De voorzichtige folkpopliedjes waarmee Jess Wolfe en Holly Laessig, oftewel Lucius, aan het begin van hun carrière ten strijde trokken, maakten inmiddels plaats voor een kleurrijker palet. Een blik op het artwork van Second Nature verklapt al heel wat over de sfeer waarin de plaat gehuld is. De discopoprevival is duidelijk nog niet aan zijn einde toe, want ook dit duo trekt de dansbare kaart. Toch is er meer dan enkel dat te ontdekken op de compacte plaat, die ons in tien nummers naar een andere wereld transporteert.
Een voorzichtig opborrelend ritme zet de toon op titeltrack “Second Nature” waarna het nummer zich geleidelijk aan ontplooit tot een bijzonder catchy geheel. Het lijkt alsof we door een zwart gat vliegen en langs diverse flitsende neonlampen in een andere tijd en wereld terechtkomen. De toon is duidelijk gezet voor een zomers album, terwijl de hoge vocalen in het refrein dan weer een uitnodiging zijn tot uitzonderlijk valse karaokesessies. Kortom, een goed begin is het halve werk en dat hebben Wolfe en Laessig alvast begrepen. Met “Next To Normal“, dat eerder al als single verscheen, gaan ze nog even stevig door op die energie, waardoor de disco-invloeden er vingerdik op liggen.
De rollercoaster kan echter niet gedurende de volledige rit spannend blijven en dus last ook Lucius enkele rustpuntjes in op hun plaat. “The Man I’ll Never Find” is een breekbaar nummer waarop de hoofdrol weggelegd is voor de stemmen van Jess en Holly, begeleid door een pianomelodie. Op vocaal vlak maakt het duo minstens evenveel indruk, maar echt vernieuwend klinkt het geheel niet; en als we heel eerlijk zijn, is het misschien ook niet het meest memorabele deel van Second Nature. De zachtheid wordt doorgetrokken naar “Promises” dat duidelijk naast een aantal americana-geïnspireerde songs heeft gelegen. Bij momenten doet de track denken aan de begindagen van HAIM en dat vooral door de mooie harmonieën. De elektronische geluidjes mogen dan ietwat onverwachts het geheel binnendringen, het resultaat blijft een op-en-top comfortsong om ons doorheen de dag te slepen.
Bijna de helft van het album werd ons de afgelopen maanden al als single gepresenteerd, waardoor we bijzonder snel doorheen de plaat lijken te lopen. “LSD” weet alvast de aandacht te trekken door een ietwat expliciete titel, maar ook muzikaal krijgen we een boeiend geheel te horen. Een dansbare beat manifesteert zich al vanaf het prille begin van de song, maar moet duidelijk moeite doen om de aandacht te trekken van de twee zangeressen die het tempo ook in hun zanglijnen lichtjes opvoeren. Het liedje weet ons dan ook vooral te betoveren door de ietwat nostalgische sfeer, maar hallucineren zoals de titel doet vermoeden, doen we helaas niet.
Vooraleer “White Lies” zich als afsluiter profileert, krijgen we met “Tears In Revenge” een mooie conclusie van de plaat. Een toffe intro trekt de aandacht, waarna de estafettestaaf wordt doorgegeven aan de vocale partij die naar inmiddels goede gewoonte karakter aan de song geeft. Het voelt een beetje alsof we tegen de vroege uurtjes afscheid moeten nemen van de dansvloer en terug dienen te keren naar een realiteit waarin we niet altijd even graag leven. Emotioneel, maar met een sprankeltje hoop en licht aan het eind van de tunnel.
De singles die Lucius op de wereld afvuurde naar aanleiding van Second Nature waren misschien niet altijd even representatief voor de overkoepelende sound van de plaat, maar het geheel mag er wel zijn. Een warme, nostalgische sound kleurt de dag en brengt rust op momenten waarop we dat misschien nog wel het meest nodig hebben, zonder dat we ons daar zelf bewust van waren. Geen wereldschokkende plaat, maar een degelijke creatie die Lucius in al haar glorie toont, al weet je nooit hoe een album evolueert onder de tand des tijds.
Op zondag 25 september staat Lucius in het Grand Salon van de Botanique.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
