Van Machine Gun Kelly kan je zeggen wat je wil, maar dat hij een omstreden figuur is, is een open deur intrappen. Er zijn in deze tijden amper artiesten die het credo ‘love him or hate him’ meer belichamen dan Colson Baker. Een robbertje uitvechten met Connor McGregor op een award-show? Kan hij! Een Twitterrel met Eminem starten? Staat ook op zijn cv. Hij is dan ook een vaste klant in de tabloids en is zeker niet vies van een beetje controverse. Hij laat het alvast niet aan zijn hart komen en gooit graag nog een beetje olie op het vuur door zijn nieuwste baby mainstream sellout te dopen. Het legt hem alvast geen windeieren want eerdere deze week kondigde hij zijn eerste Amerikaanse en Europese arenatournee aan. Op 21 september houdt MGK ook even halt in Brussel in Paleis 12. Wat hij ook aanraakt, alles verandert de laatste jaren in goud.
De verwachtingen lagen dan ook vrij hoog voor de opvolger van Tickets to my Downfall. Twee jaar na het onverwachte poppunkdebuut mogen we gerust zeggen dat Colson een enorme impact heeft gehad op het genre. Door een mix van klassieke poppunk zoals blink-182 te mengen met toegankelijke rap en pop bleek hij een nieuw genre op zich te creëren. De man met de roze gitaar werd alom geprezen en terzelfdertijd verguisd. Het leek hem niet te deren en zorgde er samen met partner in crime Travis Barker voor dat er een ware poppunk revival ontstond.
Vorige zomer kregen we het eerste voorsmaakje te horen in de vorm van “papercuts”. MGK verkondigde dat het vervolg op Tickets to my Downfall een pak donkerder zou klinken. “papercuts” voldeed perfect aan die omschrijving en belichtte een andere kant die we voorheen nog niet kenden. De plaat kreeg toen ook al een naam: born with horns. Het verhaal van de matchende tatoeages die Baker en Barker lieten zetten, is ondertussen ook alom gekend. Een paar maanden later plaatste hij een grappige video op socials om aan te kondigen dat hij de titel veranderd had naar mainstream sellout. Een tatoeage meer of minder maakt voor beide heren gelukkig genoeg niet al teveel uit. Maar samen met de naamsverandering blijkt nu dat de aangekondigde donkere weg toch niet ingeslagen werd.
“born with horns” werd niet de titel van de plaat, maar kreeg wel de eer om het album te openen. De drumroffels van Travis Barker vliegen direct rond de oren en niet veel later komen de gitaren en de zang erbij. Tijd om op te warmen wordt ons amper gegund want de vlam zit direct in de pan. Het doet ons meteen watertanden naar meer want op deze manier laat MGK geen enkele luisteraar onberoerd.
Ook nu komen verscheidene artiesten een bijdrage leveren. Vorige week werd “maybe” nog op de wereld losgelaten. De samenwerking met Bring Me The Horizon was op papier misschien wel de meeste verrassende, maar kleurde al bij al mooi binnen de lijntjes op enkele screams van Oli Sykes na. De samenwerking op “ay!” met Lil Wayne die we de week voordien voorgeschoteld kregen, stelde enorm teleur. Zelfs met een vergrootglas moesten we zoeken naar een gitaar. Lil Wayne komt nogmaals langs tijdens “drug dealer”. Het nummer danst op dezelfde slappe koord die bengelt tussen pop en poppunk. “die in california” is overigens in hetzelfde bedje ziek.
Oudgediende blackbear komt langs tijdens “make up sex” en iann dior doet zijn kunstje van Tickets to my Downfall nog eens over op het met handgeklap gevulde “fake love don’t last”. De meest geslaagde samenwerking komt weliswaar op naam van WILLOW met “Emo Girl”. De dochter van Will Smith zorgt op deze poppunk banger voor een snedig hoogtepunt dat vlot kan concurreren met “forget me too”, het duet met Halsey van de vorige plaat.
De hoogtepunten komen boven wanneer MGK zich volledig toelegt op het gitaargeweld. “5150” is simpel in al zijn eenvoud, maar is zo catchy dat het na één keer luisteren in je hoofd blijft wonen. “WW4” is het vervolg op “WW3” en is het bijna identieke broertje. Alle remmen worden gedurende een minuut losgegooid en het tempo schiet de lucht in.
De blauwdruk van Tickets to my Downfall werd opnieuw gebruikt voor dit album. Het valt na een aantal luisterbeurten op dat bepaalde structuren terugkeren. Pete Davidson die de interlude voorziet van een grappige toet, of Megan Fox die de plaat mag afsluiten met een ballad. Tel daar nog bij dat iann dior en blackbear ook al te horen waren op die vorige en je weet dat Machine Gun Kelly zijn succes wil herhalen. Het wijst op een gebrek aan originaliteit en houvast zoeken in een succesvol recept.
Maar al bij al mogen we gerust concluderen dat MGK met mainstream sellout ons een aangename veertig minuten luisterplezier bezorgt. Hij beheert de kunde om in dit tijdperk als geen ander een goed poppunknummer te schrijven. We hebben de oude garde zoals Good Charlotte of blink-182 al in jaren niet meer zo fris en relevant weten klinken. mainstream sellout klinkt homogener dan zijn voorganger, maar langs de andere kant zijn we geen enkele keer van onze sokken geblazen. MGK doet wat hij wil, waar en wanneer hij het maar wil. Deze keer komt hij er nog mee weg, maar een derde keer kan hij dit trucje niet meer opvoeren. We hoeven ons gelukkig niet druk te maken, want één ding staat vast: saai is het nooit met Machine Gun Kelly in de buurt.
Op 21 september staat Machine Gun Kelly in Palais 12 te Brussel.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
