© Brendan Ko
Wanneer je naar Brussel afreist voor muzikale verrijking, zijn de opties eindeloos. Er zijn echter twee parcours dat we al zo vaak hebben afgelegd dat we er geblinddoekt en stomdronken heen kunnen wandelen: De afdaling van Brussel-Centraal tot de Ancienne Belgique en de klim van Brussel-Noord tot de Botanique. Het was weer eventjes geleden, maar gisteren was die laatste nog eens aan de beurt. We hadden naar gewoonte een extra T-shirt bij, voor het geval dat onze oorspronkelijke outfit tegen ons bovenlichaam zou plakken van het zweet voordat we de top bereikten. Om ons te beschermen van eventuele nattigheid hadden we dan weer een K-Way bij. Gelukkig liet het zachte weer ons toe om geen van beide te moeten gebruiken. Misschien zaten de magische krachten van The Weather Station daar wel voor iets tussen? Dit Canadees collectief werd bijna twintig jaar geleden geboren uit de levendige folkscene van Toronto. Onder leiding van frontvrouw Tamara Lindeman, kneedde de groep zijn geluid echter langzaam maar zeker tot iets dat eerder lijkt op alternatieve rock. Uiteindelijk hebben alle nummers in hun discografie toch een ding gemeenschappelijk. Ze zijn allemaal geschikt om gespeeld te worden in de gezellige torenkamer van de Botanique.
Het knusse kampvuurgehalte van de zaal was wederom niet te evenaren. Toen we net op tijd arriveerden om het voorprogramma mee te pikken, waanden we ons op ons scoutskamp van 2008. De vreemdelingen om ons heen werden onze kameraden en de dame op het podium werd leider Tom die iets Wonderwall-achtig speelde. We schudden ons echter snel wakker uit deze flashback en herinnerden ons dat de mensen in de zaal nog steeds vreemdelingen waren, terwijl niemand minder dan Aoife Nessa Frances op het podium stond. Wanneer een muzikante meerdere taken alleen doet, is ze bij ons eigenlijk al binnen. Haar muziek mocht dan wel minimalistisch zijn, maar het feit dat ze gitaar en synthesizer bespeelde terwijl ze een drumcomputer programmeerde, vonden we zeer indrukwekkend. Soms komen twee elementen bij elkaar als melk en honing. Dit was het geval van Aoifes muziek en de intieme sfeer. Haar zachte ballades duwden geliefden dieper in elkaars armen en ontlaadde burn-out slachtoffers van elk spoor van stress. De hypnose was zo intens, dat niemand opmerkte dat de zaal ondertussen helemaal volliep.
Toen The Weather Station aan zijn eerste nummer begon, waren we door het dolle heen. We vroegen ons alleen af waar Tamara in godsnaam uithing. Nadat onze ogen het podium voor de derde keer hadden gescand hadden we eindelijk ons antwoord. Ze zat een beetje ineengedoken verstopt in de duisternis. We houden wel van een laagje mysterie, zolang dat men niet overdrijft. Dat was hier gelukkig niet het geval en na enkel seconden sprong ze recht, zodat de arme zielen op de laatste rij ook konden zien waar die prachtige stem vandaan kwam. De slome intro “Wear the World” maakte vervolgens meteen plaats voor het uptempo “Loss”. De meeste artiesten melken de catchy deuntjes die ze bedenken volledig uit, maar Tamara is wijzer dan de meesten. Ze hield ons gehoorzaam en hongerig voor die ene pianomelodie, die het nummer net dat niveautje hoger tilt. Wanneer we het dan eindelijk hoorden, kon onze avond eigenlijk niet meer stuk.
Na tien minuten werd het concert onderbroken. Het dak van de Botanique stond deze keer gelukkig niet in de fik, maar toch was er sprake van enige rookhinder. ‘Hey jongens! Echt supermooi hoor dat rookeffect, maar kunnen jullie er een beetje zuiniger mee zijn?’, vroeg ze met een gezicht dat op ontploffen stond. Na haar verzoek werd ze nog even overvallen door een hevige hoestbui, maar eenmaal die voorbij was, hernam ze het concert alsof er niets aan de hand was. Achteraf gezien was dit niet zo verbazingwekkend, want ze deelde in het begin nog mee dat ze net genezen was van een hevige verkoudheid. Dat was trouwens ook de reden dat de concertgangers mondmaskers moesten dragen. We waren bang dat een of andere onnozelaar daar een scène rond ging maken, maar we zagen niets dan begripvolle reacties. Als je nu nog niet overtuigd bent dat de Botanique een aangename keet voor aangenaam volk is, weten we niet wat je wel kan overtuigen.
De hele groep zag er chique gekleed uit, behalve de toetsenist. Met zijn donkere parka leek hij op een van die Antwerp-supporters die om het kwartier Bengaals vuurwerk moet afsteken. Hoewel iedereen strak en foutloos speelde, was niemands optreden zo uitmuntend als die van de gitarist. The Weather Station doet alles met mate. Wanneer iets goed klinkt, weten alle leden dat ze hun creatie niet mogen uitbuiten. We hoorden dus zeer ingetogen gitaarwerk, dat hier en daar losbarstte in een gillende solo. Met ‘ingetogen’ bedoelen we natuurlijk niet ‘saai’. Met een arsenaal van effectpedalen manipuleerde de gitarist zijn riffs en vervormde hij ze tot zweverige audiolandschappen. Het delay effect, waarmee hij zich kon omdopen tot een minder afgezaagde versie van The Edge van U2, leek zijn favoriet te zijn. Op een gegeven moment bestreek hij zijn snaren zelfs met een drumstick. Sonic Youth zou trots zijn!
De muziek van The Weather Station is niet super dansbaar. We gebruiken het aantal dansende benen per vierkante meter vaak als indicator voor de kwaliteit van concerten, maar dat lijkt ons in dit geval zinloos. We zagen daarentegen wel veel glinsterende ogen en oprechte glimlachjes. Die waren misschien wel het talrijkst bij het prachtige “Parking Lot”. De momenten waarop Tamara het keyboard aanraakt zijn zeldzaam, maar ze zijn telkens een schot in de roos. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden over haar gitaarwerk. Na een half uur lang zonder instrument te hebben rond geparadeerd, haalde ze voor het wondermooie “Thirty” haar gitaar er nog eens bij. Na wederom een goede hoestbui, de zesde ondertussen, begon ze aan haar serenade. Deze bracht ons zo diep in onze trance, dat we niet door hadden dat de groep het podium inmiddels had verlaten. Gelukkig konden we nog afscheid nemen na de bis, maar dit was helaas het minst applauswaardig tafereel van de avond.
Hoewel de kracht van de subjectiviteit ons ervan weerhoudt om onze aanbidding voor eender welke artiest door je strot te rammen, is er één feit waarover geen discussie mogelijk is. De Botanique en The Weather Station zijn een match gemaakt in de hemel. Folkmuziek met hier en daar wat rock invloeden is misschien wel hét genre waar de schattige rotonde voor werd gemaakt. De groep haalde net niet het niveau van intimiteit dat men kan terugvinden in pakweg de legendarische Take Away Show van Bon Iver, maar deed zijn uiterste best. We zijn in elk geval benieuwd wat de volgende keer zal brengen. We zagen hun stijl al evolueren van zacht naar iets pittiger, dus wie weet krijgen we de volgende keer wel iets ruigs! Stiekem hopen wij dat het postpunk wordt.
