Efterklang @ Botanique (Orangerie): Kleuren en klanken overstijgen hun betekenis

Het rijk der vrijheid staat nu echt om de hoek te wachten, maar ondanks dat het overlegcomité gisteren groen licht gaf voor code geel, moeten we dit weekend overal nog ons dierbaar Covid Safe Ticket bovenhalen. Voor een keer met extra veel liefde, omdat we weten dat het einde – hopelijk voorgoed – nabij is. In de grootste zaal van de Botanique kwam de Deense band Efterklang zijn nieuwste plaat Windflowers voorstellen. Daarmee pakken ze het iets kleinschaliger aan dan voor de welbekende crisis, toen stonden de Denen nog iets verderop in het Koninklijk Circus. De muziek van Efterklang en de Kruidtuin als decor, het leek ons alvast een bijzonder geslaagde combinatie.

Voor Efterklang was er Bingo With Rasmus. What’s in a name? Mocht er een prijs bestaan voor origineelste voorprogramma, dan gingen de Denen hier ongetwijfeld mee naar huis. We kregen al gauw een bingokaart en pen in de handen geduwd, waarna Rasmus het ene na het andere cijfer door de zaal riep. Het is eens wat anders dan een onbekende artiest die zonder veel omkadering op een leeg podium gegooid wordt. De eerste die bingo had, ging met een vinyl of cd naar huis, de andere twee kregen een geldprijs van twintig euro. Dat geld werd aan het begin van de bingo-avond ingezameld in een koffertje. De aanwezigen wisten ruim 400 euro op te vissen uit hun geldbuideltjes. Om de actualiteit niet helemaal te vergeten, werd uiteindelijk besloten 40 euro als prijsgeld te gebruiken en de overige 400 te doneren voor medische hulp in Oekraïne.

Efterklang is niet aan zijn proefstuk toe en dat zag je meteen. De vier muzikanten liepen zelfverzekerd het podium op en namen plaats achter hun geliefde instrumenten, waarna Casper Clausen in alle rust zijn microfoon opzocht. “Alien Arms” werd ingezet en veel was er daarna niet meer nodig om het publiek volledig in te palmen. Op enkele Duitsers achter ons die zo nodig hun hele levensverhaal moesten toelichten na, was het bijzonder stil. De aandacht gericht op wat er zich afspeelde onder een felgekleurd lichtspel, dat zo nu en dan een eigen leven leek te leiden. We kregen een mooie mix te horen tussen materiaal van de nieuwste plaat en oudere liedjes, maar een ding viel ons op: live krijgen de nummers een diepgang waar we bij de studioversies alleen maar van kunnen dromen.

Waar “The Color Of Love” overvloeide van de kleurrijke lampen, krijgen we even later een bijna stroboscopische lichtshow in het gezelschap van uiterst dansbare klanken. Meermaals nam Clausen zijn toevlucht tot een gek instrument dat een mondeling bespeelbare synthesizer en effectprocessor bleek te zijn. Het resultaat: twinkelende elektronische klanken, buitenaardse geluiden en vooral het bewijs dat je muziek ook kan begrijpen zonder elke keuze of elk woord te snappen. Her en der werden klanken nagebootst die op het Deens van de muzikanten moeten lijken, maar of dat heel succesvol was, laten we graag in het midden. Tussendoor was er weinig tijd voor praatjes, maar eerlijk gezegd zaten we daar ook niet echt op te wachten. De kans dat de magie die steeds krachtiger leek te worden doorbroken werd door onsamenhangende bindteksten, was reëel.

Met “Hold Me Close When You Can” kregen we een prachtig intiem moment. De drums en percussie werden ingeruild voor microfoons en voor we het goed en wel beseften, waren we getuige van innemende klanken en loepzuivere meerstemmige partijen, begeleidt door slechts een pianomelodie. Dat de mooiste momenten in die simpliciteit lagen, hadden de Denen goed begrepen en dat siert hen. Ze gingen verstandig om met de dynamiek in hun set en wisten op die manier een evenwichtig geheel te creëren zonder overdaad. Dat niet alleen frontman Casper over een indrukwekkende stem beschikt – en dan vooral in de hoogte – werd duidelijk op “Sedna”, wanneer plots soulvolle klanken het geheel kleur gaven.

Instrumentaal is Efterklang al even sterk als wanneer vocalen de mix vervullen en zo kregen we meermaals prachtige soundscapes te horen die ons deden dromen van plaatsen waar we het bestaan niet eens vanaf wisten. “Black Summer” had een ietwat duistere kant, maar werd naarmate het refrein vorderde steeds dansbaarder. Clausen leek bij momenten bezeten te zijn door een ongekende geest, wat zich vervolgens ook muzikaal uitte in een volle sound die in geen tijd de kamer vulde. De outro, waarbij vooral de ritmesectie in de verf kwam te staan, vormde de kers op de taart van een zeer smakelijk stukje muziek. Die lijn werd doorgetrokken naar “The Ghost”, waar fluisterzang zegevierde. ‘Let’s call the ghostbusters’, riep de zanger op, waarna wij alvast voor de rest van de avond met de theme song van Ghost Busters in ons hoofd zaten.

Met het ingetogen, doch vrolijke “Cutting Ice To Snow” kwam er een einde aan een bijzondere avond. Er werd maximaal ingezet op publieksparticipatie en de aanwezigen deden dan ook hun uiterste best om in de maat mee te klappen. Wie dacht dat het daarmee voorbij was, zat toch even goed fout. Luttele seconden na hun afscheid, keerden de Denen alweer terug met een bisronde vol dansbare plaatjes. De knaldrang mag er eindelijk uit en terwijl het bier rijkelijk vloeide, werden ook de danspasjes voorzichtig boven gehaald. “Modern Drift” vormde met zijn vrolijke melodie dan ook een meer dan geschikt hoogtepunt om de avond mee te concluderen.

Op de valreep van code oranje werden we meegenomen naar een wereld waar kleuren een andere betekenis hebben dan een set maatregelen om een pandemie tegen te gaan. Alsof hun leven er vanaf hing, gooiden de Denen van Efterklang alles in de strijd. Een strijd die ze vervolgens glansrijk wonnen, want de nummers van Wildflowers krijgen in hun live-equivalent extra diepte en dynamiek, waardoor we ons bij momenten in een soort alternatieve discotheek bevinden. We zijn blij dat Casper Clausen en zijn kompanen terug zijn met een nog steeds even indrukwekkende performance als we ons herinnerden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!