Muzikale duizendpoot Bert Dockx brengt wederom nieuw werk uit. De man speelt onder andere bij Flying Horseman, Dans Dans en Ottla. Al deze projecten brachten de laatste jaren nieuwe muziek uit. Nu komt Dockx onder zijn eigen naam met een tweede album, dat tot Safe werd gedoopt. Het is de opvolger van Transit, dat in 2018 het levenslicht zag. Waar Transit een verzameling was van eigen interpretaties van reeds bestaande nummers, ligt de focus nu op eigen werk. Loesje en Martha Maieu, bekend van Flying Horseman, en Thomas Jillings dragen muzikaal hun steentje bij. Producer van dienst was de Gentenaar Koen Gisen.
In de aanloop naar dit album werden reeds drie van de in totaal zeven nummers op de wereld los gelaten. “Pit” en “Palmares” werden afgelopen januari samen gelost. Eind februari kregen wij “Big Dreams” voorgeschoteld. De drie singles werden warm onthaald, en legden de verwachtingen erg hoog. Verwachtingen die ogenschijnlijk moeiteloos worden ingelost. Het album wordt op de markt gebracht door Unday Records, toch een van de parels onder de Belgische labels.
Een van de sterkste wapenfeiten van het album is de variatie. Zowel in stijl, als in tijdsduur van nummers. Op “Pit” ligt de focus vooral op de stem, terwijl de instrumentatie zich langzaam ontrafelt en opbouwt naar een fantastische climax. Hoewel het nummer net geen negen minuten duurt, is geen seconde teveel. Met “…” krijgen we op het vlak van tijd een complete tegenhanger. Het geheel duurt ruim anderhalve minuut, maar het is wel anderhalve minuut genieten en volgt volledig de melancholische sfeer die in het album grotendeels de leidraad is. Met “Home” wordt deze melancholie weliswaar doorbroken. De sfeer is vrolijker en klinkt toegankelijker dan andere nummers. Dit komt grotendeels door de combinatie van een aangename, warme zanglijn en ritmisch klinkende gitaar.
Hoewel de focus op eigen werk ligt, zijn er toch twee eigen interpretaties van bestaande nummers terug te vinden. Deze worden echter wel volledig omgetoverd zodat zij perfect in de sfeer van het album passen. Met “Pale Blue Eyes” brengt Dockx een fantastische eigen versie van het nummer van The Velvet Underground. Door de warme en liefdevolle sfeer zijn we er zeker van dat er bij menig man en vrouw een traantje over de wang zal rollen. Het is meesterlijk hoe het nummer klein wordt gehouden, maar er toch tal van kleine toevoegingen zijn die het helemaal afmaken. Zo komt er af en toe een pianonootje tevoorschijn, of versterkt een backing vocal het geheel. De interpretatie van het “Lonely Woman” klinkt dan erg bluesy en is fantastisch gitaarwerk. Oorspronkelijk is het werk van jazzartiest Ornette Coleman, die de blazers een hoofdrol geeft. Dockx slaagt er in om het nummer een volledig andere stijl aan te meten.
Na drie ijzersterke singles lagen de verwachtingen torenhoog voor dit tweede soloalbum van Bert Dockx. Verwachtingen die op fantastische wijze worden ingelost. We krijgen een gevarieerd, warm en complex album voorgeschoteld dat nogmaals de kwaliteiten van Bert als muzikant in de kijker zet. Waar in debuutalbum Transit geëtaleerd werd hoe je nummers kan herinterpreteren zonder enige afbreuk ervan te doen, toont Bert nu dat het werk van zijn eigen hand minstens even sterk zijn. Daarnaast levert hij opnieuw twee fantastische interpretaties af.
Wie dit meesterwerk live wil bewonderen kan hiervoor terecht in onder andere Brugge, Brussel, Antwerpen en Herentals.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
