AlbumsFeatured albumsRecensies

Mitski – Laurel Hell (★★★½): Het cementeren van een erfenis

Mitski bewandelt verder haar consistente pad en geeft wederom blijk van authenticiteit en talent. De prille dertiger debuteerde op haar tweeëntwintigste toen ze nog muziekcompositie studeerde aan het conservatorium van Purchase in New York. Voor haar derde album Bury Me at Makeout Creek uit 2014, veranderde ze haar stijl van orkestrale en klassieke piano naar rauwe gitaar en je ne sais quoi. Studievriend Patrick Hyland werd de vaste producer van wat een veelbelovende carrière zou worden. De Japans-Amerikaanse diplomatendochter zou opnieuw de wereld rondreizen, dit keer met haar diverse en emotioneel volwassen treurspelen. Ze inspireerde een hele generatie tot het schrijven van meerduidige poëzie onder melodramatische nummers, denk maar aan Julia Jacklin, Soccer Mommy, Lucy Dacus, Japanese Breakfast en Billie Eilish. Met bijna evenveel maandelijkse luisteraars op Spotify als St Vincent en Phoebe Bridges bij elkaar is ze mogelijks de meest succesvolle onafhankelijke artiest uit het afgelopen decennium. Mitski houdt echter niet van de veralgemenende term ‘sad girl music’, eigenlijk houdt ze niet van essentialistische definiëringen tout court. Verwacht dus geen duidelijk antwoord over haar muziekgenre of over haar interculturele identiteit. Ze voelt zich ook ongemakkelijk bij media-aandacht over haar privéleven. Misschien daarom gaat haar succes aan de jury van de Grammy’s nagenoeg onopgemerkt voorbij, terwijl haar introverte fans hun ei kwijt kunnen in de echokamers van Tumblr en Tiktok.

Haar vijfde album, Be The Cowboy uit 2018, confronteerde de luisteraar met de hardnekkige misvattingen en beperkingen van hedendaagse denkbeelden. Ze herdefinieerde het archetype van een cowboy als een onbeschaamd persoon die alles op zijn pad kan vernietigen en toch de held blijft. Haar combinatie van muzikale nauwkeurigheid en hartverscheurend gevoel bezorgde haar universele kritische toejuiching en plaats één op de eindejaarslijsten van Consequence of Sound, Vulture en Pitchfork. Haar verbluffend genuanceerde liederen werden wat zachter, met enkel occasioneel nog ongeremde distortion. Toch was Mitski nooit een lo-fi artiest. De hoog golvende melodieën en asymmetrische structuren zijn immers al sinds 2012 van de partij. Be The Cowboy bracht ook synths en drumcomputers in het spel en ontdubbelde de zang van de in Japen geboren Amerikaanse, waardoor haar ongebruikelijke toonintervallen nog meer in het oor sprongen.

Laurel Hell is in veel opzichten een verderzetting van deze formule. De zangeres houdt zich immer eclectisch en elegant, reflecterend en kwetsbaar. Ze presenteert ons een selectie van ambigue versen in eigenzinnige pakketten, zonder ook maar één klank te verkwisten. De instrumentatie is zelfs eerder sober. Dit komt haar kristalheldere stem wel ten goede, al laat die zich minder hard gaan dan enkele jaren geleden. Deze graduele verschuiving is waarschijnlijk een pragmatisch antwoord op het groeiende succes van de zangeres. Mitski heeft haar carrière op de ouderwetse wijze gebouwd door veel te touren en nu moet haar setlist zich klaarmaken voor de grote zalen. Zo mag ze voor haar uitverkochte show van Botanique op 30 april in een festivaltent spelen. hierdoor klinkt ze minder sardonisch en prikkelbaar, maar steeds meer gepolijst en doorsnee. Hoewel Mitksi stevast opereert tegen het niveau van virtuositeit, verlegt Laurel Hell geen nieuwe grenzen. Dat is helemaal niet slecht, al het valt wel op.

