Holy shit! Slash wordt 57 dit jaar. Daar zouden we vroeger nooit op gewed hebben, want zijn drank- en drugmisbruik bevond zich jarenlang ergens in de stratosfeer. Hij heeft er zelfs een defibrilator aan overgehouden. Maar kijk, onze Saul, zoals zijn moeder hem noemt, is ondertussen alweer zestien jaar clean en nuchter, en sinds dertien jaar zelfs nicotinevrij. Wijsheid komt met de jaren, ook als je een iconische gitarist bent. In die hoedanigheid brengt Slash nu zijn vijfde soloalbum uit. En het vierde samen met zanger Myles Kennedy en een bende samenzweerders, bestaande uit drummer Brent Fitz, bassist Tod Kerns en gitarist Frank Sidoris.
De brainstorm voor de titel van het album moet uitzonderlijk kort geweest zijn: het heet 4. Opener “The River Is Rising” doet vermoeden dat er meer tijd gekropen is in het bedenken van nummers. De dreigende riff is simpel, een beetje zoals de blèrende sirene van een ziekenwagen, onder de strofes grommen de gitaren hongerig, we krijgen nog meer geriff in het weidse refrein, er is het start stop-trucje en een break voor de solo die in een verdubbeld tempo voorbijknalt. Je begrijpt, dit is een dynamisch nummertje. Ideaal om ook live mee te openen.
Daarna volgt meer van hetzelfde, maar dan anders: “Whatever Gets You By” begint met een sleazy drumbeat, een gemene riff die ons vaagweg bekend voorkomt, zet een midtempo nummer in met halverwege een intense solo en een refrein dat we Axl Rose zo horen zingen. We durven dit alles een sterk begin noemen. “C’est la vie” neemt dan wat gas terug. Een talkbox transporteert ons terug naar de jaren ’70 (of ‘80). Dit is het wat meer poppy werk, maar toch: de bas is bronstig en de solo melodieus.
Na wat middelmatigheid trekt “Spirit Love” aan onze mouw. Het nummer begint niet alleen met een Midden-Oosters geïnspireerde riff, die riff klinkt ook nog eens alsof Slash hem potdicht ingespeeld heeft. Waarmee verder niks verkeerd is, want, hey, dit is rock-‘n-roll. Het tempo is gezapig, maar dan wel moody gezapig en barstend van de attitude. Een heerlijk combo die we ook terugvinden in misschien wel de beste solo van het album.
“Fill My World” springt eruit, maar helaas om totaal de verkeerde reden: de riff is de lelijke, verre kozijn van “Sweet Child O’ Mine“. Het nummer is ook nog eens een powerballad, dus dat maakt het een beetje zoals San Marino tegen Brazilië: op voorhand zwaar verloren. We vragen ons daarbij af: zo een Slash moet dat toch ook weten?
De riff van “April Fool” trekt het niveau gelukkig weer snel naar boven, maar het is pas met “Call Off The Dogs” dat we weer ergens staan. Even voelen we zelfs het heilige vuur van het oude Guns N’ Roses, met dit kleine verschil: het oude Guns N’ Roses is onovertrefbaar. Dat maakten ook de singles van het recente Guns N’ Roses helaas pijnlijk duidelijk.
Afsluiter “Fall Back To Earth” is een bombastische slow met een riff die ons om een of andere reden aan The Godfather doet denken. Strofes en refrein lijken niet bij elkaar te passen, omdat die dramatische riff overgaat in een walsje en weer terug. Bizar. Alsof Pink Floyd, Led Zeppelin en Guns N’ Roses samen aan de bar zitten en een robbertje beginnen vechten. En dat zes minuten en drieëntwintig seconden lang! Waarlijk niet de beste manier om een album te eindigen.
Dus ja, wat moeten we hiervan zeggen? Wat goed is, is echt wel goed. Maar wat minder goed is, is ook echt wel minder goed. En bij goden als Slash ligt de lat van onze verwachtingen nu eenmaal hoog. Drie sterren, dus. Pluspuntje: het album is zo goed als live opgenomen, naar het schijnt. Dus soms krijgen we wat feedback van gitaren, geruis van versterkers en tegen snaren schurende plectrums mee. Het is een truc als een ander, maar als het werkt, dan werkt het.
Om Slash, Myles Kennedy en de Conspirators ook live te zien is het even wachten. De tour doet voorlopig alleen Amerika aan, tot eind maart. Daarna is het weer cashen met Guns N’ Roses.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
