstellen en vooruitschuiven was deze week dus ons land aan de beurt en we zouden het geweten hebben.

Nog voor de hoofdact het podium bewandelde, was het eerst de beurt aan Kid Kapichi. De jonge Britten kunnen vooralsnog niet op een gigantische naambekendheid rekenen, maar niemand minder dan Liam Gallagher benoemde de jongens al tot een van zijn favoriete nieuwe bands. Er was dus een lat, maar het lukte de band gelukkig wel om die te halen. Het publiek had er duidelijk gigantisch veel zin in, waardoor het halfuur voorbij vloog. Samen met de gitarist, zorgde frontman Jack Wilson voor een fijne dynamiek, waardoor de AB in een mum van tijd uit hun handen at. Het was niet meteen het beste wat we ooit zagen, maar de muziek – die we het best kunnen omschrijven als een ruigere versie van De Staat – bleek de perfecte opwarmer voor wat een leuke avond werd. En echte rock, die hoeft ook niet te gepolijst te klinken.

Zoals gezegd had de Ancienne Belgique er gigantisch veel zin in, waardoor er al minutenlang voor het concert effectief begon een gezonde spanning doorheen de zaal hing. Toen de mannen dan zonder al te veel poespas “Futureproof” op ons afvuurden, was het hek dan ook snel van de dam. Conor hoefde de refreinen zelfs niet eens voor zich te nemen, want zowat elke keel scandeerde ze woord voor woord mee. De vlam zat met andere woorden meteen in de pan, want ook het daaropvolgende “Real Love Song” zorgde voor euforie. Het is niet simpel om met iets dat eigenlijk ‘slechts’ een grootse rockballad is, een publiek zo mee te krijgen. Dat heeft natuurlijk veel te maken met het krachtige stemgeluid van de, toch wel tengere, frontman. Na zijn stemoperatie van een tijdje geleden, haalt hij die hoge noten klaarblijkelijk een pak makkelijker dan voordien.

Toen er met “I Was Just A Kid” een stevigere gitaarrif door de speakers knalde, zagen we zelfs al een voorzichtige moshpit opdoemen. Je voelde aan alles dat de elektriciteit die al sinds de eerste minuut in de lucht hing, stilletjes aan opbouwde naar een gigantische ontploffing. Meezingers als “Trip Switch” en “Sorry” zorgden ervoor dat dat gevoel alsmaar intenser werd, want zo zorgde die laatste bijvoorbeeld zelfs voor een springend publiek. Best wel opvallend als je de rustige aard van het nummer kent. De set stak met andere woorden strak in elkaar, waardoor Nothing But Thieves eigenlijk gigantisch weinig verkeerd kon doen voor het publiek. Het uiterlijk van de mannen mag dan wel een hoger rock-‘n-rollgehalte hebben dan hun muziek, het kon ons eigenlijk geen moer schelen, want dit was zowel sterk als plezant.

Na een ietwat gezapige – en misschien zelfs overbodige – jamsessie, leken we dan eindelijk in het heetst van de strijd terecht te komen. “Forever & Ever More” zorgde voor een mix van stevige riffs en middelgrote moshpits, maar die flow werd eigenlijk wat abrupt gebroken door tragere nummers als “Miracle, Baby” en het rustige “Graveyard Whistling”. Dat de mannen meteen na dat nummer – we waren ongeveer drie kwartier ver in de set – het podium verlieten, voelde daarom ook wat bevreemdend aan.

Dat bleek uiteindelijk slechts stilte voor de storm, want niet veel later jaagde de band het energiepijl alweer terug de hoogte in met “Unperson”. Dat zorgde er bijgevolg wederom voor dat de AB veranderde in een grote moshpit, die met “Phobia” nog een indrukwekkend vervolgstuk kreeg. Het gaspedaal werd tot dan toe echter nooit lang echt diep ingedrukt, want met een akoestische versie van “Particles” ging de intensiviteit alweer wat liggen. Dat betekende daarom niet dat de sfeer ook wegzakte, want de zaal zong nog steeds elk woord luidkeels mee.

De sfeer zat dus meer dan goed, zeker toen Conor zich afvroeg of ‘everybody crazy ging’. Dat werd vanzelfsprekend onthaald op luid gejuich, waar de band dan weer op antwoordde met snoeiharde gitaren. Nothing But Thieves had op dat moment elke aanwezige ziel volledig in zijn greep, waardoor de avond eigenlijk gewoon ontaarde in een groot meezingfeest vol moshpits en gespring. Afsluiter “Amsterdam” deed daar nog een schepje bovenop, waardoor het leek alsof de Nederlandse hoofdstad zich zelfs een paar minuten in Brussel bevond. Bisnummers “I’m Not Made By Design” en “Impossible” trokken die lijn elk op hun eigen manier door. Waar de een uitblonk in zijn stevige riffs, zorgde de ander voor euforie met zijn grootsheid. Dat, en natuurlijk de snoeiharde vocale uithalen van Conor als lekkere afkruiding.

Nothing But Thieves zette in de Ancienne Belgique dus de kroon op zijn Belgische veroveringstocht, al doet de band eigenlijk niets super gesofisticeerds. Voor je woedend naar de reactiemogelijkheid opzoek gaat, geven we graag even duiding. Wat de Britten ons gisteren voorschotelden, was ijzersterk, de sfeer zat helemaal snor en we hebben ons ten zeerste geamuseerd. Wat we echter bedoelen is dat de band zijn status als ‘headliner van de toekomst’ helemaal heeft waargemaakt. In die zin, dat ze ons uiterst toegankelijke – en misschien zelfs ietwat commercieel klinkende – rock serveerde, die door zowat iedereen gesmaakt werd. Op die manier is Nothing But Thieves ook de perfecte instapband voor het rockgenre. En daar is helemaal niets mis mee, want de band is gewoon steengoed in wat ze doet.

In de Ancienne Belgique bewezen de mannen dat ze meer dan klaar zijn voor nog grotere zalen en festivalweides, makkelijk een kleine twee uur kunnen boeien en vooral een sterke set in elkaar kunnen boksen, die uiteindelijk tot grootse feestjes leidt. Nothing But Thieves mag dat niet de meest moeilijke muziek maken, de jongens zijn steengoed in wat ze doen, dat is de belangrijkste conclusie. En natuurlijk ook het feit dat we ons, samen met alle andere aanwezigen, nog eens zo goed hebben geamuseerd. Deze band is klaar voor de grote menigtes komende zomer, dat is nu wel duidelijk.

Komende zomer keert Nothing But Thieves nog eens terug naar ons land, voor een show op de Main Stage van het reeds uitverkochte Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Futureproof
Real Love Song
I Was Just A Kid
Trip Switch
Soda
Itch
Sorry
Interlude / Band Jam
Forever & Ever More
Miracle, Baby
Graveyard Whistling
Unperson
Phobia
Particles
Your Blood
Is Everybody Going Crazy?
Amsterdam