Het is alweer zeventien jaar geleden dat het laatste album van Tears For Fears verscheen. Dat album was ook al een soort comeback, want na hun succesvolle wereldtour rond het album The Seeds of Love, was de vriendschap tussen Curt Smith en Roland Orzabal dusdanig op de proef gesteld, dat samen iets ondernemen er even niet meer in zat. Er verschenen nog wel albums onder de naam van Tears For Fears, maar dat waren eigenlijk veredelde soloalbums van Orzabal.
De vriendschap overwon (lees: het commerciële solosucces bleef uit) en dus werd de band weer opgetuigd. Door problemen bij de toenmalige platenmaatschappij was er van enige promotie van het album, Everybody Loves a Happy Ending, geen sprake. De mannen lieten zich niet uit het veld slaan en bleven met enige regelmaat op tournee gaan, met groot succes overigens. Inmiddels wordt hun muziek door diverse bands gecoverd (zoals onder andere Lorde en Disturbed) of gesampled (door bijvoorbeeld The Weekend en Kanye West)
Zeven jaar geleden begon men toch weer langzaam aan een nieuw album te denken, ondanks dat de toenmalige manager daar totaal geen brood in zag. Maar als het dan toch moest, al was het alleen maar om tijdens de concerten is wat nieuwe nummers te spelen, dan was het misschien een idee om met hedendaagse hitschrijvers samen te werken. Zo waren er onder andere sessies met Dan Smith van Bastille, maar van het eindresultaat werden Curt en Roland niet vrolijk.
Ze voelde zich diep ongelukkig in de rol die hun manager voor hen had bedacht. De opnames klonken niet zoals zij dachten dat de band zou moeten klinken. Dus na rijp beraad werd de manager ontslagen en konden de opnames de prullenbak in. Langzaam werd het ook in privé-opzicht steeds donkerder in het leven van Roland. Zijn vrouw overleed in 2017 en zelf kreeg hij ook te kampen met ernstige gezondheidsproblemen (lees: alcoholverslaving) in 2018.
Het antwoord voor de richting die de band op moest gaan, kwam van de nieuwe vrouw van Orzabal en was dichterbij dan verwacht: waarom niet samenwerken met de leden van de eigen tourband? Charlton Pettus, al sinds begin jaren negentig gewaardeerd lid, kwam met wat muzikale ideeën op de proppen en dat bleek precies het juiste gevoel los te maken die de mannen voor ogen hadden.
The Tipping Point opent met “No Small Thing”, dat overigens ook het eerste nummer was dat Curt en Roland schreven voor het nieuwe album. Niet met een groepje hitschrijvers, maar samen op de bank bij Curt thuis, alleen met gitaar. “No Small Thing” begint als een Bob Dylan-achtig folkliedje, met alleen een akoestische gitaar, maar bouwt langzaam op tot een volle productie zoals we dat van de heren gewend zijn.
Tijdens de eerste en tweede sessie werkten ze veel met hitschrijver Sacha Skarbek (die ook al samenwerkte met onder andere Adele, Lana Del Rey en Miley Cyrus). Hij kwam met de backingtrack van het intense “My Demons”, een nummer dat doet denken aan de beginjaren. Vrij simpel maar een effectief idee, dat als je niet oppast, niet uit je hoofd raakt. Daarna volgt “Rivers of Mercy” dat je qua sfeer het tegenovergestelde gevoel geeft. Door het contrast tussen de twee nummers (elektronica tegenover een akoestische benadering, hard tegenover zacht) krijgt “Rivers” extra kracht mee. Het had wat ons betreft weliswaar de helft korter gemogen. Op “Please Be Happy” bezingt Orzabal dan weer over hoe hij naar zijn vrouw keek, terwijl zij langzaam door de alcoholverslaving werd overgenomen. Hij neemt al een soort van afstand, begint al met rouwen… letterlijk een kantelpunt.
Na al die jaren wachten, waren de verwachtingen best wel hoog gespannen. Als je een tweede Seeds of Love had verwacht; kom je met The Tipping Point bedrogen uit, want daarvoor nemen de synthesizers een te prominente plek in op het album. Luister je als concertbezoeker of om je afspeellijst aan te vullen, dan bevat het album een aantal aanstekelijke nummers, die live de oude hits zouden kunnen benaderen. Hopelijk duurt het niet nog eens zeventien jaar voor het volgende album.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
