De Amerikaanse retro-rockband Dorothy, geleid door frontvrouw Dorothy Martin, heeft sinds hun debuut in 2014 een stevige reputatie opgebouwd binnen de rockscene. Hun muziek combineert elementen van blues, country en rock, wat hen een unieke sound geeft die zowel nostalgisch als eigentijds aanvoelt. Het debuutalbum ROCKISDEAD uit 2016 introduceerde Dorothy als een frisse wind in de rockscene, terwijl opvolgers als 28 Days in the Valley en Gifts From the Holy Ghost hun sound verder verfijnden. Met hun vierde studioalbum THE WAY bewijst de band dat ze nog steeds vastbesloten zijn om muzikale grenzen te verleggen.
Dorothy presenteert onder de productie van Scott Stevens een solide verzameling nummers. THE WAY is zonder enige twijfel het stevigste studio-album van Dorothy waarin hun authentieke stijl van country gecombineerd wordt met mainstreamrock en zelfs metalcore. Het album start met “I Come Alive”, een nummer dat wat symfonisch begint, maar snel losbarst. Samen met de track “MUD” probeert Dorothy wat vuur aan het album te geven, maar het klinkt vaker als een kunstmatige poging om in de wereld van radiorock te passen. De productie is groots en strak, maar mist de ruwheid die hun muziek in het verleden zo meeslepend maakte, waardoor de nummers eerder vlak dan spontaan aanvoelen.
De samenwerking met Slash op “Tombstone Town” is echter een van de uitblinkers. Het nummer heeft een Motörhead-achtige riff die de vuige energie van het nummer versterkt en Slash’s gitaarsolo is een perfecte toevoeging die de zang van Dorothy Martin ondersteunt. Het grootste probleem van THE WAY is het verlies van de emotionele diepte die hun vorige albums kenmerkte. Waar het derde studioalbum Gifts From the Holy Ghost nog een album was dat je meenam op een reis door intense rock en blues, voelt THE WAY soms als een poging om een groter publiek te bereiken. De thema’s van dit album – spirituele ontwaking en de strijd met verleiding en verlossing – blijven overal aanwezig, maar soms komt het wat voorspelbaar over. Vooral in nummers als “Haunted House” en “Unholy Water” ontbreekt de energie die je normaal van Dorothy zou verwachten, ondanks dat ze wel proberen dieper te graven.
“Putting Out the Fire” is een van de meest toegankelijke nummers op het album en heeft de charme van een rustige rocktrack die je op de radio zou verwachten. Ook het religieuze element, dat geïnspireerd is door Martin’s persoonlijke ervaringen met het christendom, biedt af en toe een interessante laag. In “Super Human” probeert THE WAY iets dieper te graven dan de gebruikelijke rock- en country-sjablonen. De opbouw en thematiek voelen oprecht, maar de uitvoering blijft net te veilig, waardoor dit nummer niet helemaal tot zijn recht komt.
Hoewel het album soms wat voorspelbare momenten bevat, biedt THE WAY ook net genoeg momenten van kracht en emotie. Het titelnummer is een uitstekend voorbeeld van Dorothy’s vermogen om een verhaal te vertellen. Met zijn meeslepende gitaarlijn en Dorothy Martin’s kenmerkende, soulvolle zang, heeft THE WAY de kracht om de luisteraar mee te trekken in de zoektocht naar verlossing en zelfontdekking. Het album laat duidelijk de groei van Dorothy zien, maar ook hoe ze worstelen met de druk van het mainstream succes. Het bevat de kenmerkende sterke vocalen, maar ook een aantal geforceerde invloeden die het geheel minder spannend maken dan hun eerdere werk. Het is een album dat de band in een nieuwe richting duwt, maar tegelijkertijd een deel van hun karakter opoffert.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Tombstone Town”, ons favoriete nummer van THE WAY in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