De albumtitel verwijst expliciet naar de spanning tussen de artiest en haar tumultueuze carrière. Mitski accepteert de pracht en praal van het rockgenre, maar ondervraagt steeds de vooroordelen en clichés ervan. Nu reageert ze ook nog op haar eigen succes, uit angst om op haar lauweren te rusten. Ze zingt met de meedogenloze blik van iemand die te snel opgroeide. Op “Working for the Knife”, het hoofdwerk van de plaat, concludeert de multi-instrumentaliste dat haar jarenlange inspanningen tevergeefs waren, gezien het duurzame geluk niet op magische wijze met het geld is meegekomen. Waar ze in 2018 de subtiliteiten en valuta’s van groteske emoties kon vastleggen in particuliere karakterstudies, behandelt ze op Laurel Hell de wervelwinden in haar eigen hoofd. De meeste nummers zijn nog voor de pandemie geschreven en kunnen daardoor misschien wat gedateerd aanvoelen. Meermaals keert een soort ongemak terug, een knagen dat je ook kan hebben na te veel argeloos scrollen op de suffe website van ene Mark Z. Afgelopen jaren nam Mitski enkele pauzes en bleef ze haar werk eindeloos op punt stellen. Het mag echter wel gezegd worden dat de productie de perfectie benadert en dat het moeilijk is om op de instrumentatie enige kritiek te bedenken.

De plaat is elf nummers lang en duurt ongeveer even kort als de vorige, namelijk 32 minuten. Opnieuw is ze bezaaid met leuke accentjes en onberispelijke stempartijen. Wanneer deze speels en energiek willen zijn, zoals op “Stay Soft”, scheert de muziek hoge toppen. “The Only Heartbreaker” and “Love Me More” zijn zelfs enkele van haar meest bitterzoete songs tot nu toe. De opgeschroefde gitaarsolo en melancholische disco respectievelijk op het einde ervan hebben het potentieel een groot publiek door hun dak te laten gaan. Er hangt een jaren tachtig sfeertje dat je eindeloos wil herhalen. Nummers zoals “Heat Lighting” laten de hemel ook lichtjes openbreken, al zorgt de grote vertegenwoordiging van zulke trage nummers ervoor dat sommigen onopgemerkt voorbijgaan. Mitski heeft de ongelukkige neiging om telkens haar lied te beëindigen net op het moment dat het wenkbrauwen laat optrekken. Het zou echter haar grootste truc zijn als deze onvolmaaktheid in haar instrumentatie een metafysisch leidmotief zou vormen voor het gemis waarover ze zingt, al is dat speculatie.

Met Laurel Hell brengt Mitski alweer een fraai album uit, al maakt het minder indruk dan de vorige. Met enkele uitschieters en wat aangename opvulling lijkt ze haar erfenis te willen cementeren en tegelijk deze tegen een bijzonder harde standaard te willen houden. Op de tiende track “I Guess” kondigt ze bedrukt haar definitieve afscheid aan, om daarna nog eens aan het dansen te slagen met het funky disconummer “That’s Our lamp”. Over de ambivalente idiosyncrasie van haar mentale wereld zal nog veel geschreven worden. Bovenal is het een weergaloos elftal en verdient het al je aandacht, hoewel het veelal binnen de dimensies van het bekende blijft. Laurel Hell mengt nog steeds allerhande genres, maar is in de kern toch vooral een popalbum. We hopen, maar twijfelen er niet aan, dat dit een stand van zaken is waar Mistki zich zelfzeker in voelt.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

167 posts

About author
Alles bij elkaar en in het groot: ooit wil ik nog eens uitsluitend iemand zijn die ja zegt!
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Mitski - The Land Is Inhospitable and So Are We (★★½): Te veel op veilig spelen

De Japans-Amerikaanse Mitski is in een wereld waar popmuziek de radio domineert niet meteen een alomtegenwoordige naam en toch kan de artieste…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles Mitski - "Star" & "Heaven"

Vorig jaar stond de Japans-Amerikaanse zangeres Mitski nog in een hopeloos uitverkochte Chapiteau tijdens Les Nuits Botanique met haar recentste langspeler Laurel…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Mitski - "Bug Like an Angel"

Ondanks dat Mitski op commercieel vlak geen gigantische naam is, kan de Japans-Amerikaanse toch rekenen op een gigantische fanbase. Toen ze vorig…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.