We hebben eigenlijk geen idee hoe keshi al die jaren van onze muzikale vangnetten wist te ontsnappen, maar we hebben hem nu toch eindelijk te pakken gekregen. De Amerikaan met Vietnamese roots leerde zichzelf gitaar spelen op zijn dertiende. Uiteraard was zijn motivatie in de eerste plaats de liefde voor muziek, maar hij werd ook geïnspireerd door de Nickelodeon serie ‘Drake & Josh’. Als je in de jaren negentig geboren werd, weet je maar al te goed hoe Drake Bell alle hartjes stool met zijn gitaarballades. Diezelfde acteur werd vorig jaar echter schuldig bevonden aan poging tot in gevaar brengen van een kind, waardoor we keshi aanraden om deze inspiratiebron weg te laten in toekomstige interviews. Nu we van dat schrijnend detail af zijn, leggen we de focus op de muziek. Na enkele jaren als SoundCloud rapper door het leven te gaan, nam hij in 2017 ontslag van zijn baan om zich volledig op zijn muziek te storten. Een schot in de roos, want zijn eerste singles bereikten al meteen miljoenen luisteraars. Na een vijf jaar durende stroom van ijzersterke nummers, presenteert hij eindelijk zijn debuutalbum GABRIEL.
De fluitmelodie op de intro van “GET IT” zou zich meteen thuis voelen op ‘lofi hiphop radio’, je kent hem wel, die rustgevende livestream op YouTube met dat anime meisje. Als je wilt relaxen of studeren, raden we je echter toch aan om je hoofdtelefoon snel weg te zwieren. We wisten allemaal dat er een drop aankwam, maar het contrast tussen die vredevolle fluit en de beenharde kickdrum, blies ons alsnog van onze stoel. De beat is eigenlijk vrij simpel. Er wordt wat gespeeld met de toonhoogtes van de 808 kick, maar de snare en hihats klinken wat droog. De overtuigende factor is de zang. Keshi transponeert zijn stem een klein beetje naar beneden, waardoor hij net niet zoals Darth Vader klinkt, maar toch een subtiel gevoel van onheil creëert. Onze hoofden knikken al op en neer, maar we zullen meer nodig hebben om geïnteresseerd te blijven. Onze wensen worden vervuld, wanneer een akoestisch gitaardeuntje ons plots van een moshpit vibe naar een vredelievende bui transporteert. Het nummer houdt vanaf dit moment eigenlijk niet meer op met te verbazen. De diepe stem en agressieve drums worden langzaam, maar zeker vervangen door een onschuldig en breekbaar temperament, rijk aan zwoel gitaargetokkel en een soulvolle piano.
Jammer genoeg is deze mix tussen brutale hiphop en intieme pop geen terugkerend fenomeen. Hoewel we de instrumentatie in veel gevallen heus nog wel als hiphop kunnen identificeren, wordt het energieniveau een standje lager gezet. De intimiderende zang van het eerste nummer maakt nu plaats voor een liefkozende vibratostem, die ons soms de indruk geeft dat we naar een boyband met één zanger luisteren. Dat betekent echter niet dat we geen fan meer zijn. Als we zo pervers zouden zijn om een afspeellijst met de naam ‘making love’ te hebben, zijn we zeker dat “SOMEBODY” erin zou staan. Een snoezige gitaar brengt ons wederom volledig in de wolken, terwijl keshi zijn zangkunsten demonstreert aan de hand van prachtige kopstemharmonieën. De aanstekelijkheid valt niet te ontkennen, maar na een minuut of drie begint het gebrek aan instrumentale variatie toch wat te vervelen. Gelukkig maakt “WESTSIDE” deze kleine uitschuiver helemaal goed, met een brede waaier aan zweverige gitaarlijnen.
De beat op “TOUCH” maakt gebruikt van onconventionele samples en doet ons een klein beetje denken aan de productiestijl van Joji. Helaas is het op melodisch vlak een van de mindere nummers, waardoor het uiteindelijk toch in de vergeetput is beland. Het album heeft hierna een klein dipje, maar wordt gered door “HELL/HEAVEN”, waar die kopstem opnieuw opduikt. We weten niet of de extreme hoogtes die keshi behaalt met zijn stem natuurlijk of gemanipuleerd zijn. Het klinkt echter verdomd goed, dus het kan ons eigenlijk weinig schelen. Op “ANGOSTURA” klinkt hij iets meer naturel. De akoestische gitaar, die ondertussen al niet meer is weg te denken, speelt wederom een innige serenade. Een swingende drumbeat begeleidt ondertussen een weinig inspirerend, maar extreem catchy refrein. ‘I just want a lover for the whole night, yeah whole night, yeah, whole night’, klinkt het. De resterende nummers overtuigen ons met dezelfde formule, totdat “ANGEL” een stapje te ver gaat. We zijn niet vies van een beetje meligheid hier en daar, maar je moet ook niet overdrijven. “GABRIEL” doet er ten slotte een schepje bovenop, door ook nog eens enorm saai te zijn. Keshi mag dan wel heel mooi zingen, maar als we mooie stemmen zonder inhoud wilden horen, hadden we ook gewoon naar ‘The Voice’ kunnen kijken.
Op sommige onnodige zaagmomenten na, is GABRIEL zeker meer dan een middelmatig album. Keshi presenteert ons een vlekkeloze mix van hiphop en pop, die hier en daar in ons hoofd blijft spoken. Het valt echter niet te ontkennen dat de meeste nummers enorm op elkaar lijken. We kunnen bevestigen dat het album minstens drie luisterbeurten nodig heeft, voordat de verschillende titels te onderscheiden zijn. Het jammerste van alles is dat hij met de intro “GET IT”, bewijst dat hij kan verbazen. Het nummer barst van onvoorspelbaarheid en dat was exact wat we misten op de rest van het album. Aangezien hij nog maar in het begin van zijn carrière zit, vergeven we het hem deze keer. De enige voorwaarde is natuurlijk dat de opvolger een knaller van formaat wordt.
Op maandag 18 april speelt de man in La Madeleine, tickets zijn nog steeds beschikbaar.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
