Skunk Anansie @ Lotto Arena: Harmonieuze samenkomst voor rebellen van twintig jaar geleden

Het is ondertussen van Anarchytecture (2016) geleden dat we een nieuw album te horen kregen van de band Skunk Anansie. Nadat ze een tijd niets meer van zich hebben laten horen, mede door het coronavirus, zijn ze terug van weggeweest. Begin dit jaar teasde ze hun nieuwe album met de twee goed verwelkomden singles: “Piggy” en “Can’t Take You Anywhere“. Bij het vieren van hun 25ste verjaardag lieten ze een live-album (25LIVE@25, 2019) op hun fans los, met al de lievelingshits van doorheen de jaren. De leden van Skunk Anansie hadden grootse tourprojecten die werden uitgesteld door het coronavirus, maar niet getreurd, want gisterenavond stonden ze weer in volle glorie op het podium van de Lotto Arena in Antwerpen.

Het mooie aan 25LIVE@25 is dat het een mengeling is van al de goede plaatjes die Skunk Anansie ooit op de wereld bracht. De laatste singles, “Piggy” en “Can’t Take You Anywhere” zijn beide de moeite waard, maar slagen er niet in om veel nieuwe fans te overtuigen. In de jaren ’90, bij het ontstaan van de band, was Skunk Anansie een ode aan anarchie en rebellie, doordat ze met hun vernieuwende identiteit, gevormd door een mix van genders, seksualiteiten en culturen, een plek gaven aan de marge van de samenleving. Nu is die wokeness even belangrijk, maar een alledaagser fenomeen. Bassist Cass zegt: ‘The more oppressive or fascist or repressive the regime is in the country, the more we bring out the opposing faction. We get the rebels because we are the rebels.’ De vraag is of mensen zich vandaag nog bewust genoeg zijn van de sluipende ongelijkheden die ze aankaarten in hun politieke nummers om fervente meezingers te zijn.

De Noord-Ierse band New Pagans kreeg de eer om het binnenstromende publiek te verwelkomen. Voor een groep die normaal concerten in pubs geeft, durfden ze zich wel te smijten op het grote podium van de Lotto Arena. De New Pagans klonk minder postpunk dan wat er beweerd werd, maar had wel een verfrissende postpunk-/indierockgeluid. De ruige instrumentale begeleiding werd in evenwicht gebracht door frontzangeres Lindsey Mcdougall. Zij slaagde erin de band een eigen sound te geven door poprefreintjes en soms politieke teksten, bijvoorbeeld over de positie van de vrouw en die van de Kerk in Noord-Ierland. New Pagans is het echter niet gewoon om zulke grote zalen te bezetten en dat merkte je. Ze slaagden er bijvoorbeeld niet in om de Lotto Arena te vullen met hun muziek, maar zorgden wel voor animatie tijdens het uitkijken naar het concert van de langverwachte hoofdact.

De zaal had zich ondertussen gevuld met een redelijk oude, alternatieve massa, waarvan iedereen al gemiddeld vier pintjes op heeft uit ongeduldigheid. Skunk Anansie werd lovend ontvangen wanneer de bandleden één voor één het podium betraden, met als laatste de frontzangeres Skin in een oversized, roze pak en met een Medusapruik. De groep begon zonder twijfel aan de publieksfavoriet “Yes It’s Fucking Political” en zo kreeg ze het publiek helemaal warm door een korte solo op het elektronische muziekinstrument, de theremin. In een mum van tijd stond iedereen te dansen op de eerste rij, en tot onze grote verbazing stonden zelfs de grijzere fans te springen alsof ze terug twintig jaar waren.

De sfeer en de samenhang tussen de muzikanten zat enorm goed, wat ervoor zorgde dat de algemene sfeer in de zaal gevuld werd met een vredevolle euforie. Mensen voelden zich collectief tien jaar jonger en schreeuwden als een groep harmonieuze rebellen de agressieve teksten mee. Wanneer “Weak” werd ingezet, haalden ze hun gsm boven om dit mooie moment vast te leggen. Een zee van handen droeg het nummer en Skins zuivere stem kwam volledig tot haar recht. Af en toe nam zij een gitaar vast of rolde er een trommel het podium op, maar omdat haar instrumentale solo’s zo kort en nietszeggend waren, in tegenstelling tot Cass, Ace en Mark hun instrumentale competenties, waren ze eigenlijk volledig overbodig.

“Can’t Take You Anywhere” werd iets minder enthousiast ontvangen. Het bleek duidelijk een minder gekende single, ondanks dat het een enorm catchy refrein heeft. Na dit nummer leek het alsof de band ook een groot deel van de zaal kwijt was. De mensen op de eerste rij blijven koppig hun wijsvingers naar de hemel richten, en na twee nummers wat statischer te zijn, was ook iedereen op de tribune terug op de been. Tevergeefs, want het was tijd voor een korte speech van Skin over de inhoud van het volgende nummer. Deze keer ging het over het ongeloof in anderen hun geloof. Maar Skin zou nog een aantal preken doen gisterenavond, zoals over de Brexit en over ‘people that look nice, but are ratchet inside’.

De impressionante skills van de muzikanten van Skunk Anansie kregen het publiek er terug bovenop en kondigden met volle overtuiging het begin aan van “Intellectualize My Blackness”; misschien wel het nummer dat gisterenavond het meest enthousiast werd ontvangen door het witte publiek. Spijtig genoeg moest er toen al afscheid worden genomen, want tegen het einde kreeg Skin veel last van haar stem. Met veel overtuiging kracht probeerde ze nog een stevige cover van “Highway To Hell” van AC/DC neer te zetten, maar deze werd na het eerste refrein al afgerond. Toch slaagde ze er in om het concert even sterk te eindigen als het begon.

Aan het gejuich te horen hadden mensen werkelijk een heuglijke avond gehad. Skin overmeesterde het publiek met een ruimtevullende stem en de cadans van de nummers bepaalde de hartslagen van de luisteraars. Drummer Mark zei: ‘Everything that is good that has come out of Skunk Anansie has come out of being a live band’, en wij beamen dit zonder twijfel. De vraag is of een nieuw album met een heruitgevonden sound hetzelfde effect heeft als oude bangers waar het publiek schaamteloos met meebrult. Wij maken het alleszins graag mee!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!