©CPU – Bert Savels
Rejjie, Alexander Anyaegbunam, Snow test de grenzen van de hiphop af in zijn muziek. Hoewel hij afkomstig is uit het regenachtige Dublin, klinkt het alsof de Ier al heel zijn leven in het zonovergoten Los Angeles woont. Gisteren kwam hij, met enige vertraging zijn nieuwe album Baw Baw Black Sheep voorstellen. Wat volgde was een gezellige zondagavond, op de zwoele beats en soulvolle bars van Rejjie.
Net voor het concert is het nog lang aanschuiven voor een drankje. Langzamerhand loopt de Orangerie vol. Rejjie’s vaste dj legt “Nobody” van Nas en Ms. Lauryn Hill op. Aan de bar weten ze dat het concert zal beginnen, met of zonder een consumptie sluiten ze aan. Net op tijd. Met een vettig Iers accent kondigt de dj van dienst de komst van Snow aan. Deze loopt timide de bühne op. Hoedje op en met een dikke smile neemt hij het Brussels gejoel in ontvangst. De opzwepende tonen van “Rainbows” vullen de zaal.
Het is meteen duidelijk waarom de Ier er zodanig uitspringt in een door de VS gedomineerde rapwereld. De gemoedelijke Ier is charmant en goedlachs. Zijn beats zijn aanstekelijk, vertonen invloeden van bedroom pop, funk en disco en zijn alles behalve voor de hand liggend. Daarnaast weet hij als geen ander met woorden te spelen en met lettergrepen te rijmen. Rejjie maakte vier jaar geleden furore met zijn album Dear Annie. Daarna ging het snel voor Anyaegbunam. Hij werkte onder meer al samen met MF DOOM, Tyler, The Creator en N.E.R.D. Het is dat verzamelde succes en zijn nieuwe album dat hem en vele hippe vogels naar Brussel bracht.
Rejjie Snow zorgde voor een bezadigd optreden dat voorbij kabbelde zonder iemand voor de borst te stoten. Zijn beats zijn ideaal voor een zonnige zondagmiddag. Laat gisteren nu net een zondagavond geweest zijn. Misschien kwam het door het ontbreken van podia de afgelopen jaren, maar Snow had nog wat werk aan zijn bindteksten en interactie met het publiek. Verder dan ‘Can I get a hell yeah’ en ‘Who had cookies for breakfast this morning’ (voor hij aan het nummer “Cookie Chips” begon), geraakt Snow niet. Mocht het publiek minder enthousiast geweest zijn, zou de show algauw vervallen zijn in een vorm van middelmatigheid. Gelukkig werkte zijn muziek hyperaanstekelijk op onze dansbenen en zorgden enkele Franse lijnen op “Mon Amour” en “Désolé” ervoor dat de zaal in volle borst kon meezingen.
Hoewel zijn nieuwe album al een jaar uit is, kwamen de meeste hoogtepunten toch uit zijn Dear Annie. “Egytian Lover”, “Annie” en zijn doorbraak “Blakkst Skn” kregen de hele zaal mee. Het is eigen aan hiphopshows, maar het valt hier toch hard op: wanneer je alleen op het podium staat met een dj, moet je het vooral hebben van je charisma als performer. Snow mag dan wel een charmante kerel zijn en zijn muziek heerlijk dansbaar, wanneer je je set volledig laat afhangen van features die meezingen op plaat en slappe bindteksten, begint het algauw te vervelen.
Eindigen doet Snow met “23”. Het aanstekelijk fluitdeuntje wordt door de zaal meegefloten. Eigenlijk is dit laatste lied een perfecte metafoor voor het concert. Gezapig stroomde het concert van Snow voorbij. Al fluitend, ongedwongen, performde Snow een weinig ophefmakende show. Er kon heerlijk meegerapt, meegezongen en meegedanst worden, maar meer viel er niet te beleven. Even werd er naar een bsisronder gehint, maar de lichten gingen na twee minuten dan toch aan. Snow had het begrepen: volgende keer in een zondagmiddagzon, in de openlucht, met een koel briesje door onze haren? Laat maar komen!
